Περικλής Μπισκίνης: «Επικρατεί ο άναρχος νους και το αβυσσαλέο συναίσθημα»

Τα τελευταία 17 χρόνια είναι δάσκαλος φωνητικής σύγχρονου τραγουδιού και λατρεύει να ιντριγκάρει του μαθητές του βασίζοντας το μάθημα σε σενάρια και περσόνες. Είναι επίσης δάσκαλος σύγχρονου πιάνο. Εκτός όμως από αγαπητός και δραστήριος δάσκαλος, είναι ακόμη συνθέτης και στιχουργός. Εάν δεν ήταν όλα αυτά, θα ήθελε σίγουρα να είναι ψυχολόγος. Είναι ο Περικλής Μπισκίνης και κάπου ανάμεσα σε πολύχρωμες πλαστελίνες και μεταμοντέρνα mantras, μιλάει με το Βάτραχο λίγο πριν την εμφάνισή του στο six d.o.g.s (Αβραμιώτου 6-8, Μοναστηράκι), την Πέμπτη 29 Ιουνίου.

Η ιστορία ξεκινά με τους Grupo Anaconda, ένα κατεξοχήν latin σχήμα που δυστυχώς δεν κράτησε για πολύ. Το 2013 γεννήθηκε η πολύχρωμη και groovy «Πλαστελίνη», με αφορμή την οποία μάλιστα ο Βάτραχος είχε κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Ξένια Γαργάλη περί δημιουργίας και τόλμης στην τέχνη και τον έρωτα.

Τρία χρόνια μετά, ο Περικλής ξαναπιάνει το νήμα από τότε για να φτάσει στο 2017 και τα «Mantras», που κυκλοφόρησαν επισήμως 26 Μαΐου από τη Final Touch και είναι πλέον διαθέσιμα σε όλα τα γνωστά δισκοπωλεία και τις δημοφιλείς μουσικές πλατφόρμες. «Γενικά δεν ήμουν ποτέ σεσιονάς, να παίζω με πολλές μπάντες. Σκεφτήκαμε όμως με την Ξένια να κάνουμε μια μπάντα και τότε συναντηθήκαμε με τον Κώστα Λαμπρίδη, με τον οποίο ξεκινήσαμε να γράφουμε τη μουσική μας. Στην πορεία κάπως έσπασε όλο αυτό και είπαμε με την Ξένια να βγάλουμε ένα δίσκο μόνο με τη δική μου μουσική. Έτσι γεννήθηκε η “Πλαστελίνη”. Μου άρεσε η ιδέα η “Πλαστελίνη” να είναι μπάντα, αλλά πάλι δε δούλεψε στην πορεία. Και τώρα με το “Mantras”, το σκέφτομαι αν θέλω να λέγεται έτσι η μπάντα. Με πίκρανε που στην “Πλαστελίνη” δε φάνηκε καθόλου το όνομά μου, γιατί πραγματικά έλιωσα για να βγει. Δε θα ήθελα να γίνει το ίδιο και στο “Mantras”».

Το Φεβρουάριο του 2016, κυκλοφόρησε το πρώτο single της προσωπικής δουλειάς του, «Αργά Δειλά», στο οποίο συμμετέχει ο Tiny Jackal. Αν μη τι άλλο επρόκειτο για ένα δείγμα που μαρτυρά πως ο Περικλής επέστρεψε πλήρως εξοπλισμένος με χιούμορ, καυστικότητα και πολλά πολλά good vibes σε reggae, funk και rock ύφος, για ένα δίσκο που έμελλε να αποτελέσει μια καθαρά αντρική υπόθεση αυτή τη φορά.

Κατά πόσο λοιπόν είμαστε εθισμένοι σε αργά, δειλά και συντηρητικά βήματα; «Απόλυτα. Γιατί “έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”. Είναι σαν τους πιθήκους του Χάρι Χάρλοου. Έτσι αντίστοιχα πρέπει να έχουμε και εμείς κάποια standards. Εγώ, σαν άντρας, για παράδειγμα, πρέπει να είμαι δυνατός. μυώδης, όμορφος, καλοντυμένος, επιτυχημένος, με φράγκα. Αν δεν τα καταφέρω όλα αυτά, θα πρέπει να είμαι κάπου αλλού καλός, στο νου για παράδειγμα. Εκεί βασίζεται και το επόμενο κομμάτι που θέλω να γράψω, που θα λέγεται “Ζωή φασόν”».

«Σε όλη σου τη ζωή έχεις συγκεκριμένες επιλογές. Κάνεις κηδεία-φασόν, βαφτίσια-φασόν. γάμο-φασόν.»

«Επίσης σε αυτήν την κοινωνία δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει αλληλεγγύη. Επομένως κάνουμε αργά και συντηρητικά βήματα, ώστε να μη μας καταλάβουν, γιατί μπορεί να μας θεωρήσουν λάθος. Και τότε έρχεται ο φυσικός, συναισθηματικός ή σωματικός πόνος»

Η αλήθεια είναι πως ακούγοντας το νέο δίσκο του Περικλή Μπισκίνη, ενώ από τη μια δε μπορείς να αρνηθείς το ρυθμικό λίκνισμα, έστω του κεφαλιού εάν είσαι καθιστός, από την άλλη δε σε εγκαταλείπει το αίσθημα πως η ζωή κυλά αδιάφορη, ανεκμετάλλευτη και κατατρεγμένη από χιλιάδες φόβους και ανασφάλειες. «Η αλήθεια είναι ότι δεν πρέπει να είμαστε δειλοί και συντηρητικοί. Για αυτό χρειάζεται συντονισμός νοητικός, συναισθηματικός και σωματικός. Νομίζω πως αυτό γίνεται μόνο μέσω διαλογισμού και έχει να κάνει με το κατά πόσο επηρεαζόμαστε από το εξωτερικό μας περιβάλλον, κατά πόσο μας επηρεάζουν τα λόγια των άλλων».

«Αυτό χρειάζεται δύναμη. Και σε αυτή τη διάσταση που είμαστε, δύναμη είναι ο νους. Όλα είναι δημιουργήματα της σκέψης. Η σκέψη όμως είναι μια ενέργεια. Εάν έχουμε εμπιστοσύνη στο συναίσθημα, είμαστε στην άβυσσο, επικρατεί μια χαώδης κατάσταση. Πρώτα θα πρέπει να είναι ο νους, έπειτα το συναίσθημα και στη συνέχεια να ακολουθεί το σώμα. Τότε ίσως μπορέσεις να δημιουργηθεί το διάλειμμα και να είναι συνειδητές οι πράξεις σου. Το συναίσθημα σε παρασύρει. Και νομίζει ότι ζούμε κυρίως συναισθηματικά»

Από αυτόν τον κατακλυσμό συναισθημάτων, δε θα μπορούσε, κατά τον Περικλή, να έχει γλυτώσει ούτε η μουσική: «Τα περισσότερα τραγούδια πλέον είναι συναισθηματικά. Δεν υπάρχει αγάπη πλέον σε αυτά. Είναι συναισθηματική αγάπη, μεταφράζεται σε “θα αδειάσω το μπουκάλι, θα καταστραφώ”. Νοητική μουσική για παράδειγμα είναι η jazz. Για αυτό και δεν έχει πέραση. Μπορεί να δημιουργήσει συναίσθημα, αλλά θέλει νόηση πρώτα».

Τα mantras του Περικλή ωστόσο έρχονται να παίξουν με το συναίσθημα, ώσπου να το ζαλίσουν και να το βγάλουν εν τέλει knock-out. Έτσι γίνεται και στο κομμάτι «Στο σαλόνι μιας κυρίας», στο οποίο απολαμβάνουμε  μια πραγματική παρέλαση στερεοτυπικών εικόνων για το μέσο Έλληνα της εποχής μας. Από όλα όσα μαστίζουν την κωμικοτραγική καθημερινότητά μας όμως, ποιο θα ήταν το μεγαλύτερο χούι μας; «Η έλλειψη συνείδησης», απάντα ο Περικλής. «Δεν είμαστε στο παρόν. Επικρατεί ο άναρχος νους και το αβυσσαλέο συναίσθημα το οποίο δε διοχετεύεται κάπου. Μετά είναι τα φράγκα. Όλα γίνονται για τα φράγκα, η υλική ενέργεια που κινεί αυτόν τον κόσμο».

Όλα βέβαια, ξεκινούν από την περίφημη «Αγωγή του Πολίτη», κομμάτι που συμπεριλαμβανόταν και στην Πλαστελίνη και αναπόφευκτα μας βάζει σε σκέψεις και αναδρομές στα σχολικά θρανία, τότε που μας κατέκλυζαν η πληροφορία και τα παραδείγματα προς μίμηση και αποφυγή κατά το καθιερωμένο οκτάωρο: «Μας μαθαίνουν να μη νιώθουμε πόνο, να μην είναι διδαχή ο πόνος, αλλά κάτι το οποίο πρέπει να αποφεύγουμε. Δεν ξέρω και πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν ωστόσο. Ο στίχος στην “Αγωγή του πολίτη” είναι ένας καθρέφτης των όσων συμβαίνουν με μια δόση καυστικότητας. Χωρίς να προτείνει, η αλήθεια είναι».

Εν κατακλείδι, κυνικός και καυστικός στίχος vs. εγκάρδια vibes και καλή διάθεση. Τι γίνεται μ’ αυτό; «Σε όλη μου τη ζωή παίζω σε ένα εκκρεμές. Κι αυτό είναι ένα πράγμα που προσπαθώ να φτιάξω, να ισορροπήσω. Μου αρέσει η positive μουσική, δε μπορώ την κατάθλιψη, πολύ μινόρε και αργά πράγματα. Αν όμως είχα αυτή τη μουσική με θετικό στίχο, θα ένιωθα χαζοχαρούμενος. Έτσι μπαίνει ο σκοτεινός στίχος, ώστε να το μαγειρέψω με το θετικό ήχο και να έρθει η ισορροπία. Ούτως ή άλλως ζούμε στον κόσμο των αντιθέτων»

Αυτήν την Πέμπτη λοιπόν, 29 Ιουνίου, ο Περικλής Μπισκίνης τραγουδά για πρώτη φορά στη σκηνή του six d.o.g.s, σε μια βραδιά που ανοίγουν οι Chateau Royal, για τα mantras – τα δικά του, τα δικά μας, των ανθρώπων μας, των περαστικών: «Τα mantras προέκυψαν από το ινδικό mantra, τον ήχο που διαμορφώνει το νου. Είναι μια λέξη που λέμε συνέχεια και έχει επίδραση στο νου, το συναίσθημα και το σώμα μας. Mantra είναι αυτό που μπορεί να λέει ο καθένας στο μυαλό του και πιστεύει για τον εαυτό του, ώσπου γίνεται πραγματικότητά του».

Την Πέμπτη λοιπόν πάμε να τα τραγουδήσουμε και να τα χορέψουμε μέχρι τελικής πτώσεως, με reggae, rock, funk και jazz ήχους από εξαιρετικούς μουσικούς.

Για τις καλοκαιρινές εμφανίσεις σε νησιά και όχι μόνο, ακολουθείτε τον Περικλή Μπισκίνη στο Facebook.