Πίσω απ’ τη φωτογραφία

Παρότι ήταν μόνο ένας από τους χιλιάδες μαθητές που κράτησαν τη σημαία σε ολόκληρη τη χώρα, ο Αζάια έγινε πρώτο θέμα επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος. Σε μια χώρα που ο ρατσισμός είναι κανόνας, δεν μπορεί παρά ν’ αποτελεί πράγματι είδηση.

“Γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, όταν ο Ιωάννης Μεταξάς είπε όχι στους Ιταλούς και δεν παραδώσαμε την Ελλάδα”. Τα λόγια αυτά ανήκουν στον μικρό Αζάια, τον μαθητή από τον Άγιο Παντελεήμονα που παρέλασε ως σημαιοφόρος. Παρότι χιλιάδες ακόμα παιδιά σε όλη τη χώρα έκαναν το ίδιο, ο Αζάια έγινε πρώτο θέμα επειδή έχει διαφορετικό χρώμα δέρματος. Σε μια χώρα που ο ρατσισμός είναι κανόνας, δεν μπορεί παρά ν’ αποτελεί πράγματι είδηση. Κι όσο παραμένει είδηση, τόσο περισσότερο βέβαιοι πρέπει να είμαστε πως δεν έχουμε προχωρήσει χιλιοστό παραπέρα προς το αυτονόητο, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα.

Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια για τον Αζάια δεν είναι μόνο ότι μεγαλώνει στη χώρα που μισό εκατομμύριο ψηφίζουν ναζί. Μεγαλώνει ακόμα σε μια χώρα που η σημαία θεωρείται επιβράβευση. Για κάποιον λόγο, που δεν μάθαμε ποτέ ως μαθητές, πρέπει όλοι να γεννιόμαστε χριστιανοί και να πιστεύουμε στο έθνος. Kαι βέβαια ο Αζάια μεγαλώνει και σε μια χώρα που την ιστορία την μαθαίνουμε ανάποδα. Διότι αν ο αριστούχος Αζάια δεν ξέρει πως ο Μεταξάς δεν είπε  «όχι» από τόλμη, αλλά επειδή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς μ’ ένα λαό να βράζει, τότε φανταστείτε τι γίνεται παρακάτω.

Ας μη μείνουμε λοιπόν σε μια όμορφη φωτογραφία με αγκαλιασμένα παιδιά από διαφορετικές χώρες. Ας δούμε τι παιδεία θέλουμε.

Ο δρόμος για την κοινωνική ισότητα υπάρχει, αλλά σίγουρα δεν περιλαμβάνει σχολεία-εργοστάσια παραγωγής πιτσιρικάδων που δεν έμαθαν ποτέ για τη δικτατορία Μεταξά, για τον εμφύλιο, για ό,τι σημάδεψε την πολιτική ιστορία της χώρας και βλέπουν στα πρόσωπα μποντιμπίλντερ δολοφόνων Μεσσίες.