Μια νέα εποχή ανατέλλει, αυτή του «ελαττώματος»

Ένας νέος τρόπος σκέψης γεννιέται στην εποχή μας. Δεν έχει εκφραστεί ακόμα και δεν θα τον βρείτε γραμμένο πουθενά αλλά σίγουρα αισθάνεστε την παρουσία του. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι η «τελειότητα» πλέον δεν ξεπερνά σε ομορφιά το «ελάττωμα». Αυτό που «σέρνει» όμως στο φως της καθημερινότητας του ανθρώπου τη νέα εποχή δεν είναι αυτή η αρχαία αλήθεια, αλλά η συνειδητοποίηση της.

Αν θέλετε να μάθετε τι αγαπήσατε στον σύντροφο σας, κοιτάξτε στα ελαττώματα του. Η ωριμότητα σας εξαρτάται από την συμφιλίωση σας με αυτή την σκέψη. Η ωριμότητα όμως δεν έρχεται μόνο μεμονωμένα σε κάθε άνθρωπο αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά το περιβάλλον μας, θα αναγνωρίσουμε ότι η προσπάθεια προσέγγισης της τελειότητας σε οποιονδήποτε τομέα είναι το κεντρικό μήνυμα της πλειοψηφίας των ερεθισμάτων που δεχόμαστε. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι για να την «αγγίξουμε», δηλαδή για να κάνουμε συγκεκριμένη την μορφή της τελειότητας, την πιέζουμε μέσα σε ένα μικρό «κουτάκι», αυτό της αντικειμενικότητας. Το πρόβλημα που δημιουργείται με αυτό είναι ότι κανένας ποτέ δεν μπόρεσε να αγαπήσει την αντικειμενικότητα, διότι είμαστε φτιαγμένοι για να λειτουργούμε, κατά συνέπεια και να αγαπάμε, υποκειμενικά.

Με την ολοένα αυξανόμενη χρήση των κοινωνικών δικτύων ο μέσος άνθρωπος εδραιώνει την παρουσία του. Η απόσταση μεγαλώνει όλο και περισσότερο από την εικόνα του ιδανικού, όπως αυτή προβάλλεται προς τις μάζες των παρατηρητών. Αν και ένα προφίλ του εαυτού μας σε ένα κοινωνικό δίκτυο είναι το καλύτερο κομμάτι μας όπως εμείς το αξιολογούμε ή το μέρος αυτό της προσωπικότητας μας που εμείς επιθυμούμε οι άλλοι να βλέπουν σε εμάς, εν τούτοις παραμένει τόσο περισσότερο αληθινό και ελαττωματικό σε σχέση με την εικόνα της τελειότητας που κρύβει η διαφήμιση οποιασδήποτε μορφής. Το αποτέλεσμα είναι η διαφήμιση που προβάλει το αντικειμενικά τέλειο να αποξενώνεται τόσο πολύ από την συνειδητοποιημένη πλέον πραγματικότητα του καταναλωτή, που να μην το κάνει επιθυμητό. Κατά τον ίδιο τρόπο καταρρίπτονται και τα πρότυπα ομορφιάς, του τρόπου ζωής κτλ.

Η ομορφιά αποκτά υποκειμενικά χαρακτηριστικά και βάθος προσωπικότητας. Η εικόνα ενός ανθρώπου με ένα αντικειμενικά αποδεκτό χαρακτηριστικό ως ελάττωμα γίνεται από μόνο του το χαρακτηριστικό που θα τον κάνει πιο επιθυμητό. Έτσι ο ανεπτυγμένος άνθρωπος της σύγχρονης κοινωνίας οδεύει προς την απελευθέρωση του. Από την επιβαλλόμενη αναζήτηση της τελειότητας, προς την απελευθερωμένη λατρεία του ελαττώματος. Αυτό που παλαιότερα θα κρύβονταν ή θα μεταμφιεζόταν τώρα είναι η πραγματικότητα και το σημείο που θα σε διαφοροποιήσει και θα σου χαρίσει τα χαρακτηριστικά της μοναδικότητας.

Η ανάδειξη αυτή των ανθρωπίνων ελαττωμάτων στην εικόνα του και στον χαρακτήρα του είναι αποτέλεσμα της μαζικής έκθεσης του ανθρώπου προς το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ανήκει. Έγινε κατά λάθος και ίσως αυτό είναι που το έκανε τόσο αποτελεσματικό στην αποδόμηση του τέλειου πρότυπου.

Πριν αρκετά χρόνια, ένα γκάλοπ στην Γαλλία ρωτούσε τους άνδρες με ποια θα προτιμούσαν να ζήσουν από τα δυο πιο δημοφιλή μοντέλα της εποχής- τότε ήταν μεταξύ της Κλόντια Σίφερ και της Σίντι Κρόφορντ. Προς έκπληξη πολλών η πλειοψηφία προτίμησε την Σίντι Κρόφορντ. Ήταν τέτοια η ανατροπή από το αναμενόμενο αποτέλεσμα που το ερεύνησαν και κατέληξαν ότι η Σίντι επικράτησε λόγο της «ατέλειας» που της πρόσφερε απλόχερα η ελιά στο πρόσωπο της. Η ατέλεια την έκανε ποιο επιθυμητή.

Η ατέλεια φαίνεται να είναι το μονοπάτι προς το «πραγματικό». Το πραγματικό είναι αυτό με το οποίο ο άνθρωπος αισθάνεται συμβατός. Η συμβατότητα τον απελευθερώνει και δημιουργεί τις συνθήκες της μοναδικότητας, δηλαδή του «υποκειμενικού». Της βάσης πάνω στην οποία αγαπάμε. Οπότε, σε αυτή την νέα εποχή που έρχεται, μην προσπαθείτε να κρύψετε αυτά τα οποία σας διαφοροποιούν και σας κάνουν ξεχωριστούς. Είναι αυτά τα στοιχεία που πρέπει να προβάλετε περισσότερο. Να γίνετε αυτό που πραγματικά είστε και να είστε σίγουροι ότι θα σας αγαπήσουν για αυτό. Να γίνετε ατελείς.

Υ.Γ. «Ποτέ δεν γευτήκαμε την ευτυχία στην τελειότητα, οι πιο ευτυχισμένες μας στιγμές αναμειγνύονται με τη θλίψη.»

Πιέρ Κορνέιγ (1606-1684, Γάλλος ποιητής)