Πέντε ιδέες για μια καλύτερη Ελλάδα

Σε αυτή την ηλιόλουστη και πανέμορφη χώρα με τον πλούσιο πολιτισμό και τη μοναδική ιστορία, φαίνεται ότι ένα μόνο πράγμα έρχεται σε περιορισμένες δόσεις. Η «λογική». Μήπως ήρθε η ώρα να την εντάξουμε περισσότερο μέσα στην καθημερινότητα μας;

Η «κοινή λογική» ή πολύ απλά το «αυτονόητο» για κάποιους, είναι απαραίτητη για την αρμονική συνύπαρξη των ανθρώπων και κατ’ επέκταση για την επίτευξη μιας καλύτερης, ποιοτικά, ζωής. Σε μια χώρα όμως, υπάρχει η πολυμορφία της υποκειμενικότητας ως προς το τι είναι «κοινή λογική» και αυτό συνήθως έχει παραμορφωτικά αποτελέσματα. Πώς καταλήγουμε σε κάτι κοινό άραγε; Σίγουρα με τη δημοκρατία, αλλά μήπως χρειάζεται και κάτι παραπάνω; Μήπως απλά χρειάζεται περισσότερη θέληση, διάθεση και προσπάθεια από εμάς τους ίδιους, ώστε να καταφέρουμε να προσεγγίσουμε το «κοινό»;

Καταγράφουμε πέντε χαρακτηριστικά κεφάλαια στην καθημερινότητα μας όπου η «κοινή λογική» δείχνει να υστερεί.

1. Κράτος: Το βρίσκουμε στη λακκούβα στο δρόμο, στον απρόθυμο δημόσιο υπάλληλο, στο εκκαθαριστικό σημείωμά μας. Υπάρχουν τόσα πολλά πρόσωπα του κράτους που μπορούν να σε προκαλέσουν και να σε απογοητεύσουν. Σχεδόν πάντα αρνητικά, γιατί αυτά προσέχουμε περισσότερο και καλά κάνουμε. Βάζοντας στην άκρη το συναίσθημα και κοιτάζοντας την εικόνα ξανά με «κοινή λογική», αυτό που βλέπουμε είναι ένα ψηφιδωτό, όπου μέσα του βρισκόμαστε κι εμείς, το οποίο συμπληρώνει αυτό το πρόσωπο. Είμαστε κομμάτι αυτής της εικόνας και πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να διορθωθεί αυτό που μας ενοχλεί παρά μόνο αν κάνουμε κι εμείς κάτι γι’ αυτό, πέρα από το να το σχολιάζουμε. Σε κάθε περίπτωση καλό θα είναι να αναρωτιόμαστε τι μπορούμε να κάνουμε για να το αλλάξουμε και να πράττουμε αναλόγως.

2. Συμπεριφορά: Η ευγένεια ή η αγένεια είναι τελικά το στοιχείο συμπεριφοράς που μας προσφέρει μια καλύτερη καθημερινότητα; Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οδηγείς και πετάγεται ένας αφηρημένος πεζός μπροστά σου. Αναγκάζεσαι να φρενάρεις απότομα. Έχεις τρομάξει. Ο πεζός επίσης. Προφανώς έχεις το δίκιο με το μέρος σου. Ποια είναι η αντίδραση σου; Έχεις δύο επιλογές. Είτε να του βάλεις τις φωνές και να τον κατηγορήσεις, είτε να τον ρωτήσεις αν είναι καλά. Μπορούμε να επιλέξουμε στην καθημερινότητα μας τους κανόνες ευγενείας και να μην ξεχνάμε την καλημέρα, τον πληθυντικό, το ευχαριστώ και το παρακαλώ. Είναι θέμα επιλογής, είναι μεταδοτικό σε μια κοινωνία και μπορεί να καλυτερεύσει την καθημερινότητα μας.

3. Κατανάλωση: Όταν δεν μένουμε ικανοποιημένοι από ένα προϊόν ή κάποια υπηρεσία, πρέπει να το δηλώσουμε με κάποιο τρόπο. Διαφορετικά κινδυνεύουμε να ξανακάνουμε χρήση αντίστοιχων προϊόντων και υπηρεσιών. Αν για παράδειγμα, μας φαίνεται ο καφές ακριβός σε ένα μαγαζί, απλά πρέπει να πάμε εκεί όπου θεωρούμε την τιμή δίκαιη. Δεν είναι θέμα αντοχής της τσέπης μας. Είναι θέμα απλής καταναλωτικής συνείδησης που στηρίζεται στη λογική. Αν δεν μας αρέσει ένας τηλεοπτικός σταθμός, τότε γιατί τον παρακολουθούμε; Πώς είναι δυνατόν αυτός ο σταθμός να προσεγγίσει τις τηλεοπτικές μας επιθυμίες απλώς και μόνο επειδή συνεχίζουμε να τον επιλέγουμε; Όσο απουσιάζει η λογική από την κρίση μας, τόσο πιο μεγάλη είναι και η επαφή που έχουμε με το υποκειμενικό ανεπιθύμητο.

4. Κανόνες: Γιατί τόση αντίδραση στους κανόνες; Η πιθανή απάντηση ίσως να είναι ότι η καταπάτησή τους, μας προσφέρει κάποια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Ίσως, αλλά αυτό συμβαίνει μόνο όταν οι παραβάτες είμαστε εμείς. Όταν αντίθετα είναι ο διπλανός μας, συνεχίζει να ισχύει αυτή η αίσθηση ελευθερίας; Αν ο χώρος είναι για μη καπνίζοντες και ο διπλανός μας καπνίζει, τότε η ατμόσφαιρα «μυρίζει» ελευθερία; Όταν πέσει επάνω μας ένα αμάξι του οποίου ο οδηγός βρισκόταν υπό την επήρεια αλκοόλ, καθότι κάνεις δεν τον σταμάτησε, αισθανόμαστε άραγε ελεύθεροι; Είναι προφανές, ότι η προσέγγιση της ελευθερίας στο σύνολο, δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την καταπάτηση απλών κανόνων και νόμων αλλά μόνο μέσω του σεβασμού μας προς αυτούς. Τι αξία έχει η ελευθερία μας όταν καταπατάται από τον διπλανό μας και γινόμαστε εμείς τα θύματα; Η «κοινή λογική», μας λέει ότι οι κανόνες δεν είναι αφαιρετικά στοιχεία της ελευθερίας, αλλά παράγωγά της. Ας τους σεβαστούμε.

5. Εκλογές: Προσωπικά θα ήθελα πολύ να εκπροσωπούμαι από ανθρώπους που με εκφράζουν περισσότερο. Υπό το πρίσμα της «κοινής λογικής», αρχικώς θα επέλεγα ένα κόμμα που ιδεολογικά προσεγγίζει τις απόψεις μου και εν συνεχεία θα έπρεπε να διαλέξω υποψηφίους. Συνειδητοποίησα ότι ποτέ στην ζωή μου δεν ασχολήθηκα με τα ονόματα του ψηφοδελτίου που επέλεξα. Πέρα από τον πιθανό συγγενή, γνωστό ή συγχωριανό μας, πόση σημασία δίνουμε στα ονόματα αυτά; Είναι τα ίδια ονόματα που μετά τις εκλογές θα μας διοικήσουν. Ίσως κάποιος αν ήξερε κάτι απλό γι’ αυτούς τους ανθρώπους, όπως για παράδειγμα τις ηλικίες τους, να ψήφιζε ξεκινώντας από τον νεότερο. Κάποιος άλλος θα έβρισκε διαφορετικούς λόγους να εξηγήσει την επιλογή του. Η «κοινή λογική» λοιπόν, υπαγορεύει και πάλι το προφανές. Πρέπει να ερευνάμε και να επιλέγουμε συνειδητά αυτόν που θα μας εκπροσωπήσει.

Την «κοινή λογική» την έχουμε όλοι μέσα μας. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να την ενεργοποιήσουμε και να της δώσουμε την θέση που της αξίζει.