Lia Hide: «Στην πορεία έμαθα ότι είναι δύσκολος ο ήχος μου»

Ας αρχίσουμε… από το τέλος. «Love, faith, honesty and hard work. Every day’s a brand new day», ήταν οι δυο φράσεις που ξέκλεψα στο τέλος της κουβέντας μου με τη Lia Hide.

Όμορφη, με τα μωβ-ροζ μακριά μαλλιά της να είναι σήμα-κατατεθέν για αρκετό καιρό, ταλαντούχα και πάνω απ’ όλα θερμή, ανθρώπινη, η Lia Hide μιλάει στο Βάτραχο για το πρώτο της album μέσα από τις εμπειρίες του σήμερα και τις προσδοκίες του αύριο, τους μαθητές της, τη δυσκολία να ισορροπείς ανάμεσα σε πράγματα που αγαπάς, και το θάρρος να αναγνωρίζεις τα λάθη σου αναζητώντας τον εαυτό σου.

Κάνοντας ένα catch-up για τα δυο χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου της album, «Home», η Lia Hide τα περιγράφει με μια λέξη ως εκπαιδευτικά. «Κοιτώντας πίσω, θαρρώ ότι δεν με ήξερα καν, πριν ξεκινήσει αυτό το ταξίδι. Θυμάμαι, στην πρώτη κόπια του Home, η υπεύθυνη της εταιρίας μου κόλλησε ένα post-it “enjoy the ride” (φυσικά και το έχω ακόμα, με την πρώτη κόπια ανέγγιχτη). Το ride δεν έχει τελειώσει, but so far ήταν a bumpy-one. Ήμουν μάλλον καλομαθημένη, ή καθόλου μαθημένη, όταν ξεκίνησε το ταξίδι, και περίμενα, σχεδόν απαιτούσα, ούριους άνεμους για το “Home”. Αυτά τα δυο χρόνια ήταν δύσκολα πολύ, πιο δύσκολα από τα δυο χρόνια που χρειάστηκε ο δίσκος για να γίνει. Έπρεπε να παίρνω συνέχεια αποφάσεις και να είμαι πάντα έτοιμη για ρίσκα και τα αποτελέσματά τους.»

«Στην πορεία έμαθα ότι είναι δύσκολος ο ήχος μου, και ακόμα πιο δύσκολος ο δρόμος του.»

«Στα δυο χρόνια αυτά χτίσθηκε ένα διαφορετικό κορίτσι, πιο σκληρό, πιο αυστηρό με τον εαυτό του, πιο γενναιόδωρο στην στιγμή και πιο ευγνώμον, ακόμα και στο παραμικρό – μα πιο πολύ ακόμα, πέρα για πέρα ειλικρινές. Και η ειλικρίνεια ήταν δύσκολη μάχη να κερδηθεί, ειδικά η απόλυτη ειλικρίνεια την ώρα του live».

Όσον αφορά στον ίδιο το δίσκο και την ως τώρα παρουσίασή του, «ταξίδεψα σε όλες τις σκηνές της Αθήνας, και σε γλυκύτατους χώρους στην επαρχεία» προσθέτει, «γνώρισα τόσους πολλούς μουσικούς και παράγοντες, απέκτησα φίλους, έχασα φίλες, άκουσα συμβουλές, δεν άκουσα προτροπές, όλα με το κόστος τους. Στην αρχή τον βαριόμουν τον δίσκο. Τον είχα ακούσει τόσο πολύ όσο τον φτιάχναμε. Μετά, τον ξανα-ανακάλυψα, καθώς έψαχνα να βρω την καλύτερη συνταγή για να παρουσιαστεί ζωντανά. Τώρα είμαι ερωτευμένη μαζί του, σαν να μην είναι δικός μου, σαν να τον φλερτάρω να μου δώσει σημασία, έναν όμορφο ξένο με μυστήριο βλέμμα σε ένα μπαρ».

Το 2013 η Lia Hide μπήκε κατευθείαν στα βαθιά, με ένα δίσκο σε στίχους και μουσική βασισμένα εξ ολοκλήρου πάνω της, αποκτώντας σπουδαία μαθήματα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το ίδιο μονοπάτι θα ακολουθήσει και στη συνέχεια: «Στον καινούριο δίσκο αποφάσισα να αφήσω την παραγωγή σε έναν (ή πιο πολλούς) παραγωγό. Μου λείπει να μπω στο στούντιο και να τραγουδήσω αυτό που έγραψα, και να με νοιάζει μόνο αυτό, πώς να το πω έτσι όπως του πρέπει, κάτι που στον πρώτο δίσκο, με το βουνό των ευθυνών στην πλάτη μου, νομίζω πως το παραμέρισα λιγουλάκι. Η πιο ουσιαστική αλλαγή είναι ότι τώρα, υπάρχει μία Lia Hide band, αν και ποτέ δεν το αναφέρουμε έτσι, η οικογένεια μου, η Ειρήνη Κετικίδη στην κιθάρα, ο Αντρέ Νικάκης στο μπάσο και ο Γιώργος Ράδος στα τύμπανα, και τον δίσκο τον δουλεύουμε παράλληλα και μαζί, ενώ στο πρώτο δισκογράφημα χρησιμοποίησα φίλους και session μουσικούς. Από μία μεριά, αν το δει κανείς, είναι πιο live και πιο human αυτό που ετοιμάζεται τώρα».

Μιλώντας, επί τη ευκαιρία, για νέο δίσκο, η Lia Hide μας διαβεβαίωσε ότι το υλικό της, όχι μόνο φτάνει για έναν ακόμη, αλλά για δυο και τρεις δίσκους, και η γραμμή πλεύσης λέει πως το φθινόπωρο θα τους βρει με EP και ο χειμώνας με δίσκο.

Το Lia Hide Project, όπως το ονόμασαν, κατέθεσε όπλα για φέτος, καταγράφοντας πολλές live εμφανίσεις και φυσικά τα opening acts στους Joseph van Wissem και Anneke. «Ότι είχαμε να πούμε, το είπαμε. Ότι είχαμε να δοκιμάσουμε, το κάναμε. Κάπου εκεί στην θάλασσα του “τι να θέλει ο κόσμος να δει άραγε;” εγώ, και μόνο εγώ, έκανα επιλογές, που τώρα τις βαφτίζω λάθη.»

«Πολλές διασκευές, πολλοί ήχοι, από το ακουστικό στο πιο εμπορικό, στο πιο σκληρό, στο πιο ψυχεδελικό του ήχου, μέχρι να ξυπνήσω μια μέρα, και να δω καθαρά στο ταβάνι, γραμμένο, ότι “Ξέρεις ποια είσαι, και τι σου αρέσει. Ξέρεις και τι κάνεις, και τι να κάνεις. Κάνε μόνο αυτό”.»

«Την περασμένη Παρασκευή, παίξαμε για τελευταία φορά ό,τι μας άρεσε, όπως μας άρεσε, σχεδόν όλον τον δίσκο, και όπως του πρέπει. Και μετά, ήπιαμε τα ποτά μας, κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά, και είπαμε: φτάνει».

Εκτός από τραγουδοποιός η Lia Hide είναι και δασκάλα φωνής και πιάνο σε ωδείο, έχοντας ουκ ολίγες φορές να αντιμετωπίσει τα καθήκοντα της αίθουσας διδασκαλίας πλάι στις ανάγκες του studio και των live εμφανίσεων: «Ειδικά φέτος ήταν μία πολύ ενεργή, σχεδόν σκληρή, από άποψη δουλειάς, για εμένα χρονιά, με την υπερκόπωση μόνιμα να μου λέει “καλημέρα”. Τα παιδιά μου με γεμίζουν, με ξυπνάνε, μου θυμίζουν από πού ξεκίνησα και γιατί, και με ενημερώνουν για το τι συμβαίνει στη γενιά τους. Το κόστος είναι ότι δεν μπορώ να προστατέψω τα εργαλεία μου, καθώς τραγουδάω και παίζω πιάνο πάνω από δέκα ώρες την ημέρα, πράγμα απαγορευτικό για την υγεία της φωνής και των καρπών μου, αλλά να’ ναι καλά όποιος με προσέχει εκεί πάνω, αντέχω! Παλιότερα, όταν οι μαθητές μου έρχονταν στα live, σκεφτόμουν πολύ τι να τους περνάει από το μυαλό όταν με βλέπουν. Πλέον όμως έχουμε δημιουργήσει ένα πλέγμα εμπιστοσύνης και αλληλοβοήθειας, και πάνω από όλα ειλικρίνειας. Τους βοηθάω, με βοηθάνε, ρωτάω την άποψή τους, και αυτά την δική μου, και είμαστε μία μικρή, αυστηρής κριτικής, υπέρ-active κοινότητα».

Η Lia Hide λοιπόν δεν είναι μόνο ταλαντούχα μουσικός, αλλά και όμορφος άνθρωπος, με έντονη δραστηριότητα στα social media, έχοντας σχεδόν καθημερινή επαφή με διαδικτυακούς φίλους και το κοινό που την ακολουθεί: «Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πολλά για αυτή μου την σχέση, αλλά έχω αποφασίσει να είμαι πιστή σε αυτήν. Ένα σπουδαίο μάθημα που έμαθα, ήταν να μην μιλάω τόσο πολύ, κυρίως για τα πιο δικά μου ζητήματα. Είμαι καλλιτέχνης, όχι κοριτσάκι που ψάχνει συντροφιά και likes. Αυτά που λέω και γράφω περιορίστηκαν σε αυτά που λέει η Lia Hide. Και σιγά-σιγά, εγώ και αυτή γίναμε ένα. Είναι πολλοί και γλυκύτατοι άνθρωποι στο inbox μου. Κάποιοι μάλιστα είναι πλέον φίλοι, έχουμε ξενυχτίσει μαζί, έχουμε μοιραστεί πολύ ουσιαστικές σκέψεις και φόβους.»

«Έχω σχεδόν μηδενική παρουσία στο ραδιόφωνο, και το βήμα μου είναι αποκλειστικά τα κοινωνικά δίκτυα, οπότε για μένα αυτή η σχέση είναι απαραίτητη, ζωτική και μοναδική – μόνο έτσι φτάνει αυτό που κάνω σε μερικές ντουζίνες ανθρώπους εκεί έξω».

Αγαπάει τη μουσική, αγαπάει τους μαθητές της, ζει για να ανακαλύπτει και να γίνεται καλύτερη και δε φοβάται τίποτα. Ανταμοιβή για εκείνη είναι η κάθε μέρα. «Κάθε μέρα με βλέπω πιο δυνατή, πιο γυναίκα, πιο όμορφη, πιο σοφή, όλα αυτά μέρα με τη μέρα, έστω και 1% τη φορά. Με βρίσκετε σε μία πολύ γεμάτη και σίγουρη περίοδο, η αλήθεια είναι. Όσο και να γκρινιάζω -παροδικά- είμαι πολύ ευτυχισμένη και τυχερή για ό,τι μου συμβαίνει».

Αν εγκατέλειπε τον πυρετό της καθημερινότητας για μια ημέρα, θα πήγαινε στη θάλασσα, στη Σίφνο, την Αμοργό, τα Κουφονήσια, και από τη δισκοθήκη της δε θα ξέχναγε να πάρει τα “ΟΚ Computer”, “Grace” και το “Songs for the deaf”, καθώς και επιλογές απο Tori Amos, Kate Bush, Fiona Apple, Soulsavers και Deadweather. Από την άλλη, αν επρόκειτο για μια δραπέτευση περισσότερων ημερών, θα ήθελε να πάει στη Νέα Υόρκη, «να καταλάβει από πρώτο χέρι πόσο μικρούλα και τοσοδούλα είναι».

Το Σάββατο, 13 Ιουνίου, θα βρίσκεται στο Tin Pan Alley στο πλευρό του MCD, Δημήτρη Κρητικού, ως πολυετής συνεργάτης του, και θα πει όλα τα κοινά τους τραγούδια από τις τέσσερις δισκογραφικές δουλειές τους και ό,τι ετοιμάζουν και θα κυκλοφορήσουν από το φθινόπωρο. Θα τους ακούσουμε σε electronica ήχο, από chill-out μέχρι dub και acid jazz, και με πολύ γιορτινή διάθεση!