Οι αληθινές δούλες του Ζενέ

Ποια είναι η αληθινή ιστορία που ενέπνευσε τον Γάλλο συγγραφέα και αναστάτωσε το γαλλικό κοινό εκείνης της εποχής;

Το 1946 ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Ζενέ δημοσιεύει το θεατρικό μονόπρακτο που έμελλε να γίνει το πιο σημαντικό και αναγνωρισμένο έργο του, τις «Δούλες». Οι «Δούλες» θα ανεβούν για πρώτη φορά σε θεατρικό σανίδι, στο Παρίσι, τον Απρίλιο του 1947, προκαλώντας το συντηρητικό κοινό εκείνης της εποχής. Παρόλα αυτά το έργο αναγνωρίζεται από τους κύκλους των διανοουμένων. Το έργο θα μεταφραστεί σε δεκάδες γλώσσες και θα συνεχίσει μέχρι σήμερα να αποτελεί κλασικό θεατρικό έργο.

Η ιστορία του έργου του Ζενέ

Οι αδελφές Κλερ και Σολάνζ ζουν μια καθημερινότητα που μοιράζεται ανάμεσα στο μίσος και στην αγάπη, στον θαυμασμό και στον φθόνο για την Κυρία.

Εν τη απουσία της, οι δύο αδελφές υποδύονται εναλλάξ τη Δούλα και την Κυρία. Όταν μαθαίνουν ότι ο Κύριος αποφυλακίζεται (για τη φυλάκισή του οι Δούλες είχαν παίξει τον ρόλο τους) και από φόβο μήπως βρουν τον μπελά τους αποφασίζουν να σκοτώσουν την Κυρία. Μόνο που η ιδέα τους να την δηλητηριάσουν αποδεικνύεται ανεπαρκής. Θύματα των εαυτών τους, αποφασίζουν να παίξουν και την τελευταία πράξη του δράματος: η Κλερ, ντυμένη Κυρία, πίνει το δηλητηριασμένο τίλιο, επιτρέποντας στη Σολάνζ να αναλάβει τον ρόλο της φόνισσας.

Η πραγματική ιστορία
Ο Ζαν Ζενέ εμπνεύστηκε από ένα έγκλημα εκείνης της εποχής που είχε συγκλονίσει όχι μόνο για την αγριότητα με την οποία έγινε, αλλά κυρίως επειδή οι δράστες ήταν γυναίκες.

Η Christine και η Lea Papin γεννιούνται νότια της γαλλικής πόλης Le Mans στις αρχές του 20ού αιώνα. Ο πατέρας τους ήταν αλκοολικός, η μητέρα τους αδιάφορη και άπονη. Τα κορίτσια είχαν χωριστεί: η Christine είχε σταλεί σε ορφανοτροφείο, ενώ η Lea σε έναν θείο της. Μέχρι το 1926 απασχολούνται σε δεκάδες διαφορετικά σπίτια ως υπηρέτριες, συνήθως χωριστά – αν και όποτε μπορούν, δουλεύουν μαζί.