Άγγελος Γρόλλιος

Ανεπαισθήτως φεύγουμε Ένας ένας και σιγά σιγά ανεπαισθήτως φεύγουμε. Ανοίγουμε την πόρτα του θαλάμου νοσηλείας φροντίζοντας να κλείσουμε πίσω μας μήπως και δεν μας πάρουν είδηση γιατί πάντα υπάρχει μια ελπίδα ότι απλώς αλλάζουμε δωμάτιο. Την άλλη μέρα λίγες σειρές σε μαύρο πλαίσιο ή όχι στο τοπικής κυκλοφορίας φύλλο και ο επόμενος παίρνει σειρά απλώνοντας...

Πάνω που κοντεύαμε να τελειώσουμε την επίσκεψη κι ετοιμαζόμαστε να αναχωρήσουμε, μια ακαθόριστη κίνηση στην πέρα άκρη του θλιβερού δωματίου με έκανε να στρέψω εκεί το βλέμμα. Κι αντίκρισα τον μικρό Παναγιώτη, ξαπλωμένο ανάσκελα στο στενό κρεβατάκι με τα βρώμικα σεντόνια. Χέρια και πόδια συστρέφονταν στον αέρα, καθώς μάταια προσπαθούσε από κάπου να πιαστεί, κάπως...

Αυτός που ξεστόμισε με τόση φυσικότητα τις δυο σκανδαλιστικές λέξεις ήταν γύρω στα εβδομηνταπέντε. Κοτσονάτος άνδρας, με κομψό μαύρο δερμάτινο μπουφάν, δεν είχε βγάλει την κοτλέ τραγιάσκα του, αν και μέσα στο καφέ-πατισερί «Τάσος» του Πανοράματος επικρατούσε αρκετή ζέστη. Η ασυνήθιστη δήλωση ακούστηκε δυνατά και καθαρά στην ευρύχωρη αίθουσα. Την ήσυχη εκείνη μεσημεριανή ώρα του...

Πάλι απόψε Οι σκέψεις μου νυχτερίδες φτερουγίζουν αδιάκοπα και γεμίζουν το μικρό δωμάτιο Ο ύπνος πάλι απόψε προτίμησε να πιεί ένα κοκτέιλ στο μπαρ του επαρχιακού ξενοδοχείου Ο έρωτας εδώ και καιρό έχει φορέσει στενό τζηνάκι και ψωνίζεται στην παρακάτω γωνία Η δουλειά απηύδισε να περιμένει την επόμενη ευκαιρία μετακόμισε οριστικά σε άγνωστη διεύθυνση Σκέψεις,...

Η αρρώστια ανεβαίνει αργά και ύπουλα στο κορμί μου. Ξεκίνησε από την κνήμη. Πρόσβαλε τα υγιή κύτταρα τον Σεπτέμβρη του ’10, όταν στις εξετάσεις για κάτι επίμονους πόνους επιβεβαιώθηκε η διάγνωση, πέραν πάσης αμφιβολίας. Η θεραπεία ήταν επιθετική, μου ακρωτηρίασαν το πόδι από το γόνατο. Δεν έβαλα πρόσθεση, προτίμησα την αναπηρική καρέκλα. Μήνες πέρασα κλεισμένη...

Κάτι βήματα Πάντα με το κεφάλι σκυφτό πάντα μετρώντας τα βήματά τους Προσεχτικοί και ονειροπαρμένοι συχνά στο πεζοδρόμιο μονολογώντας Γλιστρούν κάτω από τις σκιές των τοίχων και αποφεύγουν τα παγκάκια της παραλίας Το βλέμμα αποστρέφουν από τους ερωτευμένους που ξεροσταλιάζουν αγκαλιασμένοι στις στάσεις Πάντα με τα χέρια στις τσέπες πάντα άδεια η δική τους παλάμη...

Άνοιξα την καρδιά μου να την ξεσκονίσω. Είχε μαζευτεί πολλή μαυρίλα από τα γεγονότα των τελευταίων μηνών. Έβαλα μέσα το χέρι προσεχτικά, κρατώντας το πλαστικό φτερό -φορούσα και χειρουργικό γάντι για μεγαλύτερη προστασία- και έπιασα δουλειά. Παντού είχε πέσει ένα λεπτό στρώμα μοναξιάς. Έτσι που κόλλαγε ελαφρά και δεν έπρεπε να διαταράξω τα υποκείμενα στρώματα,...

Πιτούλα είναι η καρδιά, εύθραυστη κρούστα πεντανόστιμη, με θεσσαλονικιάς μπουγάτσας γεύση, με γέμιση δικής σου επιλογής: γλυκιά, αρμυρή, χορτόπιτα, και με κατ’ επιλογήν επίπασιν κανέλλας ή άχνης ζάχαρης. Στην τέχνη σου, μάστορα-ψήστη, επαφίεται η απόλαυση. Αν τύχει και είσαι επιδέξιος, τα φύλλα βγαίνουν τραγανά, χωρίς υπερβολές με το λάδι, και η γέμιση πάντα ευδιάκριτη στη...