Ανεπαισθήτως φεύγουμε Ένας ένας και σιγά σιγά ανεπαισθήτως φεύγουμε. Ανοίγουμε την πόρτα του θαλάμου νοσηλείας φροντίζοντας να κλείσουμε πίσω μας μήπως και δεν μας πάρουν είδηση γιατί πάντα υπάρχει μια ελπίδα ότι απλώς αλλάζουμε δωμάτιο....
Read More →Πάνω που κοντεύαμε να τελειώσουμε την επίσκεψη κι ετοιμαζόμαστε να αναχωρήσουμε, μια ακαθόριστη κίνηση στην πέρα άκρη του θλιβερού δωματίου με έκανε να στρέψω εκεί το βλέμμα. Κι αντίκρισα τον μικρό Παναγιώτη, ξαπλωμένο ανάσκελα στο...
Read More →Αυτός που ξεστόμισε με τόση φυσικότητα τις δυο σκανδαλιστικές λέξεις ήταν γύρω στα εβδομηνταπέντε. Κοτσονάτος άνδρας, με κομψό μαύρο δερμάτινο μπουφάν, δεν είχε βγάλει την κοτλέ τραγιάσκα του, αν και μέσα στο καφέ-πατισερί «Τάσος» του...
Read More →Πάλι απόψε Οι σκέψεις μου νυχτερίδες φτερουγίζουν αδιάκοπα και γεμίζουν το μικρό δωμάτιο Ο ύπνος πάλι απόψε προτίμησε να πιεί ένα κοκτέιλ στο μπαρ του επαρχιακού ξενοδοχείου Ο έρωτας εδώ και καιρό έχει φορέσει στενό...
Read More →Η αρρώστια ανεβαίνει αργά και ύπουλα στο κορμί μου. Ξεκίνησε από την κνήμη. Πρόσβαλε τα υγιή κύτταρα τον Σεπτέμβρη του ’10, όταν στις εξετάσεις για κάτι επίμονους πόνους επιβεβαιώθηκε η διάγνωση, πέραν πάσης αμφιβολίας. Η...
Read More →Κάτι βήματα Πάντα με το κεφάλι σκυφτό πάντα μετρώντας τα βήματά τους Προσεχτικοί και ονειροπαρμένοι συχνά στο πεζοδρόμιο μονολογώντας Γλιστρούν κάτω από τις σκιές των τοίχων και αποφεύγουν τα παγκάκια της παραλίας Το βλέμμα αποστρέφουν...
Read More →Άνοιξα την καρδιά μου να την ξεσκονίσω. Είχε μαζευτεί πολλή μαυρίλα από τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Έβαλα μέσα το χέρι προσεχτικά, κρατώντας το πλαστικό φτερό -φορούσα και χειρουργικό γάντι για μεγαλύτερη προστασία- και έπιασα...
Read More →Πιτούλα είναι η καρδιά, εύθραυστη κρούστα πεντανόστιμη, με θεσσαλονικιάς μπουγάτσας γεύση, με γέμιση δικής σου επιλογής: γλυκιά, αρμυρή, χορτόπιτα, και με κατ’ επιλογήν επίπασιν κανέλλας ή άχνης ζάχαρης. Στην τέχνη σου, μάστορα-ψήστη, επαφίεται η απόλαυση....
Read More →
