Ειρήνη Σκυλακάκη: «Η ανατολή θα έρθει μόνο από τον εαυτό σου»

Ο Βάτραχος συζητά με την Ειρήνη Σκυλακάκη με αφορμή το νέο της δίσκο “Before Dawn” για την επιτυχία, την ειλικρίνεια και βέβαια, για το βαθύ σκοτάδι πριν την ανατολή του ήλιου.

Τη Δευτέρα, 22 Σεπτεμβρίου, κυκλοφόρησε διαδικτυακά ο καινούριος δίσκος της Ειρήνης Σκυλακάκη, με τίτλο Before Dawn. Μόλις ο Βάτραχος είχε το πρώτο υλικό στα χέρια του, έσπευσε για μια πρώτη κουβέντα με τη νεαρή τραγουδοποιό (και δικηγόρο), η οποία, μετά το “In the light” που αγαπήσαμε το 2012, αλλά και το “Clock” που κυκλοφόρησε φέτος, μπήκε στα «αγαπημένα» μας.

Με τη συνοδεία ενός ζεστού καφέ στην πλατεία Βικτωρίας, ξεκινήσαμε την κουβέντα με την Ειρήνη αναζητώντας τα πρώτα της βήματα: «Όλα ξεκίνησαν με το Wrong Direction, που ήταν ο πρώτος δίσκος. Μόλις ολοκληρώθηκε, συνέχισα να γράφω τραγούδια και ο δεύτερος δίσκος ήρθε σαν φυσικό επακόλουθο. Κάποια τραγούδια του Before Dawn τα έγραφα ενώ ετοιμαζόταν το Wrong Direction να κυκλοφορήσει».

Ακούγοντας το δίσκο, συμφωνήσαμε ότι ακούμε έναν άλλο άνθρωπο, μουσικά και στιχουργικά: «Σίγουρα μπορώ να διακρίνω διαφορές στον εαυτό μου. Νομίζω πως είμαι άλλος άνθρωπος πλέον. Είναι κι αυτά τα χρόνια που είναι κρίσιμα και πολύ γεμάτα και συμβαίνει αυτή η μετάβαση από “παιδάκι” σε “ενήλικα”. Τραγούδια του Wrong Direction ξεκίνησα να γράφω, για παράδειγμα, στο σχολείο και απλά βρέθηκε η κατάλληλη στιγμή να ενορχηστρωθούν πριν από δυο χρόνια».

Μέσα από το στίχο και τη μουσική της στον καινούριο της δίσκο προκύπτει συνεχώς και εναλλασσόμενα μια προσμονή για κάτι και μια παραίτηση από αυτό ταυτόχρονα. Με το δίσκο ζει κανείς αυτό το «βαθύ σκοτάδι πριν την ανατολή». Στην ερώτηση αν ο ήλιος ανατέλλει τελικά σ’ αυτό το δίσκο, η Ειρήνη απαντά πως «ο ήλιος προκύπτει εν τέλει μέσα από αυτόν τον εσωτερικό διάλογο, και πρόκειται μάλλον για έναν εσωτερικό ήλιο. Ο δίσκος αυτός γυρνά γύρω από την ανάγκη να αλλάξει κάτι, αλλά και την ανάγκη να απολαύσεις το “τώρα”. Νομίζω ότι εκφράζει αυτήν ακριβώς την αγωνία. Όπως και να’ χει, όμως, η ανατολή αυτή δε θα ‘ρθει από κάποιον άλλο, άλλα από τον εαυτό σου». Ακόμα όμως κι η αναμονή αυτή που διαχέεται στο δίσκο, όσο αγωνιωδώς κι αν βιώνεται καμιά φορά, έχει τη γλύκα της: «Συνήθως η αναμονή είναι πολύ πλούσια σε στιγμές. Το θέμα είναι να “φιλοσοφήσεις” λίγο την κατάσταση και να πάρεις βαθιές αναπνοές».

Καθώς περνούσαν τα κομμάτια το ένα μετά το άλλο ακούγοντας το δίσκο, είχα την εικόνα ενός μικρού κοριτσιού που στριφογυρνά στο κρεβάτι του από ανησυχία, κι όλο κάτι φταίει στο πάπλωμα, το σεντόνι, το μαξιλάρι. Η Ειρήνη από τη μεριά της δεν αρνήθηκε ότι είναι ένα τέτοιο κορίτσι: «Είμαι από αυτούς τους ανθρώπους, αλλά με τον καιρό δεν είναι πια βιώσιμο. Συνειδητοποιείς ότι δε μπορείς πια να ζεις έτσι. Πρέπει να περιορίσεις τέτοιες καταστάσεις, γιατί αλλιώς είναι κάπως αυτοκαταστροφικό. Το καλύτερο σίγουρα είναι να εκφράζεσαι, γιατί έτσι εξελίσσεσαι και εξελίσσονται και τα πράγματα γύρω σου».

Παρόλο που η επαγγελματικότητα και ο νέος κόσμος που ανοίγεται μπροστά της την έχει αλλάξει σημαντικά, η Ειρήνη θεωρεί την παιδική ειλικρίνεια, σαν αυτή που ξεπηδάει στο “Tame my mind”, το χαρακτηριστικό που αξίζει να φυλάξει κανείς πάση θυσία:

«Η παιδική ειλικρίνεια είναι το πιο ωραίο χαρακτηριστικό σε έναν άνθρωπο, και ξεχωρίζουν αυτοί που το έχουν. Αυτοί οι άνθρωποι φθείρονται βέβαια την ίδια στιγμή, γιατί στον κόσμο τον ενηλίκων δεν εκτιμώνται πολλές φορές και ποδοπατούνται».

«Με γοητεύουν όμως πολύ οι άνθρωποι που έχουν μια παιδικότητα και μια ζωηράδα στα μάτια». Από την άλλη πλευρά, μέχρι πού φτάνουν αυτοί οι άνθρωποι σε μια εποχή ακραίου ανταγωνισμού είναι κάτι που και η ίδια αναρωτιέται ακόμη…

Σήμερα λοιπόν που τα όνειρα γίνονται ακόμη πιο μακρινά για τον οποιονδήποτε, η μόλις 24χρονη Ειρήνη υπερασπίζεται εξίσου την αγάπη της για τη μουσική και τη δικηγορία: «Άνθρωποι που τολμάνε να κάνουν αυτό που θέλουν, είναι πολύ πιο ευτυχισμένοι και επιτυχημένοι – την επιτυχία την έχω διαφορετικά στο μυαλό μου από άλλους, δεν εννοώ οικονομική. Αυτό που θα έλεγα σε όλους, αλλά και στον εαυτό μου, είναι να μην το βάζουν κάτω και, σίγουρα, να μην αφήνουν τα πράγματα που αγαπούν. Δεν ξέρω ακόμα τι από τα δυο θα ακολουθήσω, αλλά είμαι αισιόδοξη και περίεργη να δω πώς θα πάνε τα πράγματα».

Η ζωή μετά το “In the light” ήταν για την Ειρήνη εκείνη που έκρινε πιο καθαρά τα πράγματα: «Δεν είναι ότι δεν το περίμενα, είχα μεγάλη σιγουριά για αυτό που έγραφα. Ένιωσα πως θέτω ψηλά τον πήχη με αυτό το κομμάτι και δε θα ήθελα να κάνω πράγματα χειρότερα. Έχω πλέον πολλές απαιτήσεις από τον εαυτό μου. Από τη μια είναι ωραία η αίσθηση, από την άλλη σε ακινητοποιεί μέχρι να καταφέρεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Είμαι αρκετά τελειομανής. Όταν το λέω στους φίλους μου, τους φαίνεται αστείο, αλλά είναι αλήθεια».

Ζώντας έτσι τα τελευταία δυο περίπου χρόνια ξανά στην Αθήνα, αναζητούσαμε το πιο όμορφο σημείο της Αθήνας, αλλά κι εκείνο που θα την χαροποιούσε αν έλειπε από την καθημερινότητα όλων μας: «Πάντα μου άρεσε το Θησείο, έχει μια ενέργεια που με κερδίζει. Δυστυχώς η Αθήνα έχει αρκετά άσχημα σημεία, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω ότι την χειρότερη αίσθηση μου αφήνει ο ηλεκτρικός, κάθε φορά που πηγαίνω στα δικαστήρια του Πειραιά. Με πιάνει μια απίστευτη μιζέρια».

Συζητώντας περισσότερο την ελληνική μουσική πραγματικότητα, δεν αργήσαμε να φτάσουμε στο μεγάλο θέμα του διαχωρισμού του ανθρώπου από τον καλλιτέχνη: «Αν ένας άνθρωπος έχει ακραίες απόψεις σε θέματα που είναι σημαντικά για εμένα δε θα τον ακούσω, ακόμα κι αν είναι εξαιρετικό το έργο του. Επίσης, δε μου αρέσουν και οι άνθρωποι που φωνάζουν “λατρέψτε με”. Δυστυχώς, κάποιες φορές μπορεί το προφίλ κάποιου να παραπέμπει σε κάτι, αλλά να μην είναι έτσι στην ουσία.

Με τρομάζει όταν κάποιος εκτοξεύεται απότομα στην κορυφή, ειδικά στην Ελλάδα που υπάρχουν τόσο έντονες αντιθέσεις.

Σημαίνει ότι σε κάποιους ανθρώπους έχεις μιλήσει με έναν τρόπο που ίσως να μην ήθελες, και αυτό είναι αναπόφευκτο πολλές φορές».

Η Ειρήνη μπήκε στις ζωές μας και τα σπίτια μας πολύ γρήγορα μέσα από το ραδιόφωνο, γεγονός που έφερε τη συζήτηση σε ένα σενάριο, στο οποίο το ραδιόφωνο δε θα είχε κάνει αυτήν την επιλογή: «Όταν πρωτοέπαιξα το “In the light” σε ένα μπαράκι με μια κιθάρα, ο κόσμος το εκτίμησε και θυμάμαι ότι κρατούσαν το ρυθμό με παλαμάκια. Σίγουρα τα ραδιόφωνα έπαιξαν πολύ σημαντικό ρόλο στην απήχησή του. Γενικά έχουν πολύ σημαντική θέση και γι’ αυτό τα θεωρώ υπεύθυνα ως ένα βαθμό για τη μουσική πραγματικότητα που επικρατεί στην Ελλάδα. Υπάρχει μια τάση να παίζεται ένα τραγούδι επιλεκτικά και επαναλαμβανόμενα. Ακόμα και με το “In the light” πολύ λίγοι σταθμοί μπήκαν στη διαδικασία να ψάξουν και τον υπόλοιπο δίσκο. Αλλά σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις».

Αν κάποιος θα ήθελε να γνωρίσει καλύτερα την Ειρήνη, τότε εκείνη θα του έδινε, πέρα από τους προσωπικούς της δίσκους, όλη τη δισκογραφία της Laura Marling και της Regina Spektor, αν και η ίδια παραδέχεται ότι δεν είναι τόσο «παιδί του δίσκου, όσο παιδί του τραγουδιού». Από τα τραγούδια πάντως που αγαπά, σίγουρα ξεχωρίζει το “I have nothing” των Noah and the Whale, το οποίο δε βαριέται ποτέ να ακούει.

Το δίσκο της Before Dawn μπορεί να βρει κανείς διαδικτυακά στα iTunes και το Spotify, ενώ στο YouTube θα βρει ακόμη όλα τα κομμάτια με lyric videos που ετοιμάστηκαν αρκετά πρόχειρα για όσους βιάζονται να τα ακούσουν. Την Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου περιμένουμε να δούμε το Before Dawn και στα δισκοπωλεία.

Ακόμη είμαστε έτοιμοι για ένα μοναδικό live που θα ετοιμάσει με τους συνεργάτες της τέλη Οκτώβρη με αρχές Νοέμβρη, το οποίο θα διαφέρει πολύ από ό,τι μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα, με σκηνικά που θα παίζουν με την «αυγή» και περισσότερες λεπτομέρειες που θα έχουμε σύντομα στη διάθεσή μας!