Penny Dreadful: «Να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας και τα μέσα πάλης»

Το 2010 ο Γιάννης Καλιφατίδης με την κιθάρα του, ο Πάνος Μπόμπολας με το μπάσο του και ο Νίκος Παναγιώτου με τα drums του, ξεκίνησαν να τζαμάρουν σα μια παρέα τριών μουσικών. Όλοι ξέρουμε όμως οτι επάνω σε τέτοια χαλαρά και καθημερινά τζαμαρίσματα, χτίζονται οι πιο δυνατές και ώριμες μπάντες που μπορεί να συναντήσουμε. Έτσι χτίστηκε και η μπάντα των Penny Dreadful, η οποία σήμερα έχει καλωσορίσει τον Διονύση Τελιόπουλο στην κιθάρα και τον Μιχάλη Μάζη πλέον στο μπάσο.

Αυτή η «ιερή» – για να μπω σιγά σιγά στο κλίμα τους – τετράδα, κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο το δεύτερο full album της με τίτλο «Pilgrimage», που σημαίνει το προσκυνηματικό ταξίδι: «Θα μπορούσε δίπλα από το Pilgrimage να μπει ένα ερωτηματικό και ίσως αυτό να ήταν πολύ πιο σαφές. Τι σόι προσκύνημα είναι αυτό, για παράδειγμα; Για μας είναι ένα προσκυνηματικό ταξίδι, έπειτα από το οποίο, φτάνοντας στον τόπο με πολύ κόπο και επιμονή, διαπιστώνεις πως ο “Άγιος” είναι “μούφα”. Ο Άγιος αυτός είναι η αυταπάτη που βιώνει ο καθένας, είτε είναι σε μια δουλειά και έχει προσδοκίες, είτε είναι πρόσφυγας και έρχεται σε έναν τόπο από όπου περίμενε κάτι το οποίο δεν έρχεται ποτέ, είτε βρίσκεται σε μια προσωπική σχέση από την οποία προσδοκά οτιδήποτε. Όλο αυτό που ζούμε αποτυπώνεται σε αυτόν τον τίτλο υπό μια έννοια, όχι όμως ξεκάθαρα μέσα από το στίχο. Το στοίχημα δεν είναι να μιλήσουμε για αυτό που μιλάει όλος ο κόσμος, αλλά να βρούμε μια φόρμουλα για να το κάνουμε αυτό, πιο συνολικά και σε ένα πρώτο επίπεδο».

Εάν θα μπορούσαμε κάπως να το ορίσουμε – αυτή η αναγκαία μάστιγα – τότε θα λέγαμε πως ο ήχος των Penny Dreadful σουλατσάρει στα λημέρια της americana, της εναλλακτικής country, που οι κιθάρες αλητεύουν και ο Νότος μοιάζει πολύ κοντά για να βρίσκεσαι στην Αθήνα του 2017. Και ενώ έχεις ακούσει τα 9 πρώτα κομμάτια του δίσκου, το 10o, «River of Sin», σου επιφυλάσσει το πιο γλυκόπικρο κλείσιμο – ένα σωρό προσευχές και ένα σωρό προκλήσεις αποβαίνουν μάταιες, όταν ο Σωτήρας που νόμιζες πως σε περίμενε στην απέναντι όχθη γίνεται καπνός. Για τι μένει τότε να αγωνιστείς, να προσευχηθείς, να ελπίζεις; «Η πίστη είναι απαραίτητη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο» απαντούν οι Penny Dreadful.

 «Τον τελευταίο καιρό γίνονται απαίσια πράγματα στον κόσμο, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα καταθέσουμε τα όπλα. Πρέπει κάπως να επαναπροσδιορίσουμε τους εαυτούς μας και τα μέσα πάλης, εάν θες».

Κι αν όλα έχουν καταρρεύσει, πίστη σε τι απομένει; Η απάντηση για τους Penny Dreadful που με συνάντησαν εκείνο το απόγευμα στα Εξάρχεια ήρθε απλή και σύντομη: «Η πίστη στον πλησίον. Είναι πολύ σημαντικό να αναπτύσσεις βαθιές ανθρώπινες σχέσεις».

Στο εξώφυλλο του δίσκου ο γραφίστας Πέτρος Βούλγαρης αξιοποιεί εξαιρετικά το σύμβολο της Ιερής Καρδιάς του Ιησού, για να τη συνδέσει ραγισμένη με το περιπετειώδες προσκύνημα των Penny Dreadful.

Παρά το θρησκευτικό στοιχείο και τις χριστιανικές επιρροές που διακρίνονται στις μουσικές και εικαστικές αφηγήσεις τους, οι Penny Dreadful δεν παίζουν christian rock, όπως σατιρίζαμε στην απογευματινή μας έξοδο: «Οι γραφές γενικά είναι συγγράμματα με πολύ πλούσιες περιγραφές και πολύ δυνατές εικόνες, οι οποίες εκτός των άλλων είναι βίαιες και πολύ απάνθρωπες. Παρόλο που δεν πιστεύεις οτι θα γίνεις στήλη άλατος, οι εικόνες αυτές είναι εδραιωμένες μέσα μας και αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι πόσο έχει εξελιχθεί το ανθρώπινο είδος τελικά. Για εμάς, κομμάτια σαν το “River of Sin” είναι ένα μοντέρνο spiritual. Υποβόσκει ο ήχος της αλυσίδας που σέρνουμε μαζί μας. Όσον αφορά στο εικαστικό του εξωφύλλου, αυτή είναι η ανάγνωση του Πέτρου Βούλγαρη. Ωστόσο ταίριαξε με αυτό που είχαμε στο μυαλό μας, όλα είναι ραγισμένα και ξεθωριασμένα».

Πριν από μερικά χρόνια λοιπόν είχαμε τη φυγή τεσσάρων τύπων από την Deadwood, πόλη ομώνυμη του πρώτου album των Penny Dreadful. Με το «Pilgrimage» είναι σα να βλέπουμε τις φιγούρες εν δράσει. Πώς είναι λοιπόν αυτό το ταξίδι; Υπάρχει σαφής προορισμός και, εάν ναι, ποια είναι η τιμή για να φτάσεις σε αυτόν; «Την τιμή δεν τη συζητάς», με προλαβαίνει ο Διονύσης. «Ξεκινάς και δε σε ενδιαφέρει το κόστος. Το πού θα φτάσεις δεν το ξέρεις. Στην τελική, αυτό που έχει σημασία είναι να διατυπώνεις απορίες πάνω στην τρέχουσα κατάσταση». Ο Νίκος έπειτα συμπληρώνει πως όντως «θα μπορούσε κανείς να τραβήξει ένα νήμα και να συνδέσει τη φυγή των τεσσάρων τύπων από τη Deadwood για έναν προσκυνηματικό τόπο, μόνο που προς το παρόν είναι όλα σε μια κατάσταση θολερότητας και φθοράς».

Πώς γίνεται ωστόσο ένα ταξίδι που έχει προορισμό την αναγνώριση, την αλήθεια, τη γνώση, να είναι «βάρος», να προκαλέσει μια τέτοια ρωγμή σε ιστορικό, κοινωνικό ή διαπροσωπικό πλαίσιο; Μάλλον αφελής ερώτηση: «Μέσα σε ένα τέτοιο ταξίδι υπάρχουν πολλές στενοχώριες και είναι επόμενο να μείνει η πληγή. Αυτό είναι το κόστος, η τιμή για την οποία μιλούσαμε πριν. Είναι και η εναπόθεση της ελπίδας και των προσδοκιών σε λάθος παράγοντες. Έτσι κι αλλιώς, όμως, μέσα από τον πόνο βγαίνουμε σοφότεροι, γιατί ο πόνος, σε αντίθεση με την κατάθλιψη, είναι ένα πάρα πολύ ισχυρό συναίσθημα. Δε μπορείς να τον αγνοήσεις».

Κλείνοντας την κουβέντα μας και πίνοντας μια τελευταία γουλιά μπύρας, ενώ νωρίτερα τους έχω ακούσει να συζητούν για την επικείμενη κοπή και διάθεση του δίσκου τους σε LP, δεν κρατήθηκα και ρώτησα εν τέλει τους Penny Dreadful ποιο είναι εκείνο το σημείο εστίασης για μια μπάντα σήμερα, από τη στιγμή που άνετα θα ήθελαν απλά να παίζουν και να ηχογραφούν τη μουσική τους χωρίς τα παρελκόμενα. «Τέχνη δεν είναι απλά να γράφεις μουσική, πρέπει να φτάσει σε έναν δέκτη. Από τη στιγμή που μπαίνεις στη διαδικασία της έκθεσης, μια δυνατή και ενίοτε επώδυνη διαδικασία, θέλει θάρρος και τόλμη. Πέρα από το γεγονός ότι παίζουμε τη μουσική μας και κατά καιρούς την καταγράφουμε, ή, αν θες, την αρχειοθετούμε, θέλουμε να βγει προς τα έξω. Δεν μπορούμε ωστόσο να κάνουμε πολλά, ή όσα θα θέλαμε, για αυτό. Η δουλειά του καλλιτέχνη σταματά πάνω στη σκηνή και στην καταγραφή της μουσικής του για να φτάσει στον εκάστοτε μουσικόφιλο. Ο μουσικός δε θέλει, και δε μπορεί στην πραγματικότητα, να κάνει την υπόλοιπη δουλειά, γιατί είναι πολύ συναισθηματικά φορτισμένος με το τελικό αποτέλεσμα. Φοβάται την απόρριψη. Και το χάος των δισκογραφικών σήμερα δε βοηθάει».

Ο νέος δίσκος των Penny Dreadful είναι και επισήμως διαθέσιμος σε δισκοπωλεία της Αθήνας (Rythm Records, Rock & Roll Circus, Syd Records και άλλα πολλά), ενώ μπορεί κανείς να τον παραγγείλει σε CD και LP μέσω της σελίδας τους στο Bandcamp. Αμέσως επόμενη προτειραιότητα είναι η επιστροφή τους στις μουσικές σκηνές της Αθήνας, επομένως μένετε συντονισμένοι στη σελίδα τους στο Facebook.