Εγώ και ο εαυτός μου

Λένε ότι όταν φτάσεις στο στάδιο να μπορείς να βγεις μόνος σου και να πας να πιεις έναν καφέ ή να δεις μια ταινία στο σινεμά χωρίς παρέα, έχεις φτάσει στο κομβικό σημείο αποδοχής του εαυτού σου.  Αυτό που δεν λένε, είναι την εντύπωση που η συγκεκριμένη πράξη ή συμπεριφορά δημιουργεί στους γύρω σου.

Περιέργεια, καχυποψία και οίκτο, αυτά ίσως είναι τα πιθανότερα συναισθήματα που θα προκαλέσετε. Προσωπικά έχω την τάση να ξυπνώ νωρίς της Κυριακές και ένα από τα πράγματα που μου αρέσει να κάνω, μιας και όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται, είναι να παίρνω ένα βιβλίο και να πηγαίνω κάπου όμορφα να πίνω τον πρωινό μου καφέ με μοναδική παρέα το βιβλίο μου. Είναι μια στιγμή της εβδομάδας που κατά κάποιο τρόπο μπορείς να αισθανθείς την «ησυχία» και αυτό είναι κάτι που μπορεί να σε ξεκουράσει πολύ.

Στη διάρκεια λοιπόν της απόλαυσης του καφέ και της ανάγνωσης του βιβλίου, δεν μπορώ να αγνοήσω το «ξύσιμο» που νιώθω πάνω μου από άγνωστα βλέμματα ανθρώπων που νωχελικά χαλαρώνουν στο ίδιο cafe. Αντανακλαστικά και άθελά μου επιστρέφω το βλέμμα. Εκείνο το δευτερόλεπτο αν παγώσεις το χρόνο και χαμηλώσεις όλους τους άλλους ήχους θα ακούσεις, ίσως, τον απέναντί σου να σκέφτεται, «γιατί αυτός ο καημένος είναι μόνος του;». Δυστυχώς, δεν μπορείς να του απαντήσεις και το βλέμμα σου δεν μπορεί να ερμηνευθεί. Έτσι το μόνο που καταφέρνεις είναι να κερδίσεις λίγο χρόνο μέχρι τον επόμενο ενδιαφερόμενο. Υπάρχουν φυσικά και αυτές, οι πιο εκλεπτυσμένες ματιές, που θα συγκεντρώσουν την περιέργειά τους αποκλειστικά στον τίτλο του βιβλίου που διαβάζεις.

Το θέμα που αξίζει προβληματισμού όμως είναι αν ένα «μικρό» μέρος του ελευθέρου μας χρόνου, είναι υγιές να μπορούμε να το ξοδέψουμε με τον εαυτό μας.  Κυρίως έξω από το σπίτι μας. Ίσως να είναι ωφέλιμο καθώς μας επιτρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας σε εμάς, ειδικά όταν βρισκόμαστε μακριά από την απομόνωση του σπιτιού μας ή την ασφάλεια κάποιας παρέας.

Σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες οι μοναχικές εξορμήσεις δεν αποτελούν ένα αξιοπερίεργο θέαμα και δεν γίνονται πυρήνες προσοχής. Εδώ όμως τα πράγματα αλλάζουν- ειδικά στις πιο μεγάλες ηλικίες η «μοναξιά» και η «εικόνα» της τρομάζουν. Σπάνια στεκόμαστε στο αν θα πρέπει να μας τρομάζει μια τέτοια επιλογή. Ένας ανώνυμος έχει πει: «Η ευτυχία μου είμαι εγώ. Όχι εσύ». Φυσικά αυτή η φράση δεν έχει σκοπό την απομόνωση του άνθρωπου ούτε επιδιώκει την μοναξιά. Περισσότερο συγκεντρώνεται στο ότι, η ευτυχία που επιδιώκουμε να νιώσουμε, θα πρέπει πρώτα να ξεκινάει από μέσα μας.

Το πώς αντιλαμβανόμαστε τελικά την διαφορετικότητα από μια συνηθισμένη συμπεριφορά, έχει κυρίως να κάνει με το πόσο την κατανοούμε. Μερικοί ίσως εύκολα θα εξηγούσαν αυτή τη διαφορετικότητα ως αποτέλεσμα της έλλειψης επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων στις σύγχρονες κοινωνίες. Το γνωστό θέμα δηλαδή της απομόνωσης των ανθρώπων. Παρόλα αυτά, οι περιπτώσεις όσων επιλέγουν συνειδητά να απολαύσουν μόνοι τους έναν καφέ, ένα ποτό, ίσως μια παράσταση δεν θα πρέπει να είναι παρεξηγήσιμες. Καλό θα ήταν, να μην επιβαρύνονται με τόσα καχύποπτα βλέμματα από όλους εμάς τους υπόλοιπους. Ίσως τελικά καταφέρνουν και απολαμβάνουν την έξοδο με τον εαυτό τους διότι αισθάνονται ασφαλείς με αυτόν και όχι ανασφαλείς όπως κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν.

Πρέπει να επισημανθεί επιπλέον ότι σε μια μοναχική έξοδο, αυξάνονται οι πιθανότητες στην «προσβασιμότητα» σας από κάποιον/α άγνωστο/η. Του ή της κάνετε την ζωή πολύ πιο εύκολη. Για αυτό τελικά, οι «παρεξηγημένες» μοναχικές εξορμήσεις, παράδοξα ίσως, είναι και ένας τρόπος ενίσχυσης της επικοινωνίας, μια αφορμή για μια αυθόρμητη επαφή μεταξύ μας.