Άγγελος Γρόλλιος

Είτε ατενίζοντας ολόγυρα από το δυσθεώρητο ύψος του πεντάμετρου – και βάλε!… SUV, είτε σχεδόν οριζοντιωμένος στο βάθος του πειραγμένου ψευτοσπόρ με τις εκκωφαντικές «μπούκες», ο αρχετυπικός οδηγός στους ελληνικούς δρόμους, μοιάζει να πάσχει από 7 θανάσιμα αμαρτήματα, που πυορροούν σαν τις πανάρχαιες Πληγές του Αιγύπτιου Φαραό, στην πασίγνωστη βιβλική ιστορία. Η κατάσταση τα τελευταία...

Τα μυρμήγκια πάντοτε με ενδιέφεραν. Από τότε που μικρός τα κυνηγούσα για να τα λιώσω, πατώντας καλά καλά και στρίβοντας τις παιδικές μου σόλες ημικυκλικά επάνω στα μικροσκοπικά, αρθρωτά τους σώματα, έως και σήμερα, που παρακολουθώ με ερασιτεχνικό (αλλά έντονο) ενδιαφέρον διάφορα ντοκιμαντέρ για τη ζωή τους. Τώρα όμως η στάση μου απέναντί τους έχει...

L’ heure du depart Κλότσησα με μανία τα ωχρά σου μέλη Να βγεις για πάντα από τη ζωή μου Τσαλαπάτησα με λύσσα τα φλογερά σου λόγια Να τα σβήσω για πάντα από την ψυχή μου Έμεινες εκεί να με κοιτάς με δυο βαθυπράσινα μάτια απορημένα για το απρόκλητο κακό Που ξέρασα συσσωρευμένο επί την κεφαλήν...

Έψαχνα με αγωνία να εντοπίσω το δικό μας στεφάνι, ανάμεσα σε καμιά σαρανταριά άλλα. Το βλέμμα μου σάρωνε προσεχτικά, ξανά και ξανά, κάθε γωνία στο προαύλιο, φτάνοντας μέχρι την πολυτελή μαύρη λιμουζίνα που ήταν παρκαρισμένη μπροστά στα σκαλάκια του ναού. Όμως τίποτε, κι όσο περισσότερο παιδευόμουν, τόσο πιο δύσκολο μού φαινόταν να βρω και να...

In memoriam H.M. Εδώ και κάποιες μέρες η μαμά μου δεν ήταν όπως παλιά. Τριγυρνούσε στο σπίτι σκεφτική, ανόρεχτη και απόμακρη. Το πρωί ετοίμαζε το πρωινό μας μηχανικά, χωρίς εκείνη τη χαρακτηριστική της ζωηράδα που πάντα με έκανε να παίρνω μπρος και να χοροπηδώ παντού στην κουζίνα, μόνο και μόνο για να την ευχαριστήσω. Γιατί...

Αναστενάρης Έκανα την καρδούλα σου γυαλιά-καρφιά και πάτησα αναστενάρης στα κάρβουνα των στεναγμών σου Την έκσταση του αρχαίου θεού κατέθεσα στα συντρίμμια των ονείρων σου Πήρα αγκαλιά το εικόνισμα με τη μορφή σου και μάτωσα στον πύρινο στίβο της απόρριψης Βρίσκω τη δύναμη ν’ αναστηθώ προσμένοντας μια δεύτερη ευκαιρία Double size comfort Κι αν αγαπάς...

Έκανε πολύ κρύο εκείνο το πρωινό του Νοέμβρη 1968. Ο Χρίστος πέρασε από την πλατεία Ναβαρίνου, συναντήθηκε με τον Άγγελο και μαζί έπιασαν να ανηφορίζουν προς την Εγνατία. Όταν προσπέρασαν την Αχειροποίητο, τα αυτιά τους είχαν κοκκινίσει αλλά οι δυο δεκατριάχρονοι συμμαθητές δεν έμοιαζε να νοιάζονται για την παγωνιά. Με τα σβερκάκια τους χωμένα στους...

Τον είχαμε σαν θεό μας στην τάξη. Τρίτη Γυμνασίου, στο εξατάξιο τότε, «επί Δικτατορίας» σύστημα. Τριάντα αγόρια στη Θεσσαλονίκη. Μας έκανε –τι άλλο;- Νέα Ελληνικά. Αυτά ήταν η αγάπη και το πάθος του, σε όλη τη ζωή του. Τα «Νέα» και το Δασκαλίκι. Γιατί ήταν γεννημένος Δάσκαλος. Κι οι μαθητές του κρεμόμασταν από τα χείλια...

ΤΙΘΩΝΟΣ (επώδυνη αλληγορία) Λησμόνησε η βιαστική Αυγή αιώνια νεότητα για τον όμορφο Τιθωνό από αρχής να ζητήσει. Τώρα δίπλα της το γηρασμένο πρόσωπο τα ισχνά μέλη και το θολό βλέμμα του άλλοτε λαμπρού εραστή της με θλίψη και αποστροφή αντικρίζει. Κι ο Τιθωνός στο διπλό τού έρωτα κρεβάτι ανήμπορος πλέον, σκυφτός και ζαρωμένος την ευτυχία...

Απόλυτα εναρμονισμένος με τον ρυθμό του γνωστού λαϊκού άσματος, είπα να στείλω σήμερα την αγανάκτησή μου στον «Βάτραχο», παραφράζοντας ελαφρά τον στίχο. Συγχωρήστε με, αγαπητοί αναγνώστες, για το θράσος να απευθυνθώ προς εσάς σε πρώτο πρόσωπο και χωρίς το προσωπείο της μυθοπλασίας. Νιώθω όμως ότι έχει κυλήσει πλέον η σταγόνα, που έκανε το δικό μου...