Όχι άλλο «Τόλμη και γοητεία» στη Μέση Γη

Ανοικτή επιστολή στον Πίτερ Τζάκσον, τον άνθρωπο που ξεκίνησε με σεβασμό στον Τόλκιν για να καταλήξει να «φυτεύει» έρωτες νάνων με ελφάκια στο «Χόμπιτ» που έγινε τρεις ταινίες αντί για μία…

Αγαπητέ Πίτερ. Δεν ήμουν τόσο «ψαγμένος» όταν ανέλαβες να κάνεις ταινία τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών» ώστε να ξέρω για την ενασχόλησή σου με το σπλάτερ ή για το παρελθόν σου γενικότερα. Ξέρω όμως oτι, μαθαίνοντας τα νέα για την επικείμενη τριλογία, όλοι οι τότε μαλλιάδες με τις μπλούζες Blind Guardian που θεωρούσαμε τον «Αρχοντα» Άγιο Δισκοπότηρο της λογοτεχνίας και ό,τι σπουδαιότερο είχαμε διαβάσει, αγχωθήκαμε κάπως, για το πώς ο μοναδικός κόσμος του Τόλκιν μπορούσε να πάρει σάρκα και οστά επί της οθόνης.

Αρκούσε η αρχή της «Συντροφιάς του δαχτυλιδιού» για να καταλάβουμε ότι πέτυχες κάτι πολύ σπουδαίο, φίλε Πίτερ. Όταν το Σάιρ ζωντάνεψε μπροστά στα μάτια μας, ήταν προφανές ότι η Μέση Γη θα δοξαζόταν στις ταινίες σου με τον τρόπο που της άξιζε. Και έτσι έγινε, σε γενικές γραμμές.

Υπήρχαν και τότε οι γκρινιάρηδες που ήθελαν όλα να γίνονται ακριβώς όπως στο βιβλίο («μα πού είναι ο Τομ Μπομπαντίλο;», «γιατί ο Λέγκολας κάνει σκέιτμπορντ;», «πόσο παραπάνω θα αλλάξουν την ιστορία για να παίξει η Λιβ Τάιλερ;»), αλλά συνολικά ήταν τόσο πιστή η απόδοση του έργου και τόσο μαγευτικές οι εικόνες, που όλοι υποκλίθηκαν στην κινηματογραφική μεταφορά του «Άρχοντα».

Το «Χόμπιτ» ανακοινώθηκε αρχικά ως μία ταινία που θα γύριζε ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο, στη συνέχεια όμως καταλήξαμε ξανά σε σένα, φίλε Πίτερ Τζάκσον. Μετά ήρθε η έκπληξη: το «Χόμπιτ» θα γινόταν τρεις ταινίες, κάτι που δεν έμοιαζε απολύτως απαραίτητο με βάση την έκταση του βιβλίου, αλλά ήταν μάλλον κατανοητό, αφού η κινηματογραφική βιομηχανία είχε βρει μία μηχανή που έσταζε λεφτά. Όταν το πρώτο μέρος βγήκε στις αίθουσες, η ανταπόκριση υπήρξε πάνω κάτω θερμή, χωρίς το στοιχείο του μεγαλείου και του ενθουσιασμού που συνόδευσε τον πρώτο «Άρχοντα».

Και φτάσαμε στο δεύτερο μέρος του Χόμπιτ. Το οποίο, αν ήταν μία ταινία που δεν υπήρξε ποτέ βιβλίο, θα ήταν διασκεδαστικό και ψυχαγωγικότατο, ίσως και καλύτερο από το πρώτο μέρος. Αλλά, ρε συ Πίτερ, είπαμε να πάρεις πρωτοβουλίες, όχι να ξεφύγεις, αγόρι μου. Στον «Άρχοντα» υπήρχαν οι γκρίνιες για την έκταση που πήρε το ειδύλλιο του Άραγκορν με την ξωτικίνα, αλλά λες, εντάξει, υπήρχε στην ιστορία ένα λαβ στόρι, το βρήκαν και έπρεπε να το επεκτείνουν, σινεμά είναι, οι μάζες θέλουν και την καβλάντα τους.

Έλα όμως που το Χόμπιτ δεν έχει κανένα λαβ στόρι. Κοίτα τώρα πρόβλημα. Και βρήκες φανταστική λύση, φίλε Πίτερ. Αποφάσισες ο ένας… ψηλός νάνος να ερωτευτεί την Τόριελ, μια ελφίνα που δεν υπήρξε καν στο βιβλίο. Το δε ειδύλλιο αυτό, που όπως είπε ένας σοφός φίλος μου στο σινεμά «είναι ό,τι πιο κοντά στη λέξη interracial έχει υπάρξει», μας βασάνισε για μεγάλο μέρος του φιλμ, ανάμεσα σε σκηνές με νάνους να παίζουν στο Wipe out και τον Λέγκολας να πετάγεται φάντης μπαστούνι εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχει και να κάνει ξανά σκέιτμπορντ- τόση προπόνηση στους «Δύο πύργους» μην πάει χαμένη.

Να παίξει ο Ορλάντο Μπλουμ παραπάνω, τζάμπα τον πληρώσαμε; Να διαγωνιστούν οι νάνοι σε «παιχνίδια χωρίς σύνορα» με τον δράκο, δεν πρέπει να δει θέαμα όλη η οικογένεια; Έλα μωρέ, ας ερωτευτεί και ένα ελφ έναν νάνο, να βγει καμία ρομαντική κωμωδία και να μας φάει εισιτήρια; Δεν ξέρω πόσο πιέστηκες από τα στούντιο ή πόσο «καλλιτεχνική επιλογή» ήταν όλα τα παραπάνω, φίλε Πίτερ Τζάκσον. Ξέρω όμως, ότι όσο εσύ κάνεις «γκλιν-γκλιν» κολυμπώντας στην πισίνα με τα λεφτά σου, «γκλιν-γκλιν» κάνουν και τα κοκαλάκια του Τόλκιν, για πρώτη φορά απ’ όταν ξεκίνησε όλο το πανηγύρι.

Πρόσεχε στην τρίτη ταινία, Πίτερ. Αλήθεια.