Οι εφιάλτες του μετρό

Εκεί που νομίζεις oτι τίποτα δεν μπορεί να πάει χειρότερα, ένας οδηγός μηχανής σταματάει δίπλα στο αυτοκίνητό σου και σου χτυπάει το τζάμι. «Τι θέλει ο μ****ς», λες καλοσυνάτα από μέσα σου. «Φίλε, δεν ανάβουν τα πίσω φώτα όταν φρενάρεις». Βάλε και κάτι προβλήματα στον κινητήρα, και κάπως έτσι η οδύσσεια του μετρό ξεκινά.

Μπορεί εσύ που παίρνεις χρόνια τα μέσα, φίλε αναγνώστη, να μη σοκάρεσαι, αλλά εμείς οι ευγενικής καταγωγής αστοί αλλιώς έχουμε συνηθίσει, και το καθημερινό μακρύ ταξίδι για το Κιλιμάντζαρο μέχρι να πάμε για δουλειά μοιάζει αβάσταχτο. Μέσα σε όλα αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τους γνωστούς-άγνωστους του μετρό.

Ο αγχωμένος δρομεύς

Εδώ και χρόνια παραμένει μυστήριο το γιατί οι επιβάτες του μετρό τρέχουν όλοι μαζί στους διαδρόμους, ενώ είναι ζήτημα να βιάζεται πραγματικά το ένα πέμπτο. Όταν δεις αυτό το κύμα να έρχεται κατά πάνω σου, θα παρατηρήσεις ότι πάντα υπάρχει ένας που προηγείται: ο αγχωμένος δρομεύς. Είναι αυτός που κάνει παρατήρηση σε όσους κάθονται στην αριστερή μεριά της σκάλας, αυτός που σε σκουντάει με την πελώρια τσάντα του και προλαβαίνει ίσα-ίσα να ψελλίσει «σόρυ» ενώ ανεβάζει ταχύτητα σαν τον Ρόουντ Ράνερ και χάνεται μέσα στη σκόνη. Δικαιολογείται. Βιάζεται να πάει σπίτι να βάλει πονηρά βιντεάκια στο ίντερνετ.

Ο λαθραναγνώστης

Κάνεις το λάθος να ανοίξεις ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα; Πήρες μαζί να ξεφυλλίσεις την εφημερίδα σου; Τι θαυμάσια ευκαιρία για τον φίλο μας, τον λαθραναγνώστη. Αν κάθεται δίπλα σου, γυρίζει διακριτικά το κεφάλι και περνά την ώρα του διαβάζοντας όσο μπορέσει. Καμιά φορά δυσανασχετεί και αν αλλάξεις σελίδα πριν προλάβει να τελειώσει την ανάγνωση. Η εναλλακτική στάση του λαθραναγνώστη είναι να στέκεται όρθιος από πάνω σου και να σκύβει το κεφάλι ώστε να έχει πρόσβαση. Πρόσεχέ τον, γιατί ενίοτε η έμφυτη ανωμαλία του τον ωθεί στο να παρακολουθεί και τα μηνύματα που γράφεις στο κινητό. Αν, δε, κολλήσει ξαφνικά το μομπάιλ, μπορεί και να γυρίσει να σου πει «όλο προβλήματα αυτά τα καινούργια».

Η πορνοστάρ

Την καταλαβαίνεις όταν η τρισκατάρατη φωνή που ανακοινώνει τις στάσεις πει «Αγία Παρασκευή» και ένα άρωμα πλημμυρίζει όλο το βαγόνι. Φοράει ροζ ακουστικά, κρατάει τσάντα και είναι ντυμένη στην καλύτερη περίπτωση για βραδινή έξοδο, στη χειρότερη για σεξ. Η παρουσία της δεν είναι απαραίτητα «εφιαλτική», ωστόσο δημιουργεί αναταραχή στον ανδρικό πληθυσμό, με αποτέλεσμα μία συνεχή μουρμούρα που απλώνεται τριγύρω. Δεν υπάρχει σωτηρία: στόχος της είναι να κα**ώσει όλο τον συρμό.

 Ο ζήτουλας

Είσαι ένας φουκαράς που περιμένει στωικά να φτάσει στη δουλειά: δεν πας στο αεροδρόμιο να φύγεις για διακοπές στην Κούβα. Αυτό σημαίνει ότι δεν σου περισσεύουν λεφτά, αλλά ακόμα κι αν σου περίσσευαν αποκλείεται να τα έδινες σε κάποιον επαγγελματία ζητιάνο που πουλάει στυλούς για να σώσει το άρρωστο παιδί του, το οποίο πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ. Κι όμως, ο ζήτουλας είναι πάντα εκεί. Άνδρας, γυναίκα, λίγη σημασία έχει. Ποντάρει στην τελευταία ικμάδα ανθρωπιάς που έχει μείνει μέσα σου στην Ελλάδα του Σαμαρά για να πάρει όσα κέρματα μπορέσει. Μην ψαρώνεις, φίλε αναγνώστη. Δώστα σε κανέναν αληθινό ζητιάνο που κοιμάται στο παγκάκι.

Η ψαγμένη

Είναι μάλλον χιπστερού, ανακάλυψε πέρυσι τον Λιντς και τον Τρίερ και τώρα μεταλαμπαδεύει τη γνώση της στην παρέα της. Μόνο στην παρέα της; Όχι φυσικά. Μιλάει με δυνατή φωνή για να την ακούνε ΟΛΟΙ, χρησιμοποιεί συνεχώς τη λέξη «μαλάκα» ειδικά αν το άτομο στο οποίο μιλάει είναι γυναίκα- γιατί είμαστε και προχώ- και εκτοξεύει μόνο παπαριές, αλλά πάντα με ύφος ειδικού. Το γεγονός ότι κάνει σεξ στην πρώτη ευκαιρία την καθιστά «χύμα και φρι άτομο» και εσύ την πάτησες που επέλεξε το ίδιο βαγόνι με εσένα. Όταν έρθει η ώρα να κατέβει, με την ατάκα «μαλάκα, πάρε τηλ», ελπίζεις να ξεχάσει το «mind the gap» και να πέσει. Αλλά πού τέτοια τύχη.

Ο τσομπάνης

Αν η τραγιάσκα και οι δύο νταμιτζάνες που κουβαλάει για «πεσκέσι» δεν σε υποψίασαν, έρχεται η ατάκα «από που πάνε πιδάκι’μ για τον Αϊ Δημήτρη» για να επιβεβαιώσει ότι συνεπιβάτης σου είναι ο τσομπάνης. Μπορεί να είναι ο πιο άκακος απ’ όλους, ο άνθρωπος είναι από επαρχία και το μετρό του φαίνεται βγαλμένο από το Σταρ Τρεκ, όμως όταν έχεις ήδη ανεχτεί όλους τους παραπάνω, ίσως να μην έχεις το κουράγιο να εξηγήσεις στον συμπαθή τσέλιγκα όλα τα πιθανά δρομολόγια. Κάνεις την καρδιά σου πέτρα, θυμάσαι τότε που κατέβηκες από το αεροδρόμιο στον σταθμό του Τόκιο και παντού υπήρχαν πινακίδες με γιαπωνέζικα, τότε που σε έσωσε εκείνη η καλή Γιαπωνεζούλα, και γλιτώνεις τον τσομπάνη από το «Άμπερ αλέρτ».