2ο Φεστιβάλ Χρωμάτων: μια πινελιά στο γκρι του Μεταξουργείου

Πραγματικά ήταν ό,τι πιο χαρούμενο και «χρωματιστό» έχω δει τον τελευταίο καιρό. Έστω και μια στο τόσο, αξίζει να θυμόμαστε πόση δύναμη έχουμε για να ομορφύνουμε αυτή την πόλη, κι ας είναι μόνο με χορούς και τραγούδια.

Το Σαββατοκύριακο διοργανώθηκε για δεύτερη φορά το Φεστιβάλ Χρωμάτων στην περιοχή Μεταξουργείου – Κεραμεικού. Κεντρικό σημείο ήταν η πλατεία Αυδή και το Κεντρικό Σήμα. Μέσα στη γιορτή ήταν και τα πέριξ, καθώς σε πολλά μαγαζιά φιλοξενούνταν δρώμενα και εκθέσεις. Πιο συγκεκριμένα, το φεστιβάλ περιλάμβανε performances, εικαστικές παρεμβάσεις, εκθέσεις, street art, συναυλίες, χρωματοπόλεμο, φύτευση, workshops και παιχνίδια.

Η έναρξη πραγματοποιήθηκε στις 14:00 ακριβώς, και οι διάφορες εκδηλώσεις σε πλατείες και μαγαζιά-καφενεία της περιοχής ξεκίνησαν την προσπάθειά τους να βάλουν χρώμα στο γκρι αυτής της πόλης.  Κι ενώ στην Ινδία το εν λόγω Φεστιβάλ γιορτάζεται κάθε 8 Μαρτίου και με αυτό καλωσορίζουν την άνοιξη, οι Αθηναίοι έβαλαν τα μπουφάν και τα φουλάρια τους, κατέβηκαν στο Μεταξουργείο και υποδέχθηκαν τη μουσική, το χορό, τη ζωγραφική και την καλή διάθεση!

Για να είμαι ειλικρινής, περνούσα τυχαία από την οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου την Κυριακή το βράδυ. Συνήθως οι δρόμοι είναι σκοτεινοί, η δυσοσμία σε κάνει να περπατάς όλο και πιο γρήγορα, ενώ φωνή δεν ακούγεται στο συγκεκριμένο στενό που περνούσα. Εκείνη τη μέρα κάτι ήταν διαφορετικό. Στο τέλος του δρόμου φώτα και το «Belleville Rendez-vous» να σε καλεί να πλησιάσεις. Πόσο περίεργο… Τα στενά αυτά δε μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια.

Κι όμως, η πλατεία Αυδή ήταν γεμάτη, καθώς και η σκηνή που είχε στηθεί στο κέντρο της. Κόσμος βαμμένος με πολλά χρώματα στο πρόσωπο χόρευε έξαλλος. Άλλοι είχαν βγάλει τα σκυλιά τους βόλτα κι απολάμβαναν την «περατζάδα», άλλοι είχαν κάτσει λίγο πιο δίπλα με μια μπύρα στο χέρι, κι άλλοι στο μαγαζί της πλατείας να παρακολουθούν κάπως απομακρυσμένοι. Παρόλα αυτά, όλοι μαζί, όλοι κεφάτοι, όλοι με το δικό τους χρώμα!

Συνέχισα να προχωρώ, ήθελα πολύ να δω τι άλλο έπαιζε τριγύρω. Κάπως έτσι έφτασα στη διασταύρωση Γερμανικού και Θερμοπυλών, ενώ τύμπανα και τσαμπούνες ηχούσαν από μακριά. Μια διαφορετική γιορτή ήταν στημένη εκεί, στα πλαίσια του ίδιου Φεστιβάλ. Τα όργανα έπαιζαν τραγούδια ποντιακά, θρακομακεδόνικα, αιγαιοπελαγίτικα, κι ο κόσμος να δε σταματούσε να χορεύει. Κάποιοι έσυραν συνέχεια το χορό, άλλοι ακολουθούσαν τα βήματα κι άλλοι παραπατούσαν: γιατί απλά δεν τους ένοιαζε. Ήταν ένα party της πόλης, μια ανάσα από την καθημερινότητα κι αυτό δε μπορούσε να τους το στερήσει κανείς!

Το αλκοόλ έρεε άφθονο – τα γύρω μαγαζιά μάλλον γνώρισαν μια από τις καλύτερες μέρες του χρόνου για το τζίρο τους, καθώς κόσμος έμπαινε κι έβγαινε για να πάρει έστω ένα ποτήρι κρασί. Παλαμάκια, φωνές, χοροπηδητά, χοροί αντικριστοί, χοροί ομαδικοί – και όλα αυτά στη διασταύρωση Θερμοπυλών και Γερμανικού, με τα αυτοκίνητα να μη μπορούν να περάσουν και τον κόσμο να χορεύει ασταμάτητα.

Πραγματικά ήταν ό,τι πιο χαρούμενο και «χρωματιστό» έχω δει τον τελευταίο καιρό. Κι εκεί σκέφτομαι γιατί αυτό να γίνεται μια ή δυο φορές το χρόνο; Γιατί να μη γιορτάζει κάθε Σαββατοκύριακο ο κόσμος το χρώμα που μπορεί να δώσει στην πόλη του; Έστω και μια στο τόσο, αξίζει να συνειδητοποιούμε και ενίοτε να θυμόμαστε πόση δύναμη έχουμε για να ομορφύνουμε αυτή την πόλη, κι ας είναι μόνο με χορούς και τραγούδια.

Εκείνο το Σαββατοκύριακο δεν είχε σημασία η πολιτική, η οικονομία, η απόγνωση, τα νεύρα, η ρουτίνα και ο «σταυρός» του καθενός. Εκείνο το βράδυ ήταν μια πολύ όμορφη πινελιά, ακόμα και στο γκρίζο καμβά του Μεταξουργείου, μιας τόσο μουντής και κακοδιατηρημένης περιοχής, που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να ορθοποδήσει τα τελευταία χρόνια.

Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν σε όσους βοήθησαν στη διοργάνωση και σε όσους παρευρέθηκαν!