Θα μιλήσει κανείς για τις φυλακές «τύπου Γ»;

Τον δρόμο για τη δημιουργία «ελληνικών Γκουαντάναμο» ανοίγει νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης. Οι συνθήκες κράτησης που προβλέπονται στις νέες φυλακές «τύπου Γ» συνιστούν «μετάβαση από το μοντέλο του σωφρονισμού στο μοντέλο της απόλυτης εξουδετέρωσης, αν όχι στο μοντέλο μιας ακραίας εκδικητικής λογικής», σημειώνει η Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ).

Μεταξύ άλλων, οι κρατούμενοι στις φυλακές «τύπου Γ» θα στερούνται το δικαίωμα της άδειας καθ’ όλη τη διάρκεια της κράτησής τους. Η επικοινωνία -δια ζώσης ή τηλεφωνικά- με συγγενείς θα απαγορεύεται ή θα περιορίζεται κατά βούληση από τον εσωτερικό κανονισμό του κάθε σωφρονιστικού καταστήματος. Η φύλαξη θα είναι αυστηρότερη ενώ αναβαθμίζεται ο ρόλος της ΕΛ.ΑΣ., που ουσιαστικά αντικαθιστά τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους στη φρούρηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας. Η αστυνομία θα μπορεί να επεμβαίνει και στο εσωτερικό των φυλακών με διαδικασίες που περιλαμβάνονται σε απόρρητη απόφαση του υπουργείου Δημόσιας Τάξης.

Η «ειδική» αυτή μεταχείριση προβλέπεται για κατάδικους αλλά και υπόδικους «για βαριά εγκληματική συμπεριφορά», περιλαμβανομένων των διωκόμενων με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο. Η κράτηση σε φυλακή «τύπου Γ» -ελάχιστης διάρκειας πέντε ετών- αποφασίζεται από τον Εισαγγελέα, καθώς ο ίδιος κρίνει εάν ο κρατούμενος συνιστά απειλή για «την ασφάλεια της χώρας και τη δημόσια τάξη».

Το νομοσχέδιο προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ενώ στις 23 Ιουνίου ξεκίνησαν απεργία πείνας περίπου 4.500 κρατούμενοι στις φυλακές της χώρας. Ωστόσο, από την αντιπολίτευση μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να δώσει δημοσιότητα στο θέμα, ενώ τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης κάνουν λόγο για εναρμόνιση με «τα πρότυπα των ΗΠΑ και χωρών της ΕΕ» και «αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της τρομοκρατίας».

Πού είναι όλος ο υπόλοιπος «προοδευτικός» και «φιλελεύθερος» κόσμος της χώρας που σπεύδει πάντα να μας υπενθυμίζει τα «αυτονόητα» για τα ανθρώπινα δικαιώματα; Στο μυαλό μου έρχονται επιφανείς πολιτικοί, νομικοί, δημοσιογράφοι και λοιποί διανοούμενοι, που η πρώτη τους αντίδραση μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ήταν να δηλώσουν ότι ο Ρουπακιάς είναι αθώος μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου (λες και δεν είναι αυτονόητο ότι πρέπει να περάσει από δίκαιη δίκη, παρά την ομολογία του). Άλλοι που έτρεξαν να δικαιολογήσουν το «Είμαστε όλοι Χρυσαυγίτες» του Γρηγόρη Βαλλιανάτου… πάντα στο όνομα του Κράτους Δικαίου, της ελευθερίας του λόγου, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν γένει.

Δύο ενδεχόμενα υπάρχουν για όλους αυτούς, όσον αφορά στο νομοσχέδιο για τις φυλακές «τύπου Γ». Το ένα είναι να θεωρούν ότι δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό νομικά αλλά και ηθικά στις διατάξεις του – ότι δηλαδή ακόμη και άνθρωποι που δεν έχουν καν καταδικαστεί, μπορεί και πρέπει να τυγχάνουν αυτής της «ειδικής» μεταχείρισης με μόνο κριτήριο μια αυθαίρετη απόφαση Εισαγγελέα. Το άλλο είναι να νιώθουν ιδιαίτερα ενοχλημένοι που πρέπει να συνταχθούν με την Αριστερά, οπότε προτιμούν να σιωπούν.

Ήθελα να πιστεύω ότι ήταν λίγοι αυτοί που θα επέτρεπαν στον εαυτό τους τη σιωπή για μικροπολιτικούς λόγους, ιδίως όταν πρόκειται για ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά οι άνθρωποι δεν παύουν να με εκπλήσσουν.