16 στιγμές που έκαναν το 2016 μια χρονιά για να θυμάμαι

Ας το δούμε ρεαλιστικά – 2016 sucked. Όχι επειδή ήταν το 2016, αλλά επειδή οι συνθήκες είναι τέτοιες και διαμορφώνονται έτσι, ώστε κάθε χρόνο να ευχόμαστε «κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Παρόλα αυτά σκέφτομαι ότι, εάν ήθελα να κάνω έναν απολογισμό, δε θα έλεγα ότι ήταν κακό. Ήταν περίεργο, ναι. Ήταν κυκλοθυμικό. Ήταν ανισόρροπο to the bone και αυτό από μόνο του είναι πολύ ενδιαφέρον για μια ολόκληρη χρονιά.

Έτσι αποφάσισα φέτος να μην καταγράψω τα 15+1 καλύτερα albums ή τραγούδια, αλλά να προσπαθήσω να απαριθμήσω τις πιο σημαντικές στιγμές του 2016 που θα μου μείνουν αξέχαστες, πιστεύοντας πως σε κάποιες από αυτές έχουμε συναντηθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Όταν χόρευα στα beats των Chinese Man κάτω από τον ήλιο

Το Release Athens ήταν ένα από τα πιο σημαντικά festival του 2016 – ανάμεσα στα πολλά ομολογουμένως που πραγματοποιήθηκαν. Το τετραήμερο στην Πλατεία Νερού σίγουρα θα μείνει αξέχαστο, ειδικά σε όσους είχαν την ευκαιρία – δυνατότητα να εξασφαλίσουν εισιτήρια για όλες τις ημέρες. Για μένα ωστόσο η 2η μέρα, οπότε η σκηνή του φεστιβάλ υποδέχθηκε τους GAD., Rsn, Chinese Man, Scott Bradlee’s Post-modern Jukebox και Parov Stelar ήταν απλά εξαιρετική. Δε θα ξεχάσω ποτέ το χορό που ρίξαμε στους Chinese Man με τον ήλιο του Φαλήρου να μας καίει Ιούνιο μήνα και να μη δίνουμε δεκάρα.

Όταν ο Alex Turner ζήτησε cheeseburger πάνω στη σκηνή του Rockwave Festival

Η επίσκεψη των The Last Shadow Puppets στην Αθήνα, στα πλαίσια του Rockwave Festival 2016, ήταν ένα γεγονός που περιμέναμε καιρό. Ήταν ίσως από τις λίγες περιπτώσεις που περιμένουμε ένα διάσημο συγκρότημα για να ακούσουμε τα καινούρια του τραγούδια – συνήθως αποθαρρυνόμαστε με τα «album tours» (βλ. συναυλία Muse, παρακάτω). Ενώ η είσοδός τους με τη διασκευή του «She’s so heavy» ήταν σχεδόν ανατριχιαστική, το παραλήρημα του Alex Turner ήρθε να ισοπεδώσει την ατμόσφαιρα, αφού ξάπλωσε κυριολεκτικά στη σκηνή και ζητούσε ένα… cheeseburger. Θυμάμαι είχα ενοχληθεί εκείνο το βράδυ με το attitude, αλλά όπως λέει και μια φίλη, «έτσι είναι οι rock stars».

Όταν λίγο νωρίτερα οι Dropkick Murphys έκαναν τη Μαλακάσα μια τεράστια αγκαλιά

Παρόλο που ο σάλος έγινε για την επίσκεψη των TLSP, οι Dropkick Murphys έδωσαν τη πιο δυνατή, μεστή συναυλία του Rockwave Festival 2016. Η δυναμική των Αμερικανών punks επί σκηνής είναι ασύγκριτη και σίγουρα δε θα ξεχάσω τη στιγμή που άφησαν το κοινό να ανέβει στη σκηνή και σταδιακά όλος ο συναυλιακός χώρος έγινε μια αγκαλιά που τραγουδούσε «Kiss me, I’m shitfaced».

 Όταν πήρα στα χέρια μου τη «Συγκατοίκηση»

Η συνεργασία του Artéfacts Ensemble, του Κορνήλιου Σελαμσή, της Θεοδώρας Μπάκα και του Κωνσταντίνου Βήτα είναι ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος. Από τη στιγμή που πήρα το δίσκο στα χέρια μου, είχα το προαίσθημα ότι το αποτέλεσμα θα είναι κάτι μαγικό, κάτι που επιτέλους θα με μυήσει σε μια άλλη κατάσταση, έστω και για τη διάρκεια δώδεκα κομματιών. Η αμιγώς «φυσική» εκτέλεση του «Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα» ήταν λοιπόν ό,τι πιο ευφυές άκουσα φέτος.

Όταν οι The Next Step Quintet έκαναν tribute στους Radiohead

Μετά την κυκλοφορία του δίσκου «2», το The Next Step Quintet δουλεύει πάνω σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον project – tribute στους Radiohead. Έχοντας ακούσει μόνο τους δίσκους τους, σηκώθηκα από το κρεβάτι, βράδυ Κυριακής με τρομερές καθυστερήσεις στα ΜΜΜ, μόνο και μόνο για να ακούσω αυτό το project, το οποίο παρεμπιπτόντως με αποζημίωσε 100%. Διατηρώντας jazz φόρμες των Radiohead και μεταμορφώνοντας αγαπημένα τους κομμάτια με αυτοσχεδιασμούς και σαγηνευτικές γέφυρες, το The Next Step Quintet παρουσίασε στη στέγη του Gazarte ένα εξαιρετικά μελετημένο project που θα θυμόμαστε με διαφορά από τις εμφανίσεις του 2016.

Όταν ο θάνατος του David Bowie ήταν το πρώτο νέο της ημέρας

Δε θα ξεχάσω την παγωμάρα που με διαπέρασε, όταν διάβασα τη στενάχωρη είδηση της 10^ης Ιανουαρίου, στεκόμενη 8 η ώρα το πρωί στη γωνία Μιλτιάδου και Νικίου. Πάντα είχα στο νου μου τον David Bowie ως τον πιο εκκεντρικό μουσικό αστέρα– εκείνη τη μέρα επίσης αναλογίστηκα πόσους σύγχρονους «αστέρες» έχουμε και πόσο έχουν απομυθοποιηθεί τα νέα πρόσωπα. Από το πρωί εκείνη η μέρα ήταν προδιαγεγραμμένη με τρομερή άρνηση για το θάνατο αυτό – όπως λέει και ένας φίλος, σίγουρος ότι ο θάνατος είναι ενίοτε διαπραγματεύσιμος, «μα, πώς γίνεται να πεθάνει ο Bowie;».

Όταν ένιωθα ότι θα καούν τα ακουστικά μου από την ένταση του «When Doves Cry»

Ο Πρίγκιπας καβάλησε για τελευταία φορά τη μωβ μηχανή του και έφυγε στις 21 Απριλίου. Μόλις το έμαθα, δε μπορούσα να περιμένω να φτάσω στο μετρό για να ακούσω στη δια πασών τη φωνή του. «Dig if you will the picture of you and I engaged in a kiss» τραγουδούσα στο μετρό και τα ακουστικά μου ακούγονταν τόσο δυνατά που ο κόσμος με κοιτούσε καλά καλά. Δε με ένοιαζε καθόλου, ήταν ο δικός μου φόρος τιμής στη φωνή που μου έδινε κάθε πρωί κουράγιο να σηκωθώ και να ξεκινήσω τη μέρα μου.

Όταν συνειδητοποίησα πόσο σημαντική ήταν για μένα η φωνή του Leonard Cohen

Το κλάμα που έπνιξα στη δουλειά μαθαίνοντας για το θάνατο του Leonard Cohen με αιφνιδίασε. Δεν έκλαψα στο θάνατο του Prince ούτε του Alan Rickman, ούτε καν στης Sharon Jones (βλ. παρακάτω). Με το Leonard Cohen λύγισα όμως. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα συνειδητοποιήσει πως αυτή η φωνή είχε τραγουδήσει τους έρωτές μου, τα σκοτάδια μου, τις στιγμές που ένιωσα δέος, ευτυχία ή φόβο. Αυτή η φωνή είχε σημαδέψει κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές της ζωής μου χωρίς καν να το καταλάβω. Τη μέρα που διάβασα για το θάνατό του, υποκλίθηκα στη σεμνότητά του να μπαίνει τόσο αθόρυβα και ταπεινά στις στιγμές μας.

Όταν παραδέχτηκα τη Sharon Jones

Δείτε το παρακάτω video.

Η Sharon Jones έφυγε στις 18 Νοεμβρίου.

Όταν άκουσα τη φωνή του Nick Cave στο “I Need You” να σπάει

Ο προηγούμενος Ιούλιος έφερε μια νέα εποχή για τον αγαπημένο καλλιτέχνη, δυστυχώς με εξαιρετικά άσχημη αφορμή το θάνατο του γιου του, Arthur. Σχεδόν ένα χρόνο μετά, ο Nick Cave επέστρεψε μαζί με τους The Bad Seeds στο νέο του δίσκο, Skeleton Tree. Όταν άκουσα το “I Need You” – διόρθωση: όταν άκουσα τη φωνή του Nick Cave να σπάει τραγουδώντας το “I Need You”, ένιωσα να με χτυπούν πίσω από τα γόνατα. Στο νέο του δίσκο υπήρξε εξαιρετικός για ακόμη μια φορά, αλλά στο εν λόγω κομμάτι ο Nick Cave δίνει την εντύπωση του πρώτου ανθρώπου που τραγουδά την απώλεια και την ανάγκη.

Όταν άκουσα για τελευταία φορά το «Βάλτε να πιούμε»

Ο Θάνος Ανεστόπουλος έφυγε στις 3 Σεπτεμβρίου, ένα χρόνο μετά τη μεγάλη συναυλία των Διάφανων Κρίνων στην Τεχνόπολη. «Αρχίζω με το σ’ αγαπώ και με αυτό σκοπεύω να τελειώσω» είχε γράψει στα ποιήματά του. Το είπε και το έκανε. Το ίδιο βράδυ άκουσα μετά από καιρό το «Βάλτε να πιούμε»: «Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε. Βάλτε να πιούμε». Μάλλον ήταν η πρώτη φορά που το άκουσα πραγματικά. Αυτή η ακρόαση ήταν το δικό μου «αντίο» στο Θάνο Ανεστόπουλο και αποφάσισα ότι δε θα το ξανακούσω μέχρι να βρω το θάρρος να τραγουδάω για τη ζωή με την επίγνωση της ματαιότητας που καραδοκούσε σε κάθε ποιητικό στίχο που επέλεγε.

Όταν οι Muse είπαν το «Butterflies & Hurricanes»

Η αλήθεια είναι το τελευταίο album τους, «Drones», δε θα το κατέτασσα στα καλύτερά τους. Ωστόσο ελπίζαμε ότι δε θα ξεχάσουν ποιοι είναι και πώς έφτασαν εδώ, και έτσι θα ακούγαμε στην Αθήνα «Starlight», «Resistance», «Madness», «Dead Inside» – όπως και κάναμε. Δε θα ξεχάσω όμως τη στιγμή που ο Bellamy είπε μακρόσυρτα τον στίχο – σήμα κατατεθέν: «Change, everything you are and everything you were…» – τον πρώτο στίχο του «Butterflies & Hurricanes», από το δίσκο τους «Absolution» που κυκλοφόρησε το 2003. Αγαπητοί Muse, σας αγαπάμε και σας ξαναπεριμένουμε.

Όταν χόρεψα με Larry Gus και The Boy στο ίδιο lineup

Ένα ακόμη επιτυχημένο φεστιβάλ του φετινού καλοκαιριού ήταν το Up! Festival, το οποίο έστησε τη σκηνή του στην εξωτική παραλία της Αιγιάλης, στην Αμοργό. Οι συνθήκες ιδανικές, η διοργάνωση αξιοπρεπής, η ψημένη ρακή άφθονη για να σκεφτείς ότι κάτι πάει λάθος ακούγοντας ένα lineup που περιλαμβάνει VIC, Vodka Juniors, Φοίβο Δεληβοριά, Daphne and the Fuzz, Larry Gus, The Boy. Η επιτυχία του φεστιβάλ ήταν ότι συνδύασε σε μια μέρα και σε ένα μέρος έναν εξωπραγματικά ενεργητικό performer με έναν καλλιτέχνη που «αρνείται να πάει σε καλοκαιρινά φεστιβάλ για να μη χαλάσει τις διακοπές του κόσμου». Τελικά η τόλμη και η πολυσυλλεκτικότητα στα μουσικά φεστιβάλ βγαίνει σε καλό.

Όταν ο Ψαραντώνης είπε την «Τίγρη» στην πρώτη βροχή του φθινοπώρου

Οι νέοι χώροι του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος φιλοξενούν με τη νέα σεζόν μια σειρά εκδηλώσεων, ανάμεσα στις οποίες ήταν και η εμφάνιση του Ψαραντώνη μαζί με την Κατερίνα Παπαδοπούλου και τους Anastatica Project. Παρόλο που η φθινοπωρινή βροχή δεν άργησε να ξεκινήσει, όσο αυτή δυνάμωνε, τόσο πείσμωνε η λύρα του Ψαραντώνη, μέχρι που οι υπεύθυνοι του χώρου έτρεξαν με καλύμματα να σώσουν τα μηχανήματα, αφού ούτε οι μουσικοί, ούτε ο κόσμος έκαναν πίσω. Δυστυχώς η συναυλία σταμάτησε τελικά, αλλά η επιμονή των μουσικών και του κόσμου κάτω από τη βροχή και τον ήχο της αλαφιασμένης λύρας θα μου μείνει σίγουρα αξέχαστη.

Όταν ένα «πρόχειρο» live στην παραλία της Αιγιάλης κατέληξε σε ένα από τα καλύτερα lives που έχω δει

Πέρα από τα μεγάλα φεστιβάλ του φετινού καλοκαιριού, εύσημα δεν πρέπει να ξεχάσουμε να δώσουμε και στα μικρά lives σε νησιά και μικρές πόλεις της Ελλάδας που μας χαρίζουν φοβερές βραδιές χωρίς μουσικές-κονσέρβα μέχρι τα ξημερώματα. Παίρνοντας ως αφορμή το live των The Road Duck στη θρυλική DiscotheQue, θέλω ουσιαστικά να επισημάνω πώς ένα μικρό και φαινομενικά «πρόχειρο» (ο ήχος και το στήσιμο ήταν άρτια) live μπορεί να γίνει τέτοιο που θα σημαδέψει τις διακοπές σου και τις μουσικές σου εμπειρίες. Σε όποιο νησί ή χωριό κι αν βρεθούμε, αξίζει να τα κυνηγάμε.

Όταν έσκασε ο κεραυνός στη συναυλία των Sigur Rós

Θα είμαι ειλικρινής. Δεν ήμουν σε αυτή τη συναυλία. Καμιά φορά όμως η απουσία σου από μια στιγμή σε κάνει τόσο επίμονο στην ανάμνησή της. Είδα φωτογραφίες, άκουσα σχόλια, αλλά είμαι σίγουρη πως τίποτα δε θα συγκρινόταν με το να ήμουν εκεί, στη βροχή, ακούγοντας τη μουσική των ισλανδικών ξωτικών. Πιστεύω πάντα θα θυμάμαι «πόσο θα ’θελα να βρίσκομαι εκεί».