Όμορφη ναι, ηρωίδα όχι

Διαβάζω ένα άρθρο-αφιέρωμα στην αστυνομικό Αγγελική, που συνέλαβε τον δολοφόνο. Μία γυναίκα που ξεφεύγει από το κλισέ της μικροαστής γυναικούλας, η οποία μεγαλώνει ήρεμα το παιδί της, πηγαίνει κομμωτήριο, κουτσομπολεύει με τις φιλενάδες της και μόλις δει αίμα μπήζει τα κλάματα. Αλλά για στάσου ένα λεπτό, μήπως δεν είναι όλες έτσι;

Διαβάζω ένα από τα εκατοντάδες κείμενα που γράφτηκαν για τη δολοφονία του Παύλου. Το κείμενο δεν είναι από αυτά που καταγγέλλουν τον ναζισμό, που «μιλάει» για κοινό εχθρό, και κάνει λόγο για σιχαμένους δολοφόνους, αλλά από τα άλλα, τα εμετικά, τα “θα σκότωνα για ένα κλικ σας”.

Ένα άρθρο-αφιέρωμα στην αστυνομικό Αγγελική, που ενώ οι συνάδελφοί της άφησαν έναν άνθρωπο να πεθάνει μπροστά στα μάτια τους, εκείνη φάνηκε πολύ γενναία και συνέλαβε το δολοφόνο. Τον συνέλαβε αφού είχε μαχαιρώσει τον Παύλο -οι συνάδελφοί της βέβαια, είναι αυτοί που όταν πρόκειται για νέους, παιδιά και παππούδες δεν «φοβούνται» να τους γεμίσουν με χημικά και να τους ανοίξουν το κεφάλι.

Η Αγγελική λοιπόν χαρακτηρίζεται ως μία αμαζόνα-ηρωίδα, ως μία γυναίκα που τη στιγμή που πολλές άλλες κάνουν shopping στα μαγαζιά, δουλεύουν σε γκισέ επιχειρήσεων ή μεγαλώνουν μωρά στα σπίτια τους, εκείνη βρίσκεται πάνω σε μια μηχανή και αλωνίζει… το «Μπρούκλιν» της Αθήνας. Μία γυναίκα που ξεφεύγει από το κλισέ της μικροαστής γυναικούλας, η οποία μεγαλώνει ήρεμα το παιδί της, πηγαίνει κομμωτήριο, κουτσομπολεύει με τις φιλενάδες της και μόλις δει αίμα μπήζει τα κλάματα. Αλλά για στάσου ένα λεπτό, μήπως δεν είναι όλες έτσι;

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο 3pointmagazine.gr.