Η αποτυχία της ενδοφλέβιας

Εικοστός πρώτος αιώνας στην Οκλαχόμα των ΗΠΑ: ο δολοφόνος και βιαστής ενός 19χρονου κοριτσιού καταδικάζεται σε θάνατο με θανατηφόρο ένεση. Η θανατηφόρος ένεση αποτυγχάνει και ο τρόφιμος, Clayton Lockett, πεθαίνει 43 αγωνιώδη λεπτά μετά την πρώτη ένεση που του χορηγήθηκε. Σπαρταρούσε από αφόρητους πόνους δεμένος μέχρι που έκλεισαν τις κουρτίνες στους αυτόπτες μάρτυρες. Πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Με αφορμή αυτό το γεγονός αναζωπυρώνεται η δημόσια συζήτηση για την επιβολή της θανατικής ποινής. Στις μέρες μας, υπάρχουν αρκετά κράτη στα οποία εφαρμόζεται. Στην Κίνα γίνεται η μεγαλύτερη χρήση της θανατικής ποινής, κυρίως μέσω τουφεκισμού, με πάνω από 4000 εκτελέσεις στην διάρκεια του 2012. Ισχύει και σε αρκετά ακόμη κράτη, κυρίως μουσουλμανικά, όπως το Ιράν με 314 εκτελέσεις, Ιράκ με 129, Σαουδική Αραβία 79, Υεμένη 28, Σουδάν 19, Αφγανιστάν 14, Ιαπωνία 7  κτλ. Στις ΗΠΑ το 2012 πραγματοποιήθηκαν συνολικά 43 εκτελέσεις κρατουμένων. Στην Ελλάδα, η τελευταία εκτέλεση έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 1972 αλλά επίσημα η θανατική ποινή καταργήθηκε τον Δεκέμβριο του 1993. Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύονται από τη Διεθνή Αμνηστία το 2012, 97 χώρες έχουν καταργήσει εντελώς τη θανατική ποινή, 8 την έχουν καταργήσει για όλα τα αδικήματα εκτός από ειδικές περιπτώσεις, και σε 36 δεν έχει χρησιμοποιηθεί για τουλάχιστον 10 έτη. Σε άλλες  57 συνολικά χώρες διατηρείται η ποινή του θανάτου αν και στοιχεία (πιθανώς αμφιλεγόμενα), για την εφαρμογή της έχουμε μόνο από 21 κράτη.

Η ιστορία της θανατικής ποινής πάει πολλούς αιώνες πίσω. Ίσως και να ακολουθεί τον άνθρωπο σε όλη του την πορεία μέχρι σήμερα. Η ποικιλία με την οποία εφαρμόστηκε είναι μεγάλη. Από την θανάτωση με λιθοβολισμό, απαγχονισμό, αποκεφαλισμό, διαμελισμό, καύση, σταύρωση, εντοιχισμό, κατασπαραγμό από ζώα, θάνατο με ξίφος, γδάρσιμο, πνιγμό, σούβλισμα ή παλούκωμα, τυφεκισμό, ηλεκτρισμό, έφτασε στην θανατηφόρο ένεση. Ένα κοκτέιλ από τρεις διαφορετικές ενέσεις. Η πρώτη είναι ηρεμιστική και ακολουθούν άλλες δυο που με απλά λόγια σταματούν την καρδιά σου. Έτσι, μετά από τουλάχιστον 5.000 χρόνια πορείας σε αυτό τον πλανήτη, κάποιοι από εμάς, ναι εμάς τους πολιτισμένους Δυτικούς, κατάφεραν να εφεύρουν έναν «εξανθρωπισμένο» τρόπο για να αφαιρείται μια ανθρώπινη ζωή.

Δεν υπάρχει αρκετή «φαντασία» μέσα μας για να μπορέσουμε να παραλληλιστούμε με τον πατέρα που έμαθε ότι η κόρη του βιάστηκε και δολοφονήθηκε. Δεν υπάρχει τρόπος να νιώσουμε τον πόνο του και την οργή του. Είναι υπέρ των ορίων κάθε ανθρώπου. Πρέπει να υπάρξει αναμφισβήτητα δικαιοσύνη. Που αρχίζει όμως η θανατική ποινή; Στον βιασμό; Στη παιδεραστία; Στην δολοφονία; Στην δολοφονία ενός ή παραπάνω; Στην δολοφονία ενήλικα ή ανηλίκου; Στα εγκλήματα πολέμου; Όλα τα παραπάνω μαζί; Πότε και πώς αποφασίζεις να αφαιρέσεις συνειδητά μια ζωή ως απονομή έννομης δικαιοσύνης;

Η απάντηση είναι απλή και θα έπρεπε οι άνθρωποι, ειδικά εκείνοι που επικαλούνται τον πολιτισμό, να την έχουν δώσει χωρίς κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Η απάντηση είναι «ΠΟΤΕ». «Ποτέ» δεν αφαιρείς μια ανθρώπινη ζωή. Ό,τι και να έχει διαπράξει αυτός ο άνθρωπος. Οτιδήποτε. Των τιμωρείς και αποδίδεις την ανθρώπινη δικαιοσύνη μέχρι το μέγιστο, το όποιο και δεν είναι άλλο από τον ισόβιο εγκλεισμό. Γιατί έτσι πρέπει να είναι μια πολιτισμένη ανθρώπινη κοινωνία. Γιατί το διαφορετικό δεν έχει όρια και μέτρα. Δεν έχει αρχή και τέλος. Δεν έχει ανθρωπισμό. Δεν έχει πολιτισμό. Είναι μια δυσοσμία από την μούχλα της ιστορίας μας.

Είναι σημαντικό ότι οι τελευταίες μελέτες δείχνουν ότι οι συγγενείς θυμάτων που είδαν τους υπαίτιους να εκτελούνται, ερωτηθέντες ξανά μετά την πάροδο χρόνων, θα επέλεγαν την ισόβια κάθειρξη ως την μέγιστη τιμωρία.

Κάθε φορά που σκέπτομαι ότι ένα πολιτισμένο κράτος εφαρμόζει την θανατική ποινή μου έρχεται να κάνω εμετό. Δεν μπορώ να το πω με κανέναν άλλο τρόπο. Τονίζω το «πολιτισμένο» γιατί δεν είναι το ίδιο με ένα κράτος ή μια κοινωνία η οποία στερείται μόρφωσης. Δεν έχω κανένα ελαφρυντικό. Είναι η υπογραφή μιας κοινωνίας που αν και σε ουρανοξύστη, ένα μέρος της εξακολουθεί να βοσκηματεί.