Μια μουσική «Παράγκα» για μερακλήδες και από άποψη αδέσποτους

Published On 26 March 2015 | By Πέννυ Γέρου | Συνεντεύξεις

Πριν ανέβουν στη σκηνή του Kookoo στο Γκάζι, οι μουσικοί του 1ου Paraga Festival περνούν πρώτα από το τραπέζι του Βάτραχου και μιλούν για τη δική τους «Παράγκα», τις σχέσεις και τα όνειρα που γεννήθηκαν μέσα σε αυτή και όλα όσα θα δούμε και θα ακούσουμε το βράδυ της 3ης Απριλίου 2015.

Η «Παράγκα» ξεκίνησε από ένα μικρό υπό κατασκευή στούντιο ηχογραφήσεων. Σήμερα είναι μια ανεξάρτητη καλλιτεχνική κίνηση που στεγάζει μπάντες και καλλιτέχνες «μερακλήδες και από άποψη αδέσποτους». Ο εμπνευστής και ιδρυτής, ουσιαστικά, της «Παράγκας», Νίκος Ξύδης, παίρνει τα πράγματα από την αρχή: «Η Παράγκα αρχικά ξεκίνησε ως επαγγελματικό στούντιο ηχογραφήσεων και ως “κέντρο επιχειρήσεων” των παραγωγών που θα αναλάμβανα για συναδέλφους. Από την εποχή που ακόμα ήταν στην διαδικασία κατασκευής, κάτι με έτρωγε. Σκεφτόμουν πως τώρα που θα είχα τον χώρο και τα “μέσα”, θα έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω από μια επιχείρηση.

bomboi

Η ιδέα λοιπόν γεννήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με την κατασκευή. Η απόφαση να το ξεκινήσω πάρθηκε όταν συνεργάστηκα με τον Σταύρο Τσουμάνη στην παραγωγή ενός soundtrack για μια ταινία μικρού μήκους. Πέρασε ένας χρόνος από τότε και στα χέρια μου πια είχε έρθει ένα νέο, απίστευτα ουσιαστικό και πρωτοπόρο υλικό, αυτό του Πάνου Πενταρίτσα . Ανέλαβα λοιπόν την παραγωγή και την ενορχήστρωση και το project το ονομάσαμε “BOMBOI”. Η δουλειά εκδόθηκε από μεγάλη (τότε) δισκογραφική εταιρεία, πήρε απίστευτες κριτικές, τη λάτρεψε όσος κόσμος την άκουσε και συνάδελφοι καλλιτέχνες-δημιουργοί και ηχολήπτες την θεώρησαν δίσκο και ήχο αναφοράς. Παρόλα αυτά η εταιρεία την άφησε προκλητικά στην τύχη της, να παλέψει άοπλη στην αρένα του mainstream».

«Εκεί πια κατάλαβα πως αν δεν θέλουμε όλες μας οι ενέργειες να καταλήγουν στον κουβά, θα πρέπει να πάρουμε την μοίρα μας στις δικές μας πλάτες, να μην πάμε από την άσφαλτο των πολυεθνικών με τα διόδια, αλλά από το χωματόδρομο της ανάγκης για αλήθεια».

«Ο μόνος τρόπος για να το κάνεις αυτό», συνεχίζει ο Νίκος Ξύδης, «είναι να είσαι ανεξάρτητος και ελεύθερος, παραγωγικός και πάνω απ’ όλα αυτάρκης. Κάπως έτσι, φτάσαμε στην “Παράγκα” ως ανεξάρτητη καλλιτεχνική κίνηση – και όχι ως εταιρεία – και στο προσωπικό μου άλμπουμ “Πατέντα” που ήταν και η πρώτη δική μου δουλειά και δεν βγήκε-ευτυχώς- από μεγάλη δισκογραφική εταιρεία».

Ενώ η Παράγκα με αυτόν τον τρόπο έγινε σιγά-σιγά ένα καταφύγιο έκφρασης, κάθε ένας που έχει περάσει το κατώφλι της – κυριολεκτικά και μεταφορικά – έχει μια ξεχωριστή εικόνα και θέση για αυτήν στο μυαλό και την καρδιά του. Όπως λέει και η Βαλερία Κουρούπη: «Στην αγκαλιά της Παράγκας αισθανόμαστε την ασφάλεια και την αποδοχή που δικαιούται κάθε καλλιτέχνης, κι αυτό χάρη στο Νίκο Ξύδη που, όντας ο ίδιος δημιουργικός αλλά και οραματιστής, με ανοιχτό μυαλό, ανοιχτά αυτιά και αδέσμευτη σκέψη, ψάχνει, κρίνει καλοπροαίρετα και δίνει χώρο και τελικά υπόσταση σε κάθε έμπνευση που άλλοι ίσως και να θεωρούσαν πειραματική, δυσνόητη ή μη εμπορική».

Για τον Πάνο Πενταρίτσα, από την άλλη πλευρά, «δεν είναι απλά καταφύγιο. Η Παράγκα είναι το σπίτι μας. Εκεί δουλεύουμε μουσικά, οργανοπαικτικά, στιχουργικά, φωνητικά, ηχογραφούμε, μιξάρουμε, γράφουμε ραδιοφωνικές εκπομπές, spots, soundtracks, τρώμε, γελάμε, κλαίμε, πίνουμε τσίπουρα, γεννάμε ιδέες, ονειρευόμαστε… κοιμόμαστε (υπάρχουν ντοκουμέντα)!»

«Η Παράγκα είναι μια παντιέρα μουσικής αυτάρκειας στο χαμό της δισκογραφίας, μια ολοκληρωμένη μονάδα κάθετης δημιουργίας, η πιο σύγχρονη εκδοχή ενός καλλιτεχνικού θιάσου, η ζεστή γωνιά της έμπνευσης που ο κάθε μάστορας θα ζήλευε».

Για κάποιους άλλους όμως, όπως για τη Γιώτα Δημητρακοπούλου των The Moka Band, η Παράγκα ήταν εκείνο το σημείο από όπου ξεκίνησαν όλα: «Η εικόνα της Παράγκας για μένα είναι συνυφασμένη με τα πρώτα μου καλλιτεχνικά όνειρα που είδα να εκπληρώνονται. Είμαι συναισθηματικά δεμένη με το  δωματιάκι που για πρώτη φορά στάθηκα μπροστά σε μικρόφωνο ηχογράφησης και ηχογραφήσαμε τα τραγούδια μας. Νιώθω ευγνώμων τόσο απέναντι στην ιδέα “Παράγκα”, όσο και απέναντι στον εμπνευστή της, Νίκο Ξύδη και τον ευχαριστώ για όσα έχει προσφέρει στην μπάντα μας».

moka_band

Μετά από όλα αυτά τα θερμά λόγια, ο Νίκος Ξύδης δεν παρέλειψε να θυμίσει σε όλους πως η Παράγκα δεν είναι κάτι δικό του. «Εγώ μπορεί να ήμουν ο εμπνευστής, σύμφωνοι. Η ουσία της όμως είναι κάτι το αόρατο, το  εύθραυστο και  το ζωντανό! Η “Παράγκα” δεν είναι ούτε τα μηχανήματα, ούτε οι πλωτοί τοίχοι του στούντιο, ούτε καν οι καλλιτεχνικές μας ιδέες. Η Παράγκα για μένα είναι η δική μας ολιστική αντιμετώπιση της καλλιτεχνικής -και όχι μόνο – πραγματικότητας».

Η Παράγκα λοιπόν, ως συγκέντρωση μερακλήδων και από άποψη αδέσποτων καλλιτεχνών, ήταν μια ανάγκη. Ανάγκη όμως για ποιο πράγμα ακριβώς; Ο Θωμάς Μελετέας από τους Πανδαιμονία έδωσε τη δική του απάντηση λέγοντας πως «Η μουσική χρειάζεται μερακλήδες και αδέσποτους στους κύκλους της, σήμερα περισσότερο από ποτέ. Οι μερακλήδες από τη μια είναι αναγκαίοι, καθώς χωρίς την πηγαία και ζωντανή δίψα για καλλιτεχνική έκφραση, το μεράκι δηλαδή, η μουσική καταντά ευτελής, χωρίς έμπνευση και προκατασκευασμένη. Όσο για τους αδέσποτους, χάρη σε αυτούς, τους “τυχοδιώκτες” και ελεύθερους από στεγανά, ταμπέλες, προκαταλήψεις, αφεντάδες και μανατζαρέους, διαφυλάσσεται η ουσία της μουσικής στην πιο αγνή μορφή της. Τώρα, όταν τα δύο αυτά στοιχεία συνδυασθούν, κάτι που πιστεύουμε πως συμβαίνει εδώ, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι μόνο όμορφα ανανεωτικά».

pandaimonia

Στην απάντηση αυτή, ο Νίκος Ξύδης συμπλήρωσε πως στην ουσία υπάρχει ανάγκη για ανεξαρτησία και ελευθερία. «Υπάρχει ανάγκη να βγούμε απ’ τον κλειστό κύκλο των “χαμένων ποιητών” που θέλησαν να μας περιορίσουν. Στη ζωή δεν υπάρχουν αντικειμενικοί κανόνες, ούτε τέλεια σχήματα, ούτε σωστοί χρωματικοί άξονες, ούτε ομοιογένεια. Συνυπάρχουν όλα αρμονικά συμπληρώνοντας το ένα τα κενά του άλλου. Εκεί υπάρχει η ομορφιά, στη συνύπαρξη και στην ανταλλαγή. Στην αρχαιότητα οι Έλληνες έλεγαν πως οφείλουμε να δίνουμε δικαίωμα στο Χάος. Ε, ας ξεκινήσουμε από το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και την ποικιλομορφία!»

«Η ομοιογένεια, όταν πέφτει στο τραπέζι ως προϋπόθεση, οδηγεί στον κοπαδισμό, κι αυτός με τη σειρά του είναι το χέρι που ταΐζει τον φασισμό. Κατά τη γνώμη μου, εκεί χάσαμε την μπάλα».

Φτάνοντας έτσι στην έννοια της ποικιλομορφίας, αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε τι κοινό μπορεί να έχουν εν τέλει οι The Moka Band με τους Βόμβους ή οι Tsoumani ‘s wrong και οι Πανδαιμονία με το σχήμα Νίκος Ξύδης – Βαλερία Κουρούπη & the Apotihans. Για τη Γιώτα Δημητρακοπούλου η απάντηση κρύβεται μέσα στην ίδια την ερώτηση: «Για μένα αυτή είναι η επιτυχία της Παράγκας – η απαλοιφή κάθε ταμπέλας και η επικράτηση της  «έντεχνης» μουσικής, ως τρόπου έκφρασης». Εκ μέρους των The Moka Band, ο Θοδωρής Υφαντής συμπλήρωσε λέγοντας πως «το κοινό που έχουμε όλοι στην Παράγκα είναι η τρέλα να κάνουμε όνειρα και η κοινή λογική-αισθητική για την τέχνη. Έχουμε τον ίδιο οικοδεσπότη, Νίκο Ξύδη, που θα μας προσέξει στην παράγκα του και θα μας κάνει να βγάλουμε τον καλύτερο μας εαυτό. Έχουμε τον ίδιο τρελό “ηχοδεσπότη”! Για μένα αυτό είναι κάτι σαν τις Κυριακές που μαζεύονται όλα τα μέλη τις οικογένειας για να φάνε το καλό ζεστό φαΐ, μαγειρεμένο με αγάπη».

armagos_rodotheatou_

Για τον Αποστόλη Αρμάγο, που θα εμφανιστεί στη σκηνή του Kookoo μαζί με τη Ξένια Ροδοθεάτου, η διαφορετικότητα αυτή προκαλεί ευχαρίστηση, και αυτό, όπως λέει, «είναι άλλη μια επιτυχία του οικοδεσπότη Νίκου Ξύδη που μας μάζεψε στην Παράγκα του και μας φρόντισε όλους στοργικά παρόλη τη “διαφορετικότητά” μας», ενώ για το Θωμά Μελετέα «τα σχήματα διακατέχει μια συνεχής πορεία προς άγνωστα και ανεξερεύνητα μουσικά χωράφια, καθώς και μια έντονη διάθεση αυτοδιαχείρισης γύρω από τη μουσική τους». Για τον Πάνο Πενταρίτσα, τέλος, ο βαρύς κοινός παρονομαστής είναι «η ποιότητα στο αποτέλεσμα με σεβασμό στην αισθητική. Όλος αυτός ο θίασος δεν είναι στημένος με μια κάθετη δήθεν ιδεολογία, προσωποκεντρισμό και μπόλικους κομπάρσους για γαρνιτούρα. Είναι καμωμένος από μια παρέα ελεύθερων τεχνιτών με ετερόκλητους τρόπους αλλά κοινούς σκοπούς για μια ηθική αλλαγή που οι ίδιοι γίνονται, τραγούδι το τραγούδι…». Για τον εμπνευστή της Παράγκας τα πράγματα είναι ίσως πολύ πιο απλά. Κοινός παρονομαστής: το ήθος που υπηρετεί ο καθένας τους στην Τέχνη.

Τι θα δούμε εν τέλει στις 3 Απριλίου; Η Βαλερία Κουρούπη μας προσκαλεί στον κόσμο της Παράγκας, «εκεί που μουσική, ζωή και όνειρα γίνονται ένα, που τα σύνορα και τα στεγανά καταργούνται κι αυτό που μετράει είναι η ανταλλαγή, η συνύπαρξη κι ο αλληλοσεβασμός», ενώ ο Νίκος Ξύδης υπόσχεται «όμορφες μουσικές, ουσιαστικούς στίχους και απρόσμενες συμπράξεις».

kookoo_paraga_fest

Λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα μας, και αφού έχουμε δώσει ραντεβού στο «Paraga Festival Vol. 1», ο Νίκος Ξύδης ξεκαθαρίζει μερικά πράγματα για να μην τα χαλάσουμε αργότερα: «Εκείνη τη βραδιά τη λέμε festival για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε. Ουσιαστικά θα μαζευτούμε να κάνουμε μια βεγγέρα, μια μάζωξη φίλων που θα πιουν, θα μιλήσουν, θα τραγουδήσουν και θα χορέψουν». Δεν είμαστε -και δεν θέλουμε να είμαστε- αυθεντίες αλλά ούτε και παράγοντες. Άρα δεν έχουμε σκοπό η μάζωξη αυτή να γίνει θεσμός. Αυτά τα “μεγαλεία” τα αφήνουμε στους “μεγάλους”! Αν όμως με ρωτάς αν θα το επαναλάβουμε, τότε θα σου απαντήσω πως ναι. Όσο θα βρισκόμαστε στο στούντιο και θα σκαρώνουμε τραγούδια, όσο θα μαζευόμαστε σε αυλές, μπαλκόνια, ταράτσες και παραλίες και θα στήνουμε γλέντια απ’ το τίποτα, ναι. Στο Kookoo θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας χορεύοντας και  τραγουδώντας. Θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθούμε. Κι αν όλο αυτό γίνει με την μορφή μιας μουσικής παράστασης είναι γιατί είμαστε καλλιτέχνες και μόνο έτσι ξέρουμε».

* Οι  μουσικοί που θα βρεθούν στις 3 Απριλίου επί σκηνής Kookoo (Ιάκχου 17, Γκάζι) είναι οι:
Nίκος Ξύδης – Βαλερία Κουρούπη & The Apotihans
Bόμβοι
Αποστόλης Αρμάγος – Ξένια Ροδοθεάτου

Μ
oka band
Πανδαιμονία
Τ
soumanis Wrong

Like this Article? Share it!

About The Author

: Έχει σπουδάσει Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τα τελευταία χρόνια δραστηριοποιείται στο χώρο της πολιτιστικής δημοσιογραφίας και της επικοινωνίας. Αγαπάει τον κινηματογράφο, τα βιβλία, τις βόλτες στην πόλη και ψιθυρίζει στίχους στο μετρό νομίζοντας ότι δεν τη βλέπει κανείς. Είναι πάντα «stuck in the middle» και η θεραπεία της για αυτό βρίσκεται στις κονσόλες και τα μικρόφωνα του TrollRadio.gr.