Τζαμί στην Αθήνα: Επτά χρόνια φαγούρα

Τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις και επτά χρόνια μετά την ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου, τα σχέδια για την ανέγερση τζαμιού έχουν μείνει ακόμα στα χαρτιά, όπως και η δήλωση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά έναν περίπου χρόνο πριν, ότι “η κατασκευή του τζαμιού συνάδει με την πολιτική μιας χώρας που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα”.

Στις 7 Νοεμβρίου του 2006 υπερψηφίζεται από την Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο για την ίδρυση ισλαμικού τεμένους στην Αθήνα. Το 2010 η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ανακοινώνει την άμεση οικοδόμηση του τεμένους Αθηνών. Τον Νοέμβριο του 2011 ο τότε υπουργός Μεταφορών, Μάκης Βορίδης, παγώνει τις διαδικασίες, ενώ ένα χρόνο αργότερα, τον Νοέμβριο του 2012 ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Σαμαρά, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, στέλνει στο αρμόδιο υπουργείο Υποδομών τα σχετικά έγγραφα για τη δημοπράτηση της κατασκευής του τεμένους, τη μεταφορά κονδυλίων και την έγκριση της πίστωσης.

Τέσσερις διαφορετικές κυβερνήσεις και επτά χρόνια αργότερα, τα σχέδια για την ανέγερση τζαμιού έχουν μείνει ακόμα στα χαρτιά, όπως και η δήλωση του πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά έναν περίπου χρόνο πριν, ότι “Η κατασκευή του τζαμιού συνάδει με την πολιτική μιας χώρας που σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα”.

Η ανάγκη να αποκτήσουν χώρους λατρείας οι περίπου 200.000 μουσουλμάνοι που ζουν στην Ελλάδα, είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια. Το γεγονός μάλιστα ότι η Αθήνα είναι η μοναδική ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει τζαμί, έχει προκαλέσει πολλάκις την αντίδραση και την κριτική ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων, αλλά και μεταναστευτικών οργανώσεων, φορέων και πολιτικών κομμάτων, στην Ελλάδα.

Σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλην ενδεχομένως σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, κατοχυρώνεται συνταγματικά  η ελευθερία των θρησκευτικών πεποιθήσεων, γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν ορθόδοξοι χριστιανικοί ναοί σε όλα τα μέρη του κόσμου στα οποία η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών ακολουθεί άλλο θρήσκευμα. Για να είναι, όμως, ουσιαστικά και όχι τυπικά ελεύθερο ένα θρήσκευμα θα πρέπει οι πιστοί να μπορούν να τελέσουν ελεύθερα το τελετουργικό της θρησκείας τους, αναγκαία προϋπόθεση του οποίου είναι να υπάρχουν λατρευτικοί χώροι.

Κανείς δεν ενδιαφέρεται;

Γιατί όμως σε μία εποχή που ο κατασκευαστικός κλάδος γνωρίζει τέτοια ύφεση και τα δημόσια έργα έχουν περιοριστεί στο ελάχιστο, καμία κατασκευαστική εταιρεία δεν έχει συμμετάσχει στους τέσσερις διαγωνισμούς (οι τρεις επαναληπτικοί) που έχουν γίνει από τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων; Ένα έργο που έχει κοστολογηθεί στα 846.000 ευρώ, βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας και γίνεται με διαγωνισμό του Υπουργείου Μεταφορών, θα αποτελούσε σε άλλες περιπτώσεις “φιλέτο” για τις κατασκευαστικές εταιρείες, οι οποίες θα “μονομαχούσαν” για να το αναλάβουν.

Διαβάστε ολόκληρο το ρεπορτάζ στο 3pointmagazine.gr.