Έτσι έζησα τη νύχτα της δολοφονίας

Ακούγονται πυροβολισμοί. Δεν δίνω σημασία. Το Ηράκλειο είναι μια ήσυχη γειτονιά, κροτίδες θα ‘ναι, σκέφτηκα. Θα ‘ναι ο Γιάννης που πήγε 25 χρονών κι ακόμα ρίχνει δυναμιτάκια λες και κάθε μέρα έχουμε Πάσχα. Μετά από λίγο φωνές και σειρήνες. Η Ηρακλείου γεμάτη από κόσμο, που άκουσε κι αυτός τις “κροτίδες”. Δυστυχώς ήταν σφαίρες. Με θύματα τέσσερα άτομα, από τα οποία οι δύο νεκροί κι ο ένας βαριά τραυματίας.

“Αίμα – τιμή – Χρυσή Αυγή”. Λίγο μετά τη διπλή δολοφονία, οι χρυσαυγίτες φώναζαν συνθήματα κι έλεγαν τον εθνικό ύμνο. Από πάνω τους, στην μια πλευρά του κτιρίου ήταν κρεμασμένο το πανό για τον δικτάτορα Μετάξα. Κάπου ανάμεσα τους κι οι βουλευτές Γερμενής – Μίχος να βρίζουν και να υπόσχονται εκδίκηση. “Θα τους γ…”. Ποιους όμως; Οι δράστες δεν έχουν βρεθεί κι η επίθεση για την ώρα δεν έχει ταυτότητα.

Οι περίοικοι ανήσυχοι. Γείτονες που μέχρι πρότινος δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα, άνοιγαν συζητήσεις επί συζητήσεων για τα παιδιά τους, για το αύριο που έρχεται. Οι πιτσιρικάδες κοίταζαν αποσβολωμένοι, χωρίς να κάνουν χαβαλέ. Οι ηλικιωμένοι, μονολογούσαν “συμφορά που μας βρήκε”. Δεν είναι λίγο. Χάθηκαν δύο νέα παιδιά. Όπου κι αν ήταν, ό,τι κι αν πίστευαν άξιζαν την ευκαιρία να πάρουν τις επιλογές τους και να κριθούν πολιτικά γι αυτές. Όχι όμως μαφιόζικα, όπως το χτύπημα που δέχτηκαν.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο 3pointmagazine.gr.