Δέκα ημέρες στην Ειδομένη

Ο μοντέρ Γιώργος Κωλίκης πέρασε δέκα ημέρες δουλεύοντας ανάμεσα στις σκηνές των προσφύγων.

Γύρισε στην Αθήνα με πάνω από 1.200 φωτογραφίες, που μοιράζεται σήμερα με το thefrog.gr– αλλά και με εμπειρίες που δεν ξεχνιούνται εύκολα.

 «Δεν περίμενα να αντικρύσω αυτά που είδα. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό το πράγμα. Το βαν ήταν στημένο ανάμεσα στις σκηνές. Την πρώτη ημέρα, αμέσως μόλις ξεκίνησα να δουλεύω, συνειδητοποίησα ότι μόλις 2-3 μέτρα μακριά, μία μάνα με το μωρό της έκλαιγαν μέσα σε μία σκηνή.»

«Ήταν πολύ δύσκολο να μείνω συγκεντρωμένος στη δουλειά μου. Από την άλλη, και στην οθόνη του μοντάζ έβλεπα αυτά που υπήρχαν γύρω μου – δεν μπορεί κανείς να ξεφύγει από αυτές τις εικόνες. Κι αργότερα, τα βράδια, είχα άσχημο ύπνο».

 «Οι άνθρωποι περίμεναν ώρες στην ουρά για φαγητό. Και από το απόγευμα, που άρχιζε το κρύο, μαζεύαν οτιδήποτε, ξύλα, λάστιχα, μέχρι και παλιά μπουφάν, για να βάλουν φωτιά για να ζεσταθούν. Σκεφτόμασταν: “τι θα γίνει αν βρέξει;”.»

«Η βροχή ήρθε, κι ήταν ό,τι χειρότερο. Άκουγες παντού κλάματα, τα μωρά τρόμαζαν πολύ με τις βροντές και τις αστραπές.»

«Κι όμως, όλοι ήταν συνέχεια με το χαμόγελο και πάρα πολύ ευγενικοί. Ειδικά τα πιτσιρίκια ήθελαν πολύ να βγαίνουν φωτογραφίες – ή έπαιρναν τη μηχανή για να βγάλουν εμάς.»

«Είναι επίσης απίστευτο το πόσο περιποιούνταν τον εαυτό τους, ακόμη και σε αυτές τις συνθήκες. Στο αυτοσχέδιο υπαίθριο κουρείο, φρόντιζαν καθημερινά τα μούσια, ακόμη και τα φρύδια τους.» 

«Κάθε πρωί ψώνιζα επιπλέον προμήθειες από το φούρνο και προσπαθούσα να μοιράζω. Όταν τους προσφέραμε κάτι δεν σταματούσαν να μας ευχαριστούν. Μας καλούσαν στις σκηνές τους, να μας κεράσουν κι αυτοί ό,τι είχανε.»

«Προσπαθούσα να μπω στη θέση τους και τρελαινόμουν. Όταν γύρισα στο σπίτι μου στην Αθήνα, έπινα ένα ποτήρι νερό και σκεφτόμουν πόσο τυχερός είμαι. Πράγματα που θεωρείς αυτονόητα, τα βλέπεις διαφορετικά μετά από αυτή την εμπειρία.»

* Φωτογραφίες: Γιώργος Κωλίκης