Πέντε πράγματα που δεν μας λείπουν από την προ-smartphone εποχή

Εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις, λένε, κι έχουν δίκιο: πριν λίγες ημέρες το smartphone μου έπρεπε να πάει για service. Ήμουν αισιόδοξος, γιατί η εταιρία υποσχόταν δωρεάν “κινητό αντικατάστασης”.

Μόνο που αντί για αντικατάσταση μου πρόσφεραν ένα κινητό-ταξίδι στο παρελθόν κι έτσι θυμήθηκα τουλάχιστον πέντε πράγματα που δεν μου λείπουν από την προ-smartphone εποχή.

Ringtones

Σήμερα, το κινητό σου μπορεί να χτυπάει με το αγαπημένο σου τραγούδι, με το νιαούρισμα της γάτας σου, με το παλιό σήμα της ΕΡΤ, με τον ήχο των κυμάτων της παραλίας όπου την έβγαλες το καλοκαίρι, γενικώς με οποιοδήποτε ηχητικό δείγμα κατέβασες ή ηχογράφησες κατά βούληση.

Κάποτε όμως, οι επιλογές σου για ringtone ήταν πάνω-κάτω οι εξής:

Αν βέβαια ήσουν πολύ μπροστά και είχες δώσει κάτι παραπάνω για το κινητό σου, ανήκες στην ελίτ των “πολυφωνικών ringtones” κι όταν σε καλούσαν ακουγόταν αυτό:

Απλά, εφιάλτης.

Μέγεθος

Υπήρξε μία εποχή που όλοι είχαν βαλθεί να κάνουν τα κινητά μικρότερα. Τα πράγματα έγιναν ακραία στα μέσα της δεκαετίας του 2000. ΟΚ, το κόμπλεξ με το μέγεθος ήταν κατανοητό, αφού ακόμη παλιότερα τα κινητά ήταν κάπως έτσι:

Ο δίκαιος αγώνας για μικρότερα κινητά, όμως, δεν έπρεπε να φτάσει στο άλλο άκρο. Διότι κάποια στιγμή γεμίσαμε κινητά-μπρελόκ και κινητά-κραγιόν.

Όχι, σαδιστή Κινέζε. Δεν θέλω πια να ψάχνω το κινητό μου στο κουτάκι με τα ψιλά. Δεν θέλω να αναπτύξω πρεσβυωπία σε τόσο μικρή ηλικία, προσπαθώντας να διαβάσω την οθόνη μιας ίντσας. Θέλω να είμαι έτσι:

Παιχνίδια – εφαρμογές

Application που μετράει τα χιλιόμετρα στο jogging, application που σου καλεί ταξί, application για να βρίσκεις τραγούδια, να διαβάζεις βιβλία, να μοντάρεις βίντεο. Όλα αυτά έχουν πάψει να αποτελούν καινοτομίες εδώ και καιρό. Κάποτε όμως οι επιλογές σου ήταν οι εξής:

Μπορούσες να χαζέψεις τις επαφές σου, να στείλεις SMS, να ακούσεις τα περίπου 3,5 τραγούδια που χωρούσε η μνήμη στο “Music” ή να παίξεις αυτό:

«Μα, εκεί λέει “Internet”! Δεν μπορούσες να μπεις στο internet;». Χα, χα.

Internet – συνδεσιμότητα

«Έχει free WiFi εδώ;», είναι το πρώτο πράγμα που αναρωτιέσαι όταν μπεις σε ένα μαγαζί, τζάνκι του internet. Αν δεν έχει, κάνεις την καρδιά σου πέτρα και μπαίνεις με 3G – με λίγη προσοχή δεν θα ξεμείνεις από megabytes.

Φαντάσου όμως έναν κόσμο όπου το WiFi μετά βίας υπάρχει για PC, άρα για κινητό ούτε να το συζητάς. Έναν κόσμο όπου είναι επιτυχία να καταφέρεις να συνδεθείς στο internet με το κινητό, κι αν συνδεθείς πληρώνεις με το kilobyte (!). Όλα αυτά για μια ταχύτητα τόσο εξωφρενικά χαμηλή που έβαζες να φορτώνει η σελίδα που ήθελες, έκανες μια φασίνα, πήγαινες σούπερ μάρκετ, μαγείρευες ένα παστίτσιο και επέστρεφες να χαρείς το μαγικό κόσμο του διαδικτύου σε αυτή την οθόνη:

Ήταν η εποχή που η πολυτέλεια ήταν το Bluetooth και οι χουβαρντάδες έστελναν MMS. Γιατί κάμερες υπήρχαν. Περίπου.

Φωτογραφία

«Ουάου, έχει και κάμερα, τί λες τώρα;», αναφώνησε κάποιος το 2002, βλέποντας το καινούριο κινητό του κολλητού του. Ο εν λόγω κολλητός είχε πληρώσει 600 ευρώ για αυτό:

Σήμερα, με τα μισά χρήματα παίρνεις 13 megapixel και Full HD video. Τότε όμως πλήρωνες ένα μισθό για να μπορείς να βγάλεις αυτή τη φωτογραφία:

Και έπρεπε να είσαι ικανοποιημένος με το θαύμα της τεχνολογίας. Θα χρειαζόντουσαν χρόνια μέχρι οι φωτογραφίες του μέσου κινητού να σταματήσουν να μοιάζουν με πίνακα κάποιου ατάλαντου εξπρεσιονιστή ζωγράφου σε κακή κατάσταση.