Μια πραγματική selfie: γνώρισε τον εαυτό σου

Πριν αρχίσετε να κατηγορείτε τους γύρω σας, την τύχη σας, το κράτος και γενικά οτιδήποτε σας περιβάλλει, πρέπει να κοιτάξετε μέσα σας. Κάπου εκεί θα βρείτε τον εαυτό σας να στρογγυλοκάθεται αμέριμνος. Σηκώστε τον και βάλτε τον να δουλέψει. Ζητήστε του να ψάξει εξονυχιστικά όλα τα δωμάτια του εγκεφάλου σας και της καρδιάς σας και να βρει αυτά που δεν θέλατε να παραδεχτείτε ποτέ ή δεν ξέρατε καν ότι υπήρχαν.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι δεν τα κάναμε σωστά. Δεν φταίει ο «άνθρωπος» που είναι απέναντί μας απαραίτητα. Ακόμα όμως και αν ευθύνεται αυτός, εμείς τον επιλέξαμε. Άρα πάλι η ευθύνη επιστρέφει σε εμάς. Μην υποστηρίξετε ότι δεν το ξέρατε. Φυσικά και το ξέρατε, αλλά επιλέξατε το σενάριο με τις λιγότερες πιθανότητες από αυτό το οποίο ήταν επικρατέστερο. Όσο πιο πολύ κοιτάξετε μέσα σας τόσο περισσότερο θα ανακαλύψετε ότι τελικά τα ξέρατε όλα από πριν.

Γιατί όμως καταλήγουμε να ακολουθούμε λανθασμένες επιλογές και να αγνοούμε την λογική μας ή το ένστικτο μας; Αυτή η τάση προς την λάθος επιλογή είναι ένα κοινότυπο ανθρώπινο χαρακτηριστικό το οποίο μοιραζόμαστε όλοι. Η εμπειρία μας βοηθά να το ξεπεράσουμε ως ένα σημείο. Από εκεί και πέρα ο μοναδικός τρόπος να προχωρήσετε παραπέρα είναι να κοιτάξετε μέσα σας. Πρέπει να έχετε την θέληση και το θάρρος να αποδεχτείτε ότι έχετε κάνει λάθη. Ότι δεν έχετε πάντα δίκιο. Ότι οι επιλογές σας αγνοούν τις πραγματικές σας ανάγκες. Τις αγνοείτε διότι δεν τις ξέρετε. Το πρώτο μέρος λοιπόν το οποίο πρέπει να κοιτάξετε για αυτό-βελτίωση είναι στο εσωτερικό σας. Στον ίδιο σας τον εαυτό.

Εκεί, σε αυτό το δωμάτιο που δεν σας ακούει κανείς, μπορείτε να αποκαλυφθείτε. Μπορείτε να ζητήσετε από τον εαυτό σας να πετάξει από πάνω του κάθε τυχόν μεταμφίεση και να τον δείτε για αυτό που είναι. Σας αρέσει ή δεν σας αρέσει, είναι απαραίτητο να γνωριστείτε. Ένας Αμερικανός φυσικός, ο Richard Feynman (1918-1988) υποστήριξε ότι ο πρώτος κανόνας είναι ότι δεν πρέπει να ξεγελάς τον εαυτό σου, δεδομένου ότι το πιο εύκολο είναι να ξεγελάσεις τον εαυτό σου.

Αντιμετωπίστε τον σαν κάποιο τρίτο που θέλετε να γνωρίσετε πολύ καλά. Καταγράψτε τι είναι αυτά που του αρέσουν και του δίνουν χαρά, αυτά που τον στεναχωρούν, τις αδυναμίες του, τα προτερήματα του, τα κατάλοιπα του, τις αναμνήσεις του, τα πιστεύω του. Γνωρίστε τα όλα από την αρχή και καταγράψτε τα σε μια φανταστική ή και πραγματική δική σας λίστα. Διαβάστε τα και ξαναδιαβάστε τα μέχρι να σας είναι απολύτως ξεκάθαρο το πλαίσιο μέσα στο οποίο, αν αποφασίσετε να κινηθείτε, δεν θα φέρνετε σε δύσκολη θέση τον εαυτό σας αλλά ούτε και τους γύρω σας.

Το μόνο στο οποίο μπορείτε να επέμβετε στην διαχείριση του, με την ελπίδα να αποκτήσετε μια καλύτερη ζωή η οποία θα απορρέει μέσα από σωστότερες επιλογές, είναι ο εαυτός σας. Η αποκατάσταση αυτής της σχέσης μεταξύ εσάς και του πραγματικού σας «είναι» είναι ένα πολύ μεγάλο βήμα και πολύ δύσκολο. Αλλά όλοι μπορούν να το κάνουν. Δεν χρειάζεστε ιδιαίτερη βοήθεια και τουλάχιστον για αρχή μην την αναζητήσετε. Την αποκλειστική ευθύνη την έχετε εσείς οπότε το πρώτο βήμα είναι καλό να γίνει ωθούμενο από μέσα σας.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα είστε έτοιμοι να κατηγορήσετε κάποιον άλλο για τα δεινά σας κάντε ένα βήμα πίσω. Μην τα βάλετε μαζί του. Θα είναι πιο εποικοδομητικό να βρείτε πού φταίξατε εσείς και να μην το επαναλάβετε. Η αυτογνωσία είναι ένα βήμα ανώτερης γνώσης στον άνθρωπο. Επιδιώξτε το και ας τρομάζει η διαδικασία. Στο τέλος θα είστε πραγματικά καλύτεροι. Έτσι και αλλιώς οι επιλογές είναι πολύ περιορισμένες.

Ο Έλληνας συγγραφέας, Μάριος Πλωρίτης (1919-2006) μας λέει χαρακτηριστικά ότι: «πρέπει ο καθένας να επιλέξει ανάμεσα στον αυτοπροσδιορισμό του και στον προσδιορισμό του απ’ τους άλλους». Είναι έτσι ακριβώς. Μπορούμε να συνεχίσουμε να οδεύουμε με γνώμονα τους άλλους ή να επιλέξουμε τον «εαυτό» μας. Η επιλογή είναι δική μας χωρίς απαραίτητα να σημαίνει ότι η επιλογή του «εαυτού» μας είναι εγωιστική. Το αντίθετο. Επιλέγοντας τον «εαυτό» μας είναι η στιγμή που πραγματικά βοηθάμε τους γύρω μας. Είναι η στιγμή που μπορούμε να μεγαλουργήσουμε στον κόσμο μας και από αυτή την «άνθιση» να επωφεληθούν και όσοι είναι κοντά μας. Έτσι και αλλιώς ο απώτερος μοναδικός σκοπός δεν μπορεί παρά να είναι η αγάπη και το μοίρασμα με τον συνάνθρωπο μας.