Η αθέατη Ελλάδα που φοβάμαι

Στο βίντεο ενός γάμου, η νύφη τραγουδάει συγκινημένη έναν χριστιανικό ροκ ύμνο στην παρθενία. Αυθόρμητα γελάω, αλλά μόνο για λίγο: αυτή είναι μία Ελλάδα που υπάρχει, αλλά κάνουμε πως δεν τη βλέπουμε. Τη φοβάμαι αυτή τη χώρα.

Είδα το βίντεο ενός γάμου, που ανέβηκε πρόσφατα στο YouTube. Η νύφη παίρνει το μικρόφωνο και μιλάει με δάκρυα για το πώς φύλαξε την παρθενιά της «για τον άντρα που ο θεός πρόοριζε για εκείνη». Έπειτα, κάθεται στο πιάνο και τραγουδάει έναν χριστιανικό ροκ (;) ύμνο στο ίδιο μοτίβο.

Ακούστε την- όσο αντέχετε: Edit: Λίγες ώρες μετά τη δημοσίευση του άρθρου, το βίντεο «κατέβηκε» από το YouTube.

Στην αρχή γέλασα αυθόρμητα. «Είναι δυνατόν;», σκεφτόμουν καθώς έψαχνα -μάταια- ενδείξεις ότι το βίντεο είναι κάποια καλοστημένη φάρσα. Αλλά δεν είναι: αυτή η κοπέλα, σε μία ευρωπαϊκή χώρα του 2014, περίμενε τον έναν και μοναδικό άντρα που υποτίθεται ότι της έστειλε ο θεός.

Το δηλώνει περήφανα και καταχειροκροτείται- άρα για πολλούς όχι μόνο δεν είναι ακραίο, όπως είναι για μένα, αλλά πρόκειται για κάτι φυσιολογικό και θεμιτό. Την ώρα που εμείς συζητάμε για το Athens Pride, εκεί έξω πιθανότατα υπάρχουν χιλιάδες κοπέλες που περιμένουν μέχρι τα 20, τα 25 ή τα 30 τους χρόνια για να έχουν σεξουαλικές επαφές – ή, αν έχουν νωρίτερα, το κρύβουν. Διότι «έτσι λέει η θρησκεία μας», ή η οικογένεια, η παράδοση, η οποιαδήποτε δήθεν ηθική. Διότι «έτσι πρέπει».

Αυτή η Ελλάδα υπάρχει, αλλά δεν τη βλέπουμε. Είναι πολύ πιο βολικό να περιτριγυριζόμαστε μόνο από άλλους σαν εμάς, ανταλλάζοντας like για τα δήθεν αυτονόητα. Αν πέσουμε σε κανένα βίντεο όπως το παραπάνω, ή πάρει το μάτι μας το σχόλιο κάποιου «ψεκασμένου», θα γελάσουμε ή, το πολύ-πολύ θα αγανακτήσουμε για λίγο. Και μετά θα επιστρέψουμε στον τόσο ασφαλή μικρόκοσμό μας, με τις πολλές συμφωνίες μας και τις λίγες, «πολιτισμένες», «υψηλού επιπέδου» διαφωνίες μας. Θα ζούμε όμως ακόμα στην ίδια χώρα.

Με φοβίζει αυτή η χώρα, η Ελλάδα της παρθενίας. Πιο πολύ όμως με τρομάζει που επιλέγουμε συνειδητά να αγνοούμε την ύπαρξή της.