Ευσταθία: “Το βόλεμα πάντα φρενάρει την εξέλιξη των ανθρώπων”

Η Ευσταθία ετοιμάζεται για τις εμφανίσεις της στο Ρυθμό Stage με τον Δαυίδ Ναχμία, ενώ το πρώτο της θεατρικό, “Ο Διάδρομος”, συνεχίζεται για δεύτερη σαιζόν. Μας μιλάει για το τραγούδι, το γέλιο, το θέατρο, τη θεολογία αλλά και την τραγική απραξία των καιρών.

Το “Χωρίς εσένα” της Ευσταθίας ακούστηκε πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2005, οπότε έκανε και μεγάλη εντύπωση με τη στιχουργική της τόλμη. Από τότε μέχρι σήμερα τη συναντάμε αρκετά αλλαγμένη. Το 2012 ανέβασε το πρώτο της θεατρικό με τίτλο “Ο Διάδρομος”, ενώ φέτος την είδαμε να τραγουδά μαζί με το Γιώργο Χατζηπαύλου, καθώς και να είναι δίπλα του στο 3ο Festival Stand-up Comedy την προηγούμενη Πέμπτη. Ξεκινώντας λοιπόν μια συζήτηση από το παρόν και προς τα πίσω, η ίδια είχε πολλά και ενδιαφέροντα να μας πει, για το πώς τα πράγματα την έκαναν αυτό που γνωρίζουμε σήμερα μέσα από τα τραγούδια και πλέον, την παρουσία της στο θέατρο.

Όσον αφορά στην εμπειρία της από το 3ο Festival Stand-up Comedy ομολογεί πως “είναι πολύ δύσκολη υπόθεση να κάνεις τον άλλον να γελάσει και μάλιστα χωρίς να καταφεύγεις σε εύκολες λύσεις ή να λες «χοντράδες». Για το θέμα αυτό είναι πιο κατάλληλος να μιλήσει ο φίλος μου ο Γιώργος Χατζηπαύλου, που σκίζει αυτό τον καιρό με την παράστασή του”. Η συνταγή ενός καλού κωμικού για την Ευσταθία παρόλα αυτά δε φαίνεται να είναι και τόσο απλή: “Είναι γνωστό ότι ο καλός κωμικός βγάζει και μία τραγικότητα. Άλλωστε αυτές είναι και οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στο γέλιο συνυπάρχει και το κλάμα, αλλιώς ένα γέλιο από μόνο του γίνεται απλά μια υστερία… Εμένα συνήθως με κάνουν και γελάω οι άνθρωποι που αυτοσαρκάζονται και δεν παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά. Γελάω εύκολα, με την παραμικρή βλακεία . Και με τον εαυτό μου γελάω μερικές φορές όταν κάνω καμιά γκάφα”.

Το πρώτο θεατρικό έργο της Ευσταθίας παίζεται για δεύτερη χρονιά στο Θέατρο Νέου Κόσμου, με ερμηνεύτρια τη Μάνια Παπαδημητρίου, κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή. Η ίδια θα έλεγε πως η απόπειρα αυτή να γράψει για πρώτη φορά θεατρικό, και πιο συγκεκριμένα μονόλογο, της βγήκε σε καλό τελικά: “Το πρώτο μου θεατρικό έργο μού έδωσε πραγματική χαρά. Έχω γράψει κι άλλα δύο που είναι πολύ πιθανό να ανέβουν την επόμενη θεατρική περίοδο. Είναι υπέρτατη η χαρά της δημιουργίας. Σου ταΐζει τη ματαιοδοξία μιας και αισθάνεσαι μια μικρή ή μεγάλη –αναλόγως πόσο ψωνισμένος είσαι- θεότητα. Αυτού του είδους τη ματαιοδοξία, τη βρίσκω πολύ χαριτωμένη και εντελώς ακίνδυνη”.

Παρά την ενασχόλησή της με το χώρο του θεάτρου, δεν παύει να γράφει και δικά της κομμάτια, τα οποία σκέφτεται να κυκλοφορήσει όταν βρει την κατάλληλη ευκαιρία.

Το μήνα που μας πέρασε την απολαύσαμε στον Ιανό, στο πλευρό του Δαυίδ Ναχμία, σε ένα αφιέρωμα στο “ελαφρύ τραγούδι”: “Με το Δαυίδ κάθε φορά που εμφανιζόμαστε μαζί κάνουμε ένα συναρπαστικό, μελωδικότατο ταξίδι στο χρόνο και περνάμε πολύ όμορφα. Είναι υπέροχη εμπειρία να παίζω μαζί του. Πρώτη φορά συνοδεύομαι από ένα πιάνο που στα χέρια του Δαυίδ παίρνει ψυχή, κι έχει κι αυτό σφυγμούς κι αναπνοές που συντονίζονται με τις δικές μου”. Το ελαφρύ τραγούδι για την Ευσταθία σημαίνει πολλά: “Υπέροχες τζαζ  μελωδίες, ευαισθησία, συγκίνηση, αυθεντικότητα και ειλικρίνεια, ό,τι με ενδιαφέρει πραγματικά να υπάρχει στη ζωή μου”. Για όσους έχασαν τις εμφανίσεις αυτές, η Ευσταθία θα είναι ξανά με το Δαυίδ Ναχμία στο Ρυθμός Stage, στην Ηλιούπολη, τις Τετάρτες 11 και 18 του Δεκέμβρη.

Μιλώντας για τις σπουδές της στη Θεολογική Σχολή, την αφήνουν απόλυτα “αμετανόητη”: “Μια σχολή, όποια και να’ ναι σου δείχνει έναν τρόπο σκέψης. Δεν σου ανοίγει το κεφάλι να σου «χώσει» μέσα μια στείρα μόρφωση. Μια σχολή είναι η πολυτέλειά μας, το ευ ζην μας. Πόσο μάλλον η Θεολογική που είναι μια εύθραυστη σχολή και για τους τεχνοκράτες, άχρηστη. Όταν μιλάω με πιτσιρίκια τα προτρέπω να σπουδάσουν αυτό που αγαπάνε και προπαντός θεωρητικές επιστήμες, αυτές που λέγονται και ανθρωπιστικές. Αν γύριζα το χρόνο πίσω και μου έλεγαν να επιλέξω κάτι να σπουδάσω, πάλι θεολογία θα επέλεγα”.

Η Ευσταθία λοιπόν βγήκε από τη Θεολογική Σχολή, έκανε το πέρασμά της στο ελληνικό τραγούδι και πλέον πειραματίζεται και στο θέατρο. Όλες αυτές οι εναλλαγές ήρθαν και λόγω οικονομικής κρίσης. Ωστόσο υπερασπίζεται κάθε επιλογή της. Αναγνωρίζει μάλιστα πως μια θέση στο δημόσιο, ως καθηγήτρια, θα της στερούσε όλες τις εμπειρίες που ακολούθησαν: “Το βόλεμα πάντα φρενάρει την εξέλιξη των ανθρώπων. Αν είχα διοριστεί ως καθηγήτρια τότε, ίσως τώρα δε θα γνωριζόμαστε ποτέ. Εμένα τα εμπόδια πάντα μου έβγαιναν σε καλό. Ευγνωμονώ τις δυσκολίες μου γιατί απλά μου υπενθυμίζουν ότι μπορώ να κολυμπήσω και στα βαθιά”.

Δε διστάζει να σχολιάσει και την κρίση των ημερών. Στην ερώτηση ποια θεωρεί τη μεγαλύτερη πληγή του σήμερα, διάλεξε τις δυο πιο σωστές λέξεις που θα μπορούσα να σκεφτώ εκείνη τη στιγμή: απραξία και σιωπή. “Παιδιά πεθαίνουν από το μαγκάλι επειδή δεν έχουν θέρμανση ή σκοτώνονται στο δρόμο για να αποφύγουν τον ελεγκτή του λεωφορείου. Το ότι εγώ και ο κάθε ένας από μας, δεν μπορεί να κάνει τίποτα για όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν, παρά μόνο να θρηνεί, αυτό με συντρίβει πιο πολύ. Η απραξία μας φθείρει, η σιωπή απέναντι σ’ αυτή την ανείπωτη τραγωδία”.

Κλείνοντας την κουβέντα, καταλήξαμε και οι δυο πως το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι της είναι, μετά από 8 χρόνια, το “Χωρίς εσένα”. Η ίδια δε μπορεί να δει σα “δικαίωση” κάτι τέτοιο, καθώς αντιμετωπίζει τα πράγματα ρεαλιστικά και ωμά – όπως ακριβώς και το συγκεκριμένο της τραγούδι, θα έλεγα εγώ: “Πράγματι, το «Χωρίς εσένα» είναι το πιο αντιπροσωπευτικό μου τραγούδι κι αυτό που κουβαλάει τη μεγαλύτερη ιστορία. Η δικαίωση είναι μια μεταφυσική διαδικασία, είναι κάτι το νομοτελειακό και δεν προέρχεται από την στιγμιαία αποδοχή ή την ακρόαση ενός κόσμου που έτσι κι αλλιώς το επόμενο λεπτό θα σε έχει ξεχάσει. Οι άνθρωποι που έρχονται ακόμα στις παραστάσεις μου και με στηρίζουν είναι οι άνθρωποί μου και αυτοί με κάνουν να αισθάνομαι ευτυχής”.