Ένας χρόνος με 385 ημέρες

Περίπου 1400 έτη φωτός μακριά μας βρίσκεται ένας πλανήτης παρόμοιος με την Γη. Είναι μεγαλύτερος σε μέγεθος και ηλικία. Περιστρέφεται γύρω από ένα παρόμοιου μεγέθους και ηλικίας άστρο, σε απόσταση ίδια με αυτή που έχει και η Γη από τον ήλιο. Ένα έτος στον πλανήτη αυτόν αποτελείται από 385 μέρες. Πρόκειται για έναν μεγάλο «ξάδερφο» της Γής όπως χαρακτηριστικά τον περιέγραψαν οι επιστήμονες της NASA.

Όλα τα χαρακτηριστικά του πλανήτη Kepler-452B υποδηλώνουν την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή και σε περιβαλλοντικές συνθήκες παρόμοιες με αυτές της Γης. Ο πλανήτης αυτός έχει ηλικία 6 δισεκατομμυρίων ετών, δηλαδή είναι γηραιότερος από την Γη κατά 1,5 δισεκατομμύρια έτη. Η ηλικία του θα έχει επιτρέψει θεωρητικά την δημιουργία και εξέλιξη της ζωής.

Η απόσταση όμως που μας χωρίζει από αυτόν τον πολλά υποσχόμενο πλανήτη είναι χαοτική. Αρκεί απλά να σκεφτούμε ότι με την σημερινή τεχνολογία για να ταξιδέψουμε στο κοντινότερο άστρο στην Γη, τον Εγγύτατο Κενταύρου (διεθνώς Proxima Centauri), που απέχει «μόνο» 4.3 έτη φωτός θα χρειαζόμασταν περίπου 80.000 χρόνια. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειάζονταν περισσότερο από 2.700 γενεές ανθρώπων για να ολοκληρώσουν το ταξίδι. Προσπαθήστε τώρα να φανταστείτε ένα ταξίδι στον Kepler-452Β που βρίσκεται 1.400 έτη φωτός μακριά από την Γη. Ακόμα και αν μπορούσαμε να ταξιδέψουμε με την ταχύτητα του φωτός, ο πλανήτης αυτός βρίσκεται υπερβολικά μακριά για έναν άνθρωπο να τον επισκεφθεί στην ζωή του. Είναι άκρως απογοητευτικό για τους φιλόδοξους εξερευνητές του διαστήματος.

Έτσι είναι αναπόφευκτο να καταλήξουμε στην σκέψη ότι δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε τον άνθρωπο να επισκέπτεται έναν τέτοιο πλανήτη. Φαίνεται να είναι απαγορευτικό. Κάπως έτσι όμως αισθανόντουσαν και οι πρώτοι παρατηρητές του νυχτερινού ουρανού. Παρατηρούσαν ίσως την Σελήνη μέχρι και μόλις 100 χρόνια νωρίτερα και δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν ότι κάποια μέρα ένας άνθρωπος θα περπατούσε πάνω σε αυτή. Με αυτό το ιστορικό κατά νου, υπάρχουν σήμερα πολλές και διαφορετικές θεωρίες για το πώς θα μπορούσαμε να διανύσουμε τέτοιες αποστάσεις. Ακόμα και η ταχύτητα του φωτός, που αποτελεί συμφώνα με τον Αϊνστάιν το φυσικό όριο ταχύτητας του σύμπαντος, χωρίς τίποτα να μπορεί να την ξεπεράσει- δεν σταματά η ερευνητική φύση του ανθρώπου να φαντάζεται και να ερευνά πιθανές λύσεις που θα την υπερέβαιναν.

Μια δημοφιλή θεωρία είναι αυτή της «σκουληκότρυπας», όπου υποθετικά σχηματίζεται ένα «τούνελ» στον χωρόχρονο, συνδέοντας έτσι δύο απομακρυσμένα σημεία έχοντας σαν αποτέλεσμα να «κόβεις» δρόμο κατά κάποιο τρόπο. Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η θεωρία αρκεί να φανταστούμε μια σελίδα χαρτί που αντιπροσωπεύει τον χωρόχρονο, το διάστημα δηλαδή. Πάνω στην σελίδα υπάρχουν σε απόσταση δυο τελείες. Αν θέλαμε να ταξιδέψουμε από την μια τελεία στην άλλη θα έπρεπε λογικά να διανύσουμε την απόσταση που τις χωρίζει. Αν όμως διπλώναμε την σελίδα του χαρτιού έτσι ώστε να ενώνονται οι δυο τελείες και κατόπιν ανοίγαμε μια τρύπα μεταξύ τους τότε θα μπορούσαμε θεωρητικά χωρίς να κινηθούμε καν να βρεθούμε από την μια τελεία στην άλλη.

Άλλη μια δημοφιλής θεωρητική προσέγγιση στην κάλυψη διαγαλαξιακών αποστάσεων είναι αυτή του λεγόμενου Warp Drive (από την δημοφιλή τηλεοπτική σειρά Star Trek) και ανήκει στην οικογένεια των συστημάτων προώθησης η οποία αποκαλείτε FTL από τα αρχικά Faster-than-Light δηλαδή, «Ταχύτερα από την ταχύτητα του φωτός». Για την επιτυχή εφαρμογή αυτών των θεωρητικών συστημάτων θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν τεράστιες ποσότητες ενέργειας που αυτή την στιγμή η παραγωγή τους από ανθρώπινα κατασκευασμένες μηχανές υπάρχει μόνο σε φανταστικά σενάρια και χρησιμοποιούνται «καύσιμα» όπως η αντί-ύλη.

Σε μια υπερβολικά απλοποιημένη εξήγηση τέτοιων τεχνολογιών θα μπορούσαμε να φανταστούμε ένα διαστημόπλοιο (στην περίπτωση μας αντιπροσωπεύεται από ένα μήλο) πάνω στον χωροχρόνο (ο οποίος αντιπροσωπεύεται από ένα μακρύ ύφασμα, ας πούμε ένα κλασικό τραπεζομάντιλο). Αν θέλουμε να πάμε από την μια άκρη του τραπεζομάντηλου στην άλλη δεν θα μετακινήσουμε το ίδιο το μήλο αλλά θα τραβήξουμε το τραπεζομάντιλο μπροστά μας, διπλώνοντας το δηλαδή μπροστά από το φρούτο-διαστημόπλοιο μας. Έτσι μετά από λίγο το σημείο του τραπεζομάντιλου που θέλαμε αρχικώς να μεταβούμε βρίσκεται μπροστά μας χωρίς να έχουμε κουνηθεί εμείς αλλά ο χωροχρόνος στον οποίο βρισκόμαστε. Επιστημονική φαντασία; Ίσως. Δεν μπορούμε όμως να αγνοήσουμε το γεγονός ότι πολλοί διακεκριμένοι και μη επιστήμονες ξοδεύουν όλη τους την καριέρα πάνω σε αυτές τις θεωρίες.

Σε μια πιο φιλοσοφική προσέγγιση του θέματος η αλήθεια είναι ότι έχουμε μοναχά δυο επιλογές. Είτε να αποδεχτούμε ότι το σύμπαν στο οποίο κατοικούμε μας απαγορεύει την ελεύθερη μετακίνηση και δημιουργήθηκε έτσι ώστε να μείνουμε στην αιωνιότητα μακριά από τον Kepler-452B και οποιοδήποτε άλλο απομακρυσμένο σημείο, είτε απλά μας το επιτρέπει. Εσείς τi νομίζετε ότι ισχύει από τα δυο;