ΕΚΜΕΚ: «Αν δεν ήταν η μουσική, μπορεί να μην την βγάζαμε καθαρή»

Μιλήσαμε για μουσική, φυγή, όνειρα και τρέλα με τους ΕΚΜΕΚ.

Πρώτη φορά άκουσα τους ΕΚΜΕΚ το 2012 από ένα φίλο. «Αχ Μαρία» τραγουδούσαν τότε κι από την πρώτη στιγμή κέρδισαν τη συμπάθειά μου με τη latin μουσική και τον ελληνικό στίχο να δένουν τόσο ταιριαστά σε ένα πάντα ευχάριστο μουσικό κλίμα. Μετά από δυο ή τρεις φορές που τους πέτυχα στην Αθήνα, ήπια έναν καφέ με τον Άλκη Κανίδη (φωνή, κιθάρα). Μιλήσαμε για μουσική, φυγή, όνειρα και τρέλα. Όλα αυτά λίγο πριν να φύγει το επόμενο τρένο για Θεσσαλονίκη.

Οι ΕΚΜΕΚ δε συναντήθηκαν τυχαία με τη latin μουσική: «Η αγάπη για αυτήν προέκυψε ψάχνοντας. Είμαστε μια μπάντα που της αρέσει να πειραματίζεται, να δοκιμάζει. Εκτός των άλλων, ψάχναμε και το ρυθμό εκείνο που θα μας βοηθήσει να εντάξουμε τον ελληνικό λόγο, και το καταφέραμε σε ένα είδος που οι ρίζες του δεν είναι εδώ. Πιστεύουμε ότι η latin μουσική βγάζει από μόνη της μια ενέργεια στην οποία η καρδιά μας μπορεί να υπάρξει». Άλλωστε συμφωνήσαμε πως η ελληνική και ισπανική μουσική, σαν ενέργειες, δεν απέχουν και πολύ. «Ίσως να φταίει ο ήλιος και η θάλασσα».

Μέσα σε μια έξαρση αγγλόφωνων εγχειρημάτων, οι ΕΚΜΕΚ παραμένουν και σε αυτό, εκτός των άλλων, ρομαντικοί. Πιο συγκεκριμένα, τα λόγια του Άλκη Κανίδη που επιμελείται το στίχο: «Δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να γράψω στίχο στα αγγλικά. Πιο πιθανό είναι να έγραφα στα ισπανικά. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα αγγλόφωνο ρεύμα στην Ελλάδα εδώ και χρόνια και το χαίρομαι. Παρόλα αυτά, δε θα μπορούσα να γράφω σε μια γλώσσα και να μιλάω καθημερινά μια άλλη. Αν πήγαινα στην Αγγλία και έκλαιγα, γελούσα ή εκφραζόμουν σε αυτή τη γλώσσα, ίσως και να το έκανα. Προς το παρόν μου φαίνεται λίγο αφύσικο. Παρόλο που έχω διάφορα ακούσματα, δε μου γεννήθηκε ποτέ ο πόθος για κάτι τέτοιο».

Πράγματι, ο τελευταίος τους δίσκος που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2014 από τη 14Music, με τίτλο «Ο Φυγάς», περιλαμβάνει μια εξαιρετική συνεργασία με τη Fallom Jimenez με ισπανικό στίχο αλλά και ελληνικό να συνυπάρχουν σε αρμονία στο κομμάτι «Vuelvo a mi dolor». Δεδομένου ότι, αν ακούγαμε έναν ισπανόφωνο να τραγουδάει ελληνικό λαϊκό τραγούδι, θα μας έκανε μεγάλη έκπληξη, θέλησα να μάθω πώς να φάνηκε άραγε η ένταξη του ελληνικού στίχου σε ισπανική παραδοσιακή μελωδία στην ίδια τη Fallom. «Η εικόνα που πήρα είναι πως η μουσική από μόνη της μίλησε πολύ δυνατά και είχε μια δύναμη τεράστια. Δεν την παραξένεψε κάτι».

Ακούγοντας το δίσκο, και συγκεκριμένα το κομμάτι «Μέσα μου καίει μια φωτιά», σκέφτεσαι ότι αυτά τα παιδιά έχουν βρει τη λύτρωσή τους, εκείνο το στοιχείο που μετριάζει αυτή τη φλόγα, κι είναι η μουσική.

«Υπήρχαν πολλές στιγμές στη ζωή μου – και νομίζω ότι για αυτό θα μπορούσα να μιλήσω και εκ μέρους των υπολοίπων – που, αν δεν ήταν η μουσική, δεν ξέρω πώς θα τη βγάζαμε καθαρή.»

« Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα, υπάρχουν πολλές επιλογές. Μια από αυτές είναι να φύγεις σε ένα άλλο σύμπαν, εσωτερικό», συνεχίζει ο Άλκης Κανίδης. «Εκεί ίσως βρεις αλήθειες που αργότερα μπορείς να τις μεταφέρεις στην πραγματικότητα και να τις ακολουθήσεις. Αυτό θέλει όμως και ένα θάρρος, το οποίο δεν έχουμε πολλές φορές: να φεύγουμε όταν πρέπει. Δύσκολο πράγμα, πολύ. Πάντα υπάρχει το ερώτημα, αν έφυγα πολύ νωρίς ή πολύ αργά. Σε τελική ανάλυση όμως, τις αποφάσεις μας δεν τις κρίνει η στιγμή, αλλά το πώς τις διαχειριστήκαμε μετά».

Η μουσική των ΕΚΜΕΚ είναι κατεξοχήν εκείνη που συντέθηκε για να ταξιδεύει, τόσο τον ακροατή όσο και τον καλλιτέχνη. Αναιρεί τις βαθιές ρίζες και πρεσβεύει τον άνεμο. Αν όμως ένας άνεμος μας κυβερνά συνεχώς, όπως τον «Φυγά», τότε ποιες θα είναι οι σταθερές μας; «Σταθερές είναι τα παιδικά μας χρόνια, όλα αυτά που μας σημαδέψανε για πάντα. Πιστεύω πολύ στην αλλαγή, αλλά βλέπω ότι βασικές δίψες είναι ίδιες, ίσως και σε όλη τη ζωή ενός ανθρώπου.»

«Τα παιδικά μου χρόνια τα φυλάω. Πιστεύω ότι είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου που ποτέ δεν αλλάζει. Ξέρεις πως ό,τι και να γίνει, είσαι και αυτό. Είναι η άγκυρά σου».

Από τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει πολλά και για τους ίδιους παρόλα αυτά: «Έχουν διαλυθεί πολλές ψευδαισθήσεις και για το ποιοι είμαστε εμείς μουσικά, αλλά και για το τι συμβαίνει τριγύρω. Μπορεί να μη βρίσκεις πάντα ποιος είσαι και πού πας, αλλά αν βρεις αυτά που δεν είσαι, είσαι πολύ πιο κοντά στο να τα βρεις. Καμιά φορά σε ορίζουν κι αυτά που δεν είσαι».

Έχουμε και λέμε. ΕΚΜΕΚ, μια αγαπημένη μπάντα από τη Θεσσαλονίκη που το λέει η «λατίνα» καρδιά της, ικανή να βρίσκει μαγευτικούς τρόπους διαφυγής μέσα από τη μουσική και το χορό με την άγκυρα πάντα πίσω, στα παιδικά χρόνια (στα live τους μπορείς να ρίξεις τους καλύτερους χορούς, δοκιμάστε το στην επόμενη ευκαιρία). Από τι όμως παλεύουν να φύγουν ακριβώς; «Πέρα από την πολιτική και τα οικονομικά, αυτό που μας ενοχλεί περισσότερο είναι που δε μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου. Ο καθένας είναι και πρέπει να είναι διαφορετικός. Δε μας αρέσει όμως το μίσος, το οποίο βλέπουμε γενικά να ανεβαίνει. Επίσης θέλουμε να φύγουμε από πραγματικότητες που είναι πολύ ψυχρές, υπολογιστικές και έχουν απολέσει κάθε ρομαντισμό. Θα γουστάραμε να υπάρχει ένας κόσμος στον οποίο θα είναι πιο εμφανές το παιδί που έχουμε μέσα μας. Γι’ αυτό θεωρούμε ότι είναι πολύ σημαντικό έστω να έχουμε ανθρώπους με τους οποίους μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας, να λέμε αυτά που νιώθουμε κι αυτά που πιστεύουμε, να κάνουμε τρέλες και όνειρα».

Το νέο δίσκο των ΕΚΜΕΚ μπορείτε να τον βρείτε ψηφιακά σε iTunes και Amazon, ενώ μπορείτε να ακούσετε τα κομμάτια τους δωρεάν στο Youtube. Στα Γιάννενα θα τους απολαύσετε την Πέμπτη, 29 Ιανουαρίου, στο Υπερωκεάνιο, ενώ οι Αθηναίοι και οι Θεσσαλονικείς θα έχουμε σύντομα νέα από τη σελίδα τους στο Facebook.

* Οι ΕΚΜΕΚ είναι οι:
Αλέκος Σπανίδης (τύμπανα)
Σάκης Ραπτόπουλος (ακορντεόν, πλήκτρα, φωνητικά)
Στέργιος Γιάννος (μπάσο)
Γιώργος Αβραμίδης (τρομπέτα)
Αλκης Κανίδης (φωνή, ακουστική κιθάρα)