Ο κήπος του λαϊκισμού

Οι κακοί ξένοι, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι, το λόμπι της δραχμής που καραδοκεί για να έρθει με τα ευρώ που έχει στο εξωτερικό και να αγοράσει επιτέλους ό,τι είχε απωθημένο, οι Αμερικάνοι με τις ραδιουργίες τους, οι πληρωμένοι πολιτικοί, οι επαναστάτες, τα «συμφέροντα» που κάθε βράδυ συνωμοτούν σε υπόγεια εναντίον της χώρας και άλλα πολλά που ελλοχεύουν για να μας κατασπαράξουν είναι μια αναμφισβήτητη πραγματικότητα της επικαιρότητας.

Όλο αυτό το συνονθύλευμα καμένων σκέψεων φαίνεται να καλύπτει με τον καπνό του όλη την χώρα. Όλοι μας, πολύ ή λίγο, έχουμε ζαλιστεί από τις αναθυμιάσεις του. Αλλά καθώς προχωράμε αγέρωχοι σε αυτό το ατελείωτο, κακοτράχαλο και απότομο μονοπάτι της οικονομικής κρίσης φαίνεται να μαθαίνουμε και κάποια πράγματα στην πορεία. Δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε τελικά να αντλήσουμε κάποια μαθήματα για το κοινό μας καλό από αυτή την πορεία, αλλά πιστεύω βαθιά ότι τίποτα αρνητικό δεν έρχεται ορφανό και από κάτι θετικό. Εύχομαι και ελπίζω σε δυο παρακαταθήκες αυτής της κρίσης. Την κυριαρχία της λογικής και την υποβάθμιση του λαϊκισμού. Μας πήρε αρκετά χρόνια για να αποδεχτούμε τα προφανή. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

«…Γουναράδικα…», «…στα τέσσερα…», «…προδοσία…», «…πραξικόπημα…», «…χούντα…», «…τρομοκρατία…» κτλ: είναι σαν να επιδιώκεται κάποιο βραβείο. Σαν να διαγωνίζονται στην πιο «σόκιν» λέξη. Ίσως, όσο πιο μεγάλη εντύπωση μπορεί να προκαλέσει το λεξιλόγιο που θα χρησιμοποιηθεί, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες να προβληθεί από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ίσως, κατά έναν τρόπο σκέψης, να γίνουν αυτοί που τα λένε πιο πιστευτοί. Ίσως να θέλουν να προκαλέσουν το συναίσθημα μας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι είναι τραυματικά πληκτικό, απύθμενα ανούσιο και θανατηφόρο για την όποια ουσία των λεγόμενων. Ας ελπίσουμε η πλειοψηφία των πολιτικών μας εκπροσώπων, από εδώ και πέρα, να σπρωχτεί σιγά-σιγά από την ευρύτερα αποδέκτη απήχηση σε έναν συγκεντρωμένο και συνοπτικό λόγο όπου η άποψη είναι ολοκληρωμένη και διακριτή από όλους τους ακροατές. Οι «ποιητές» του λαϊκισμού ας συρρικνωθούν στο πραγματικό τους μέγεθος, αυτό του γραφικού.

«…παραδίδουμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας…»: Φυσικά και το έχουμε κάνει. Γιατί είναι ταμπού να το παραδεχτούμε; Το κάναμε συνειδητά με αντάλλαγμα πολλαπλά άλλα ευεργετικά προτερήματα που παρέχονται από αυτή την νομισματική ένωση. Προτερήματα που απλώνονται από τον προφανή οικονομικό τομέα και εκτείνονται μέχρι και βαθιά στρατηγικά θέματα που αφορούν ακόμα και την ασφάλεια της χώρας. Πώς αλλιώς μοιράζεσαι ένα κοινό νόμισμα με άλλες 18 χώρες; Απαιτούνται κοινοί κανόνες και οι κανόνες, παρότι είναι σωστό να επανεξετάζονται και να βελτιώνονται όπως και να προσαρμόζονται στις όποιες εξελίξεις, δεν παύουν να θέτουν τα όρια τις οικονομικής σου ανεξαρτησίας. Γιατί μας εκπλήσσει αυτό; Δεν θα έπρεπε. Το ίδιο ισχύει και για τις άλλες 18 χώρες. Έδωσαν και αυτές ένα μέρος της κυριαρχίας τους. Θα έπρεπε να νιώθουμε περήφανοι για αυτό το βήμα προς την ενότητα με τους εταίρους μας.

«…θα φορολογηθούν οι εφοπλιστές…»: Δεν υπάρχει πιο γελοία δήλωση από αυτή. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τους εφοπλιστές, αλλά για όλους τους επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στην χώρα και σε κάθε χώρα. Ειδικά στους πιο ισχυρούς οικονομικά, η στερεοτύπη έκφραση αυτή φτάνει στο απόγειο της περιεχόμενης γελοιότητα της. Ο εφοπλιστής, ο βιομήχανος, ο μεγάλος έμπορος, κατασκευαστής κτλ. απλά θα προβεί σε κινήσεις που θα προστατέψουν το κέρδος του. Όσο πιο ισχυρός τόσο πιο ευέλικτος, τόσο πιο προσαρμοστικός. Θα αλλάξει για παράδειγμα την έδρα της επιχείρησης του ή με κάποιον τρόπο θα μετακινήσει τα συμφέροντα του εκεί που του παράγουν μεγαλύτερο κέρδος και είναι ασφαλή. Άντε να προλάβουμε να τον φορολογήσουμε για ένα, δυο χρόνια. Αργά ή γρήγορα θα μας εγκαταλείψει για εκεί που τον συμφέρει. Ο μοναδικός τρόπος να κάνουμε τον πλούσιο επιχειρηματία να πληρώσει, με την γενικότερη έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και στο κράτος, είναι να τον πείσουμε να μείνει στην χώρα. Αυτό γίνεται αποκλειστικά και μόνο μέσα από την διαμόρφωση συνθηκών που δημιουργούν ασφάλεια και κέρδος. Οπότε, αν πραγματικά θέλουμε να πληρώσουν οι «εφοπλιστές» και ο κάθε ισχυρός επιχειρηματίας… ας δοκιμάσουμε επιτέλους και το αντίθετο από τις επαναλαμβανόμενες λαϊκίστικες φαμφάρες και ας προχωρήσουμε σε τολμηρές και δραστικές μεθόδους όπως η μείωση της φορολογίας τους, η παροχή προνομίων που δεν μπορούν να βρουν αλλού και η προσφορά ασφάλειας και σταθερότητας. Το συμφέρον της χώρας δεν καλύπτεται με συναισθηματικά ξεσπάσματα πάνω σε αυτόν που διαθέτει μια μεγάλη οικονομική άνεση. Το συμφέρον της χώρας καλύπτεται με την προτροπή και κινητοποίηση αυτού του προνομιούχου να επενδύσει τον πλούτο του.

«…υπάρχει plan B…»: Αν αναρωτιόσασταν ποιο είναι αυτό πλέον δεν χρειάζεται. Το εναλλακτικό σχέδιο είναι η έξοδος από την νομισματική ένωση (με μια προγραμματισμένη διαδικασία ή κουτρουβαλώντας) και η δημιουργία του δικού μας εθνικού νομίσματος. Αυτό. Απλά και ωραία.  Δεν είναι ούτε οι Κινέζοι, ούτε οι Ρώσοι, ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι υδρογονάνθρακες μας. Δεν είναι οι Έλληνες του εξωτερικού, οι ζάμπλουτοι Άραβες ή τα «τρομερά» μας αποθέματα σε χρυσό. Η εναλλακτική στην περίπτωση της μη συμφωνίας με τους εταίρους μας είναι ένα εθνικό νόμισμα.

«…θα πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις…»: Αυτές οι δηλώσεις δεν αφορούν εσάς που παραμένετε στον ιδιωτικό τομέα. Μην μπερδεύεστε. Το αν και πότε θα πληρωθείτε εσείς είναι κάτι που θα παραμείνει ασχολίαστο. Επίσης αν απολυθείτε δεν θα το μάθει ποτέ κανείς και δεν θα σας δούμε σε κανένα μεσημεριανό δελτίο. Είστε μέρος ενός ανυπάρκτου μνημείου στον άγνωστο εργαζόμενο. Ας ελπίζουμε ότι οι πολιτικοί μας κάποια στιγμή να δείξουν το ίδιο ενδιαφέρον και για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα οι οποίοι είναι και οι πιο εκτεθειμένοι στην οποιαδήποτε οικονομική κρίση.

«…η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα…»: Μια φράση-ύμνος για την δημοκρατία, βαθύτατα ακριβής. Δυστυχώς χρησιμοποιήθηκε για το κάθε τι και πάνω από όλα, για να ξεκλειδώσει τα αδιέξοδα συγκεκριμένων πολιτικών. Ας ελπίζουμε η πολική μας ωρίμαση μετά το τέλος της κρίσης, όποτε και αν έρθει, να μας προικίσει με μια σταθερότητα στις θητείες των κυβερνήσεων και με μακρόχρονους σταθερούς σχεδιασμούς.

Το τέλος της κρίσης αυτής, οπότε έρθει, θα είναι το πραγματικό τέλος της μεταπολίτευσης. Θα γεννήσει έναν νέο πολιτικό λόγο και νέους πολιτικούς, αποκομμένους από την φαυλότητα των παλαιών. Θα απομονώσει τον λαϊκισμό στα άκρα όπου και ανήκει και θα φέρει μια βασική πολιτική προσέγγιση μεταξύ των κομμάτων με βάση το κοινό συμφέρων. Δυστυχώς όμως μέχρι τότε έχουμε χρόνο ακόμα. Ας ελπίζουμε πάνω από όλα να καταφέρουμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο.