Αλεξάνδρα Κλάδη: «Η γυναίκα για εμένα είναι ό,τι θέλει αυτή να είναι»

Μετά από βόλτες στο Κολωνάκι και υποσχέσεις «μαζί για πάντα», έχει έρθει η ώρα για την Αλεξάδρα Κλάδη να μας μυήσει στο πρώτο ολοκληρωμένο album της με τίτλο «Σαμπουάν», και η αρχή έγινε με τη live παρουσίασή του την προηγούμενη Κυριακή, 28 Μαΐου, στο Athenaeum Κελάρι (Αδριανού 3, Θησείο).

Σε μια βραδιά αφιερωμένη στον έρωτα, το παιχνίδι, τον αυτοσαρκασμό και τα λάθη, ήταν όλοι εκεί. Το Κελάρι ήταν γεμάτο από κόσμο και η Αλεξάνδρα πιο ανυπόμονη από ποτέ.

Στην είσοδο με περίμενε ένα CD και μια σακούλα με μικρά σαμπουάν κι έτσι μπήκα για τα καλά στο concept. Στη σκηνή ανέβηκαν σύντομα οι συνοδοί της Αλεξάνδρας και πρώτη φορά είδα τη σκηνή του Athenaeum τόσο «extended», αφού γέμισε από άκρη σε άκρη, με το Χρήστο Σπηλιόπουλο στο τρομπόνι, το Δημήτρη Μπέλλο στα πλήκτρα, τον Παύλο Λογαρά στα τύμπανα, τον Άλεξ Καραδήμο στην ηλεκτρική κιθάρα και τον Αλέξανδρο Κρητικό στην κλασική, το Στάθη Παρασκευόπουλο στο κόντρα μπάσο και τις The Darlings στις πινελιές των φωνητικών.

Η βραδιά είχε από όλα. Συναίσθημα, λογική, ρεαλισμό, παραμύθι, αυτοσαρκασμό, άποψη, και πολύ, μα πολύ, έρωτα, με όλες του τις πτυχές. Ξεκίνησε με το «Σαμπουάν», πέρασε από λάθη με το τελευταίο της single, «My mistake», συνέχισε με μοναξιές στο μετρό με το «Μόνη μου» και κατέληξε στο «παραμύθι», από αυτά που τρώμε αμάσητα, με το «Η άλλη». Σε όλη αυτή τη διαδρομή, το πολυτάλαντο κορίτσι που ακούει στο όνομα Αλεξάνδρα Κλάδη, έπιασε ντέφι, κιθάρα, γιουκαλίλι, μελόντικα, πιάνο, ενώ για δύο κομμάτια-φόρους τιμής στο Βαγγέλη Γερμανό, υποδέχθηκε στη σκηνή το Ρένο Χαραλαμπίδη και τον Ηλία Κατελάνο για τα κομμάτια «Μαγικό νησί» και «Ο γιος του ανέμου».

Παρόλο που τη βραδιά αυτή πλαισίωσαν και διασκευές, στον πυρήνα ήταν η παρουσίαση του «Σαμπουάν», για το οποίο η Αλεξάνδρα είπε στο Βάτραχο: «Ο δίσκος αυτός περιλαμβάνει τραγούδια που έγραψα κατά την περίοδο 2010-2016. Τα διάλεξα έτσι ώστε να αποτελούν μια ενότητα, να δημιουργούν μια ιστορία, ένα soundtrack μιας κινηματογραφικής ταινίας. Η ταινία αυτή είναι η ταινία της ζωής μου, είναι προσωπικές ιστορίες, είμαι εγώ στην πιο ειλικρινή μου εκδοχή».

Πριν περίπου δυο χρόνια ο Βάτραχος είχε ξανσυναντήσει την Αλεξάνδρα σε ένα γραφικό καφέ του Θησείου, όμως τώρα σα να του φάνηκε διαφορετική – πιο ώριμη και πιο σίγουρη για τη φωνή και το λόγο της – και τελικά δεν ήταν ιδέα του: «Το ταξίδι της δημιουργίας των τραγουδιών, αν μπορούσε να χαρακτηριστεί από μια λέξη, αυτή θα ήταν «ωριμότητα». Ωρίμασα μέσα από αυτό το δίσκο, με γνώρισα καλύτερα, έγινα από κορίτσι, γυναίκα. Το γεγονός ότι αποφάσισα να κυκλοφορήσω το “Σαμπουάν” εντελώς ανεξάρτητα με έβαλε σε μια διαδικασία πολύ σκληρής δουλειάς, υπομονής και επιμονής. Ξεπέρασα πολλές φορές τα όριά μου, χάρηκα, απογοητεύτηκα, απόλαυσα, γέλασα, έκλαψα. Μα κυρίως έμαθα πολλά, τόσο για τη μουσική, τους ανθρώπους όσο και για εμένα την ίδια».

Στο ομώνυμο κομμάτι του album, το οποίο συνοδεύεται από ένα καυστικότατο, pop art αισθητικής, video clip, η Αλεξάνδρα αναζητά εκείνον τον άντρα που θα τα έχει όλα σε ένα, σαν τα σαμπουάν. Μέχρι ωστόσο να τον βρει, συζητάμε κατά πόσο έχει νόημα να αναζητάμε καταστάσεις και ανθρώπους που τα έχουνε “όλα σε ένα” ή είναι ένας ατέρμονος αγώνας με τον εαυτό και τα ιδανικά μας: «Μου αρέσει πολύ αυτή η ερώτηση, είναι μια ερώτηση που την κάνω ξανά και ξανά στον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν έχω καταλήξει ακόμα σε μια σταθερή απάντηση – ξέρεις πως οι απαντήσεις μας αλλάζουν άλλωστε από καιρό σε καιρό – αλλά αυτό που νιώθω τώρα είναι ότι η γραμμή είναι λεπτή. Αυτό που πρέπει πρώτα να κάνουμε είναι να αποτινάξουμε από πάνω μας τα κλεμμένα ιδανικά. Αυτά δηλαδή που δεν είναι δικά μας. Αυτά που έχουμε δανειστεί μέσα από τις ταινίες του Hollywood, τις διαφημίσεις, τα περιοδικά, την τηλεόραση και τα κάναμε δικά μας».

«Όταν καταφέρουμε να ξεφλουδίσουμε το “κρεμμύδι” από τα εξωτερικά στρώματα και φτάσουμε στον πυρήνα, εκεί θα βρούμε τα δικά μας ιδανικά. Όταν τα βρούμε, έχουμε υποχρέωση να τα διεκδικήσουμε και να μη συμβιβαστούμε με κάτι λιγότερο. Αυτό λέω και μέσα στο τραγούδι: ότι προκειμένου να γίνουμε αποδεκτοί από το σύνολο, συχνά ντυνόμαστε ρόλους που στην πραγματικότητα δεν τους θέλουμε, συμβιβαζόμαστε και ζούμε μια ζωή που δεν είναι δική μας. Όταν τα ιδανικά μας είναι πραγματικά δικά μας και ρεαλιστικά, οποιαδήποτε παρέκκλιση είναι ένα ψέμα προς τον εαυτό μας. Και όταν είμαστε αποφασισμένοι να κυνηγήσουμε αυτά τα ιδανικά, είμαστε έτοιμοι να πληρώσουμε και το οποιοδήποτε κόστος. Το έπαθλο όμως είναι πολύ σημαντικό: είναι η ευτυχία μας»

Όπως έγραψα και παραπάνω, ο δίσκος, όπως και η μουσική παράσταση της Κυριακής, περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα, τον έρωτα που προσπαθεί να ισορροπήσει, που αλλάζει, που δέχεται έως και ένα είδος απομάγευσης: «Ο έρωτας είναι μεγάλος δάσκαλος. Αυτό ξέρω μόνο. Δεν ξέρω τίποτα άλλο για τον έρωτα. Δεν μπορώ να τον καταλάβω, ούτε να τον δαμάσω. Ξέρω μόνο να μαθαίνω από αυτόν. Έρχεται με διαφορετικές μορφές κάθε φορά και κάθε φορά σου δίνει πίσω και ένα κομμάτι του εαυτού σου για να συμπληρώσεις το παζλ. Συχνά έχω σκεφτεί ότι ερωτεύομαι για να ωριμάσω και όχι γιατί κάποιος μου ενέπνευσε τον έρωτα. Άλλες φορές νιώθω ότι ερωτεύομαι μια ιδέα που έχω στο μυαλό μου και όχι τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο έρωτας έρχεται και φεύγει. Αυτό που μένει είμαστε πάντα εμείς».

Τι έχει συμβεί λοιπόν στον έρωτα; Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε το/τη σύντροφό μας; «Αν έχει αλλάξει ο τρόπος με τον οποίο επιλέγουμε συντρόφους σε σχέση με την προηγούμενη ή και την προ-προηγούμενη γενιά, υποθέτω ότι ευθύνεται η όλο και μεγαλύτερη ανεξαρτησία της γυναίκας. Αυτό είναι καλό. Δε θα ήθελα με τίποτα να ζω σε μια εποχή που θα μου δίνανε «γουρούνι στο σακί», ή να αναγκάζομαι να μένω σε έναν κακό γάμο επειδή δεν έχω τη δυνατότητα να συντηρώ τον εαυτό μου. Τώρα φαίνεται η αλήθεια των σχέσεων. Τώρα που το παιχνίδι εξουσίας δε γέρνει μόνο από τη μια μεριά, τώρα που η ζυγαριά πάει να ισορροπήσει. Έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας να δούμε την κατάσταση να ισορροπεί εντελώς. Μέχρι τότε τα διαζύγια θα δίνουν και θα παίρνουν».

Έτσι το σύμβολο της γυναίκας, καθώς και τα χίλια πρόσωπα και οι χίλιοι ρόλοι της, κυριαρχούν στη μουσική και το λόγο της Αλεξάνδρας: «Ζούμε σε μια σεξιστική και βαθιά πουριτανική – όσο αφορά στο φαίνεσθαι – κοινωνία, η οποία συνεχώς υποβιβάζει το ρόλο της γυναίκας. Η γυναίκα είτε θα είναι μάνα, είτε θα είναι πόρνη. Η γυναίκα για εμένα είναι απλά γυναίκα. Είναι ό,τι θέλει αυτή να είναι – μάνα, single, καριερίστα, νοικοκυρά, μοντέρνα, συντηρητική, παντρεμένη με παιδιά, παντρεμένη χωρίς παιδιά, ανύπαντρη με παιδιά, ανύπαντρη και άτεκνη, με χίλιους εραστές ή και κανέναν, εσωστρεφής, εξωστρεφής, όμορφη, άσχημη, αδύνατη, χοντρή, straight, gay, bi, ξανθιά, μελαχρινή, κοκκινομάλλα…»

«Ας την αφήσουμε επιτέλους τη γυναίκα να είναι αυτό που θέλει να είναι και ας μην την καταπιέζουμε με τα στερεότυπα που μας αρέσει να της φοράμε».

«Με ενδιαφέρει πολύ η ισότητα», συνεχίζει, «η πραγματική ισότητα. Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη, δεν είναι ισότητα, είναι μια ψευδαίσθηση ισότητας. Το όραμα που έχω για τη σύγχρονη γυναίκα είναι να είναι ελεύθερη να είναι ό,τι θέλει εκείνη να είναι, χωρίς την κατακραυγή και τον στιγματισμό της κοινωνίας. Αυτή η γυναίκα σιγά σιγά γεννιέται και ο κόσμος θα αλλάξει ριζικά».

Στα άμεσα σχέδια της Αλεξάνδρας είναι να ολοκληρώσει τα βίντεο που συνοδεύουν τα τραγούδια του άλμπουμ, καθώς η εικόνα αποτελεί σημαντικό στοιχείο του πρότζεκτ αυτού, γιατί «αν τα τραγούδια έχουν τριπλή υπόσταση (λόγος – μουσική – ενορχήστρωση), η οπτικοποίηση δίνει την τέταρτη διάσταση» όπως λέει και η ίδια.

Το καλοκαίρι θα εμφανιστεί στην «Ταράτσα του Φοίβου» (η ημερομηνία θα ανακοινωθεί σύντομα), στο Athens Retro Festival, στις 18 Ιουνίου, μαζί με τις «The Darlings» στα φωνητικά, στο ωδείο Φίλιππος Νάκας, στις 16 Ιουνίου, για την παρουσίαση της συναυλίας της Λιλιπούπολης με την παιδική χορωδία που διευθύνει, ενώ ετοιμάζει το νέο κύκλο μαθημάτων για τη νέα χρονιά και γράφει και δύο νέα βιβλία (!).

Για περισσότερα νέα, εμφανίσεις και ιστορίες για «Σαμπουάν» και «γλυκά του κουταλιού», ακολουθείτε την προσωπική ιστοσελίδα της Αλεξάνδρας ή τη σελίδα της στο Facebook.