Πέντε πράγματα που δεν πρέπει να πεις ΠΟΤΕ σε έναν μουσικό

Σε έχει κοιτάξει ποτέ ένας μουσικός με βλέμμα ταυτόχρονα απελπισμένο και επιθετικό; Αν ναι, πιθανότατα του είπες μία από τις πέντε απαγορευμένες ατάκες.

Αφού προσπαθήσαμε να αποκαταστήσουμε τη δικαιοσύνη για τους τόσο ταλαιπωρημένους DJs, ήρθε η ώρα να συνεχίσουμε το κοινωνικό μας έργο προς όφελος μιας ακόμη αδικημένης επαγγελματικής ομάδας: των μουσικών.

Αν σου δημιουργείται περιέργεια ή έκπληξη στο άκουσμα της έκφρασης «επαγγελματίας μουσικός», είσαι στο σωστό μέρος, γιατί αυτό το κείμενο απευθύνεται ακριβώς σε εσένα. Πρέπει να σου αποκαλύψουμε ότι, ναι, κάποιος μπορεί να ζει από τη μουσική -ή έστω να προσπαθεί- και να σε αποτρέψουμε από το να επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος. Διότι είναι σίγουρο ότι κι εσύ έχεις πει τουλάχιστον μία από τις παρακάτω πέντε απαγορευμένες φράσεις, προκαλώντας οργή, απελπισία και αύξηση των -κατά κανόνα ούτως ή άλλως υψηλών- αυτοκτονικών τάσεων σε κάποιο μουσικό.

1. «Αυτό φίλε κιθάρα είναι;»

Όχι, μπαζούκας. Γιατί ήταν πάντα όνειρό μου, ως άλλος Antonio Banderas στο Desperado, να μπουκάρω κάπου με το οπλοστάσιο ενός λόχου κρυμμένο καλά στη θήκη της κιθάρας μου και να τα κάνω όλα ρημαδιό.

Σου την έφερα, amigo, δεν είναι κιθάρα.

Στην ίδια κατηγορία ανήκουν ατάκες που για κάποιο περίεργο λόγο είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς σε ταξιτζήδες, όπως: «Πού το πας το μπουζούκι, μάστορα;» και «μεγάλο το εργαλείο, βόλεψέ το πίσω».

Είναι κιθάρα, ναι. Δεν υπάρχει τίποτα αξιοπερίεργο σε αυτό. Ξεπέρασέ το.

2. «…και για πες, παίζεις χρόνια;»

Όχι, από χθες. Απλώς το βράδυ συμμετείχα σε ένα πείραμα υπνοπαιδείας – μου φόρεσαν κάτι καλώδια, πήρα έναν υπνάκο και ξύπνησα επαγγελματίας κιθαρίστας.

Σοβαρά τώρα, εσύ τι λες; Ναι, μαθαίνω από μικρός και ναι, μου πήρε πολύ καιρό και κόπο για να παίζω όπως παίζω. Οπότε προφανώς το κάνω χρόνια και μη με ξαναρωτήσεις, εκτός αν σου μοιάζω για ένα από αυτά τα -πολύ τρομακτικά- παιδάκια:

3. «…ώστε μουσικός! Και τι δουλειά κάνεις; Εννοώ, κανονική δουλειά.»

[Αναστεναγμός, βαθιά ανάσα.]

Δεν θα σε ειρωνευτώ σε αυτό το σημείο γιατί είναι ένα ζήτημα που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή.

Τυχαίνει να πληρώνομαι από αυτό που κάνω. Σίγουρα όχι τόσο τακτικά και ενδεχομένως όχι τόσο καλά όσο εσύ ή τέλος πάντων αυτοί που θεωρείς ότι έχουν «κανονική» δουλειά. Αλλά, δουλεύω και με πληρώνουν. Δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να ορίσει την «κανονικότητα» που έχεις στο μυαλό σου, πέρα από αυτή τη βασική συναλλαγή.

Ναι, κοιμάμαι αργά, ξυπνάω αργά, αν μου κολλήσουν ένσημο πανηγυρίζω και δουλεύω κυρίως σε μέρη που εσύ διασκεδάζεις (για την ακρίβεια, δουλεύω για να διασκεδάσεις). Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχω «κανονική» δουλειά- και μας φέρνει στην επόμενη ατάκα που θα έπρεπε να απαγορεύεται.

4. «Ωραία πρέπει να τα περνάς πάντως. Κάνεις το κέφι σου, πίνεις τα ποτά σου…»

Θα κάνουμε μια συμφωνία: θα κάνεις εντατικές τρίωρες πρόβες για ένα μήνα σε ένα υπόγειο στούντιο μαζί με τρεις-τέσσερις άλλους ταλαίπωρους, κάθιδρους τύπους. Σε αυτές τις πρόβες θα πηγαινοφέρνεις τον ενισχυτή, την κιθάρα και τα εφφέ μου (δεν είναι τίποτα, κανένα 25κιλο συνολικά) από το σπίτι μου. Εννοείται ότι, πέραν των προβών, θα ρίχνεις και ατομική μελέτη.

Τα περνάμε πάντα φίνα στο κουβάλημα.

Σε όλο αυτό το διάστημα θα κάνεις και λίγο δουλειά γραφείου: θα μιλάς κάθε τόσο με τον manager για την προώθηση, τον γραφίστα για τις αφίσες, τον ηχολήπτη για τον εξοπλισμό του live- στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη περίπτωση, θα είσαι εσύ manager, γραφίστας και ηχολήπτης, εκτός από μουσικός.

Όταν έρθει η μέρα του live, θα φτάσεις στο χώρο 3-4 ώρες νωρίτερα, θα στήσεις όλον τον εξοπλισμό και θα κάνεις soundcheck.

Μετά από όλα αυτά, θα πιεις το πρώτο ποτό, «θα κάνεις το κέφι σου» για δυο-τρεις ώρες και θα έρθεις να μου πεις πόσο ωραία τα περνάω. Α! Μην ξεχάσεις να ξεστήσεις τα πάντα και να τα φέρεις πάλι σπίτι μου κατά τις 5 το πρωί- αφού φύγει ο κόσμος και πληρωθείς (αν και όσα πληρωθείς).

5. «Ξέρεις το…» / «Παίζεις και…»

ΟΧΙ, δεν ξέρω το «Να μ’ αγαπάς» ούτε «το καινούριο του Θανάση», ούτε «το σόλο από το “November Rain”». Δηλαδή ναι, μπορεί να το ξέρω, αλλά με μπερδεύεις με εκείνο το γοητευτικό (;) αγόρι από τα εφηβικά σου καλοκαίρια, όταν καθόσασταν γύρω από τη φωτιά στην παραλία και σε κοίταζε με νόημα στα μάτια παίζοντας την εισαγωγή του “Nothing Else Matters”.

Εκείνο το γοητευτικό (;) αγόρι προσπαθούσε να παίξει αυτό που νόμιζε ότι εσύ νόμιζες ότι είναι ωραία μουσική, ελπίζοντας να σε εντυπωσιάσει. Εγώ προσπαθώ να παίξω αυτό που νομίζω ότι θα με βοηθήσει να τα βγάλω πέρα, ελπίζοντας να συμπίπτει έστω και λίγο με αυτό που θεωρώ ωραία μουσική.

Ελπίζω να καταλαβαίνεις τη διαφορά.