Δημήτρης Κ. Καρράς: ένας hobo της μουσικής στο Athenaeum Κελάρι

Παρά τη 48ωρη απεργία που ξεκίνησε την Παρασκευή, επιστρατεύσαμε κάθε δυνατό μέσο και το βράδυ του Σαββάτου φτάσαμε στο Athenaeum Κελάρι (Αδριανού 3, Θησείο) για να ακούσουμε το Δημήτρη Κ. Καρρά, ο οποίος επρόκειτο να μας υποδεχθεί εκεί παρέα με τη full band του.

Ο Δημήτρης Καρράς είναι από τους συμπαθείς από την πρώτη ματιά ανθρώπους, με το ζεστό χαμόγελο και τη σφιχτή χειραψία. Ανέβηκε στη σκηνή του Athenaeum Κελάρι γύρω στις 23:30, αφού οι παρέες είχαν γεμίσει ήδη το χώρο, καλωσορίζοντάς μας μαζί με τον Ευάγγελο Σακλάρα στο κόντρα μπάσο και το Λευτέρη Ζερβάκη στα κρουστά και τα τύμπανα, τους οποίους ενίοτε μπορεί να συναντήσετε και ως Mojo Trio. Η υποδοχή ήταν λοιπόν ακουστική, με δυο προσωπικά του κομμάτια, «Start the show» και «It’s you», και το «Like a hobo» του Charlie Winston. Η full band, η οποία συμπληρώθηκε με την Ανθούλα Νικολάκη στο ακορντεόν και τον Ανδρέα Σαρδέλη στο μπάσο, μάς καλωσόρισε με τη σειρά της με το «Teardrop» των Massive Attack και το υπόλοιπο βράδυ κύλησε ανάμεσα σε συναισθήματα χαράς και νοσταλγίας, άλλοτε με αισιοδοξία και καυστικότητα κι άλλοτε με πικρία και παράπονο.

Στη συνέχεια ακολούθησαν κομμάτια του Δημήτρη Καρρά από προσωπικό υλικό, «Γύρω γύρω», «Ρυθμικό», «Ηπειρώτικο», «Επίκληση» και, λίγο πιο κοντά στο τέλος, η «Μπαλάντα της υπομονής», ένα swing βαλσάκι, γραμμένο για τα χρόνια που ακόμη ήμαστε παιδιά και μας μάζευε η μητέρα μας από την αλάνα, το οποίο και αναμένεται να κυκλοφορήσει σύντομα ως το πρώτο του digital single.

Ανάμεσα στα προσωπικά κομμάτια που ακούσαμε ήταν και το «Είναι φτηνά», ένα κομμάτι για όλους όσους γράφουν κομμάτια χωρίς να ακούνε την καρδιά τους. Μετά το τέλος του προγράμματος, κερδίζοντας λίγο χρόνο με το Δημήτρη, ο ίδιος μού έλυσε την απορία, για ποιο λόγο ένας μουσικός σήμερα, με έναν pop κορεσμό από τη μια και μια τραγική εικόνα της ελληνικής δισκογραφίας από την άλλη, να γράψει ένα φθηνό τραγούδι: «Θεωρώ οτι το κίνητρο είναι καθαρά η ματαιοδοξία και ο εγωισμός. Δεν υπάρχει κανένα αγνό κίνητρο, δυστυχώς. Από την άλλη πλευρά, για όσους παίζουν βιωματικά, αληθινά κομμάτια, το κίνητρο είναι η ανάγκη για εξωτερίκευση, να μοιραστείς αυτά που αισθάνεσαι. Καμιά φορά όταν συμβαίνει κάτι και δεν το έχεις μοιραστεί, είναι σα να μην έχει γίνει».

Στο πρόγραμμα είχαν την τιμητική τους και διαχρονικά τραγούδια: «Άγγελος Εξάγγελος» σε μια περισσότερο κιθαριστική εκτέλεση, «Η μπαλάντα του κυρ Μέντιου», «Πώς να σωπάσω», και το «Βραχυκύκλωμα» του Βαγγέλη Γερμανού, το οποίο μάθαμε οτι εκφράζει ιδιαίτερα το Δημήτρη αυτήν την περίοδο και φυσικά αναζητήσαμε τους λόγους. «Τα τελευταία 17 χρόνια δουλεύω ασταμάτητα, ξεκάθαρα για λόγους επιβίωσης. Όλα αυτά τα χρόνια καταλάβαινα οτι μέσα μου υπήρχε μια ροή που με καλούσε να κάνω κάτι πιο δημιουργικό. Έφτασα λοιπόν στο σημείο να διακόψω τη δουλειά. Ο λόγος ήταν οτι οι μέρες περνούν, η ζωή μου περνάει και τελικά δεν προχωράω. Πήρα την απόφαση να το κάνω τώρα που δεν έχω ούτε οικογένεια, ούτε άλλες υποχρεώσεις. Θεωρώ οτι έτσι δίνω την ευκαιρία στον εαυτό μου να δω τι θέλω να κάνω. Θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική, να κάνω διδακτορικό – θέλω να κάνω πολλά δημιουργικά πράγματα και όχι να είμαι απλά ένα γρανάζι», όπως είπε με αισιοδοξία στο Βάτραχο.

Ωστόσο δεν παραιτήθηκε καθαρά για τη μουσική. Όπως πολύ ειλικρινά είπε, «Η μουσική δεν είναι τα πάντα για μένα, είναι ένα κομμάτι μου». Για εκείνον ξεκίνησε όταν ήταν ακόμη πολύ μικρός και χτύπησε για πρώτη φορά τα πλήκτρα του πιάνο: «τα πλήκτρα του πιάνου τα έπιασα πολύ μικρός και θυμάμαι απλά οτι άκουγα μια μελωδία και μπορούσα να την παίξω. Στα 15 έπιασα την πρώτη μου κιθάρα και έπαιζα τα κλασικά κομμάτια της ηλικίας μου, μόνο ακούγοντάς τα. Μετά άρχισα να μελετάω, γιατί το γεγονός οτι κάποιος είναι αυτοδίδακτος δε σημαίνει οτι δε μελετάει. Δεν έκανα ωστόσο μαθήματα γιατί ένιωθα οτι μέσα μου υπήρχε ο τρόπος να μου δείξει την επόμενη άσκηση, την επόμενη θεωρία που έπρεπε να μελετήσω».

Το βράδυ του Σαββάτου ο Σαββόπουλος και ο Ξυλούρης συνάντησαν τον John Lee Hooker και τον Albert King, όταν λίγο μετά τα μεσάνυχτα ανέβηκε στη σκηνή ο κιθαρίστας Δημήτρης Νίτης και μαζί με το Δημήτρη Καρρά, με τον οποίο θα τους συναντήσεις και ως Alright. Μαζί με την υπόλοιπη μπάντα μας ταξίδεψαν μέχρι το Μέμφις και τη Νέα Ορλεάνη, με τα θρυλικά blues κομμάτια, «After midnight», «Boom boom», «Born under a bad sign».

Με αναφορές σε μουσικές όλου του κόσμου, από folk, country, blues μέχρι σύγχρονο λαϊκό τραγούδι και παραδοσιακό, ο Δημήτρης Καρράς παραμένει αισιόδοξος για την επιβίωση της πολυπολιτισμικότητας και του σεβασμού στο διαφορετικό, σε μια εποχή που η ξενοφοβία, ο ρατσισμός και η εθνική εσωστρέφεια, σαμποτάρουν αυτά τα γνωρίσματα όλο και περισσότερο: «Οι διαφορετικές κουλτούρες πάντα επιβιώνουν με έναν δικό τους τρόπο. Κάνουν μεγάλη προσπάθεια να τα γκρεμίσουν όλα. Βλέπω όμως οτι δεν τα καταφέρνουν. Παρόλα αυτά, το θέμα δεν είναι στην πολυπολιτισμικότητα και τη μονοπολιτισμικότητα. Το θέμα είναι να υπάρχει πολιτισμός. Μακάρι κάθε λαός να μπορούσε να κρατήσει τον πολιτισμό του και ας μην έπαιζε τραγούδια από άλλους πολιτισμούς. Γενικά είμαι της άποψης οτι είναι ωραίο ένας λαός να κρατά την ταυτότητα του. Από την άλλη, είναι επίσης ωραίο να αντλείς έμπνευση κι από άλλους λαούς. Στο κάτω κάτω, για τα ίδια πράγματα μιλάμε».

Παρόλα αυτά, δεν παραλείπει να επισημάνει ένα άλλο παιχνίδι που όντως παίζεται εις βάρος της μουσικής και ταυτόχρονα ξεπερνά τα όριά της: «Αυτό που πάει να γίνει τώρα είναι να διαλυθεί εντελώς ο πολιτισμός και να κυριαρχήσει ένας πολιτισμός βιομηχανίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οτι μπήκε η βιομηχανία στη μουσική. Τι δουλειά έχει η βιομηχανία στη μουσική;».

Λίγο πριν καληνυχτίσουμε το Δημήτρη Καρρά, όπως έκανε και ο ίδιος επί σκηνής με το λατρεμένο σικελικό «Καληνύφτα», του ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του πριν και μετά από ένα live σαν κι αυτό, το οποίο οι παρευρισκόμενοι παρακολούθησαν με απόλυτο σεβασμό, σε σημείο να κρατείται απόλυτη σιωπή (!) σε πολλά από τα κομμάτια του προγράμματος: «Η καλύτερή μου σκέψη πριν από ένα λαιβ είναι η χαρά για την προετοιμασία του προγράμματος που θα φέρει χαρά και στον κόσμο. Για τις κακές σκέψεις, ας το αφήσουμε καλύτερα. Το τι περνάει από το μυαλό μου καθ’ οδόν είναι απίστευτο! Σήμερα αισθάνομαι μια συναισθηματική πληρότητα. Εκτός του οτι είχαμε ένα καλό live, με καλό ήχο, το κοινό ήταν εδώ κι αυτό είναι πολύτιμο».

Για τις επόμενες εμφανίσεις του Δημήτρη Κ. Καρρά, είτε με τη full band, με τους Mojo Trio ή τους Alright, μπρορείτε να ενημερώνεστε από εδώ. Στο μεταξύ αναμένουμε την κυκλοφορία του πρώτου digital single, μιας «Μπαλάντας της υπομονής» που θα κουμπώσει απόλυτα στην καθημερινότητά μας με τις… «βλακείες που ακούμε κάθε μέρα».