«Ανεπαισθήτως φεύγουμε» και «Biker’s paradise»

Ανεπαισθήτως φεύγουμε

Ένας ένας και σιγά σιγά ανεπαισθήτως φεύγουμε.
Ανοίγουμε την πόρτα του θαλάμου νοσηλείας
φροντίζοντας να κλείσουμε πίσω μας
μήπως και δεν μας πάρουν είδηση
γιατί πάντα υπάρχει μια ελπίδα
ότι απλώς αλλάζουμε δωμάτιο.

Την άλλη μέρα λίγες σειρές
σε μαύρο πλαίσιο ή όχι
στο τοπικής κυκλοφορίας φύλλο
και ο επόμενος παίρνει σειρά
απλώνοντας διστακτικά
να πιάσει το χερούλι.

Biker’s paradise

Ποδηλάτης τ’ ουρανού
σε μόνιμη ορθοπεταλιά
την ψυχή μου οδηγώ

Σκουριασμένα γρανάζια
και σπασμένες αλυσίδες

Δανείστε μου υπομονή
κι αυτόν το λόφο ν’ ανεβώ

Βλέπεις; Μετά η κατηφόρα!
Ξέρεις; Ποτέ δεν είχα φρένα!