ΤΟΠ ΦΑΪΒ: Οι διασκευές που μας τραυμάτισαν το μυαλό

Η μουσική στήλη της στήλης θα έχει ένα επίπεδο. Από την επόμενη φορά. Σήμερα θα μιλήσουμε για πράγματα αποτρόπαια, για μελωδίες από την κόλαση που θα φωλιάσουν στην πιο σκοτεινή γωνιά του υποσυνειδήτου σας και θα σας βασανίζουν για πάντα.

Νο.5: Λευτέρης Πανταζής, “Τζουτζούκα”

Για να λέμε και του ΛεΠα το δίκιο, ο άνθρωπος δεν βεβήλωσε κανένα αριστούργημα. Άκουσε ένα τραγούδι που λεγόταν “Τσουτσούκα” ή κάτι τέτοιο και ήταν χιτ σε κάποια χώρα όπου πιθανότατα ο λιθοβολισμός επιτρέπεται, έκανε τη σύνδεση με τη σύγχρονη Ελλάδα και αποφάσισε να το μεταφέρει στη γλώσσα μας. Συνεργάστηκε με τον πιο αργό ράπερ στον πλανήτη, για να μην πέφτουν βροχή οι ρίμες και χάνεται το νόημα, και ιδού το αποτέλεσμα. Ο ιστορικός του μέλλοντος ίσως καταδικάσει τη “Τζουτζούκα”, όμως όταν τη νύχτα θα πέφτει να κοιμηθεί, δεν θα αντισταθεί στο κολληματικό ρεφρέν και θα σιγοτραγουδήσει “πότε θα σε ξαναδώ”.

Νο.4: Ανδρέας Ευαγγελόπουλος, “Χαλάρωσε”

Όταν ένας εθνικός σταρ συναντά ένα διεθνές χιτ όπως το “Relax” των Frankie goes to Hollywood, μόνο μία μεγάλη επιτυχία μπορεί να προκύψει. Πέρα από προφανείς κορυφώσεις της τέχνης, όπως ο στίχος “όταν θες να το ρουφήξεις μην το κάνεις”, το “Χαλάρωσε” αποτέλεσε υπερήφανο διαμάντι της trash-ίλας πριν αυτή γίνει mainstream παρατράγουδο και χάσει τη γοητεία της. Προσωπικά, έχοντας ζήσει τη βαθιά σουρεαλιστική εμπειρία του να αποτελέσω, μαζί με κάποιους φίλους, το μπαλέτο του Ανδρέα Ευαγγελόπουλου όταν αυτός ανέβηκε στην πίστα νυχτερινού κέντρου και άρχισε να τραγουδάει το “σκόπια σκόπια μι σκο”, αισθάνομαι τύψεις που τον τοποθετώ μόλις στην τέταρτη θέση. Άντε τώρα να συναντήσεις στο δρόμο κανά γνωστό και να σου πει, “ρε συ, μου φάνηκε ότι σε είδα προχτές να χορεύεις με τον εθνικό σταρ”.

Νο.3: Έφη Θώδη, “Smoke on the water”

Σκέψου να είσαι ο Ian Gillan. Να έχεις τραγουδήσει το “Child in time” όπως το τραγούδησες, να έχεις γράψει δίσκους σαν το “In rock”, να έχεις γυρίσει τον κόσμο με μία από τις μεγαλύτερες μπάντες στην ιστορία του ροκ. Και να έρθει ένας τύπος και να σου πει “άκου αυτό”. Είναι λίγο κακεντρεχές να διασκεδάζει κανείς εις βάρος της Έφης Θώδη, στην τελική της γυναίκας της δώσανε ένα χαρτί που έγραφε πάνω κάτι “γουί χαντ το φάιντ ενάδερ πλέις” και “φρανκ ζάπα εντ δε μάδερς”. Αλλά εσύ, σκοτεινέ παραγωγέ, μάνατζερ ή ότι άλλο, τιποτένιο σκουλήκι που είχες την έμπνευση να σοδομίσεις ένα τόσο κλασικό ροκ τραγούδι, όσο κουραστικό κι αν έχει καταντήσει, να μην κοιμάσαι ήσυχος. Θα σε βρούμε και θα σε αναγκάσουμε να ακούς δύο μέρες Cannibal corpse για να στρώσεις.

Νο.2: Τάκης Αντωνιάδης, “Είναι σκληρή”

Πράγματι μοιάζει κάπως άδικο για τον Τάκη Αντωνιάδη (The Sounds) να βρίσκεται στην ίδια λίστα με τη Θώδη και τον εθνικό σταρ, αλλά αυτό που έκανε στο “The look” των Roxette στον προσωπικό του δίσκο “Τα χρόνια της σιωπής” είναι απίστευτα αστείο.  Στο ρεφρέν για παράδειγμα ακούς έναν ψιλοματσό άνδρα να φωνάζει “είναι σκληρή” εναλλάξ με μία εξαγριωμένη αμαζόνα, πράγμα που σε βάζει σε σκέψεις, μάλλον για το ποιά μπορεί να είναι “αυτή που είναι σκληρή”. Παθιασμένη ερμηνεία που μυρίζει αφρό ξυρίσματος από τον Αντωνιάδη, επισκιάζεται όμως από στιχουργικά μνημεία όπως “πέτσινα φορά, τα μάτια της βαμμένα είναι σαν του Σατανά” και “είναι σκληρή, στην αγκαλιά μου όμως γίνεται παιδί”. Η late 80s ατμόσφαιρα αντανακλάται σε στίχους όπως  το “ξέρει τι γυρεύει” (φάση “τι γυρεύεις εσύ εδώ;”, “εσείς πού κάθεστε;” και “θα παραθερίσετε φέτος”, “ναι, θα πάμε εκεί στα μπάνια”) αλλά και στον τρόπο που ο ερμηνευτής παραδέχεται πως “μ’ αρέσει, λα λα λα λα λα, είναι σκληρή”. Μνημείο.

Νο.1: Sotis Volanis, “Εξωγήινος”

Η ιστορία της ανθρωπότητας τα έφερε έτσι που κάποτε ο Σότης Βολάνης διασκεύασε το “Englishman in New York” του Στινγκ. Το αποτέλεσμα είναι ό,τι πιο φολκ υπήρξε ποτέ, σόρυ Ian Anderson αλλά εδώ παίζουμε μπάλα αλλιώς: η ανατολή συναντά το sci-fi, το πλήρωμα του Σταρ Τρεκ τα παιδιά των λουλουδιών και όλοι μαζί κατεβαίνουν να πουλήσουν πλαστικές καρέκλες στο Σχιστό. Το κλαρίνο ξερνάει ψυχεδέλεια, ο διαστημικός στίχος “φεύγω γίνομαι, πάλι εξαφανίζομαι” σε προβληματίζει για το τι  “γίνομαι”, αλλά αποκορύφωμα είναι το ρεφρέν στα αγγλικά. Δεν κάνω πλάκα τώρα, το σημείο είναι μία στιγμή τέχνης. Η επιλεκτική χρήση της προφοράς και μάλιστα με τον τρόπο που γίνεται οδηγεί σε έναν γρίφο που χρίζει αποκωδικοποίησης. Το “αμανέλιεν” μπορεί να σημαίνει “αμαν, έλιεν”, δηλαδή “αμάν, επίθεση εξωγήινων” ή “αμανέλιεν”, δηλαδή ένας εξωγήινος που τραγουδά αμανέ;  Γιατί μόνο από σκληρό αμανέ και μοιρολόι μπορεί να ξεγλίστρησε αυτό το “In new yoοοοοοrk” που κάποιος πρέπει να το στείλει στον Sting μαζί με ένα χαρτάκι με τη λέξη “προσκύνα”.