Αλεξάνδρα Κλάδη: «Χιούμορ ίσον τραγωδία συν χρόνος»

Φαντάσου ένα όμορφο πρωινό στο γραφικό «Καφενείο Θησείο», με το γλυκά μελαγχολικό γκρίζο της πόλης και τη βροχή να μη σταματά ούτε λεπτό για μια ολόκληρη μέρα. Αυτό είναι το σκηνικό μέσα στο οποίο ο Βάτραχος συνάντησε την Αλεξάνδρα Κλάδη και μίλησαν για το πρώτο live του φθινοπώρου, τον υπέροχο και διασκεδαστικό κόσμο των παιδιών, το χιούμορ, τις σχέσεις και ό,τι νέο φέρνει αυτή η εποχή.

Η Αλεξάνδρα Κλάδη είναι από τα πιο ευχάριστα και πολυτάλαντα άτομα που μπορείς να συναντήσεις σήμερα στην Αθήνα. Γράφει παραμύθια και μουσική για παιδιά, κάνει μαθήματα σε ωδείο, ετοιμάζει τον προσωπικό της δίσκο έχοντας ήδη κυκλοφορήσει τα δύο πρώτα digital singles («Στο Κολωνάκι», «Μαζί για πάντα») και προχωρώντας για το τρίτο, ετοιμάζει μια μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη με την παιδική χορωδία του «Φίλιππος Νάκας». Παράλληλα παρακολουθεί online courses από το Berkeley της Καλιφόρνια για την επιστήμη της ευτυχίας.

Από μικρή είχε αγάπη στις παιδικές ταινίες και τα μιούζικαλ, μαθαίνοντας απέξω τους διαλόγους και τις χορογραφίες από τις ταινίες του Disney, τη «Μελωδία της Ευτυχίας», τη «Mary Poppins», το «Grease». Μιλώντας για την έφεση της σήμερα να γράφει και να τραγουδά για τα παιδιά, η Αλεξάνδρα ομολογεί πως σε καμία περίπτωση αυτό δε σημαίνει ότι έχει ξυπνήσει το μητρικό της ένστικτο: «Όταν γράφω για τα παιδιά είναι σα να γίνομαι εγώ παιδί. Δε σκέφτομαι για τα παιδιά σαν ενήλικας, αλλά σα συνομήλικός τους. Πρώτα το διασκεδάζω εγώ και μετά εκείνα. Το να δουλεύω με και για τα παιδιά μου δίνει μεγάλη χαρά, γιατί γίνομαι ξανά παιδί και ανακαλύπτω μαζί τους πράγματα. Με βάζουν σε μια κατάσταση που βλέπεις τα πράγματα τελείως ονειρικά – μπορείς να φανταστείς οτιδήποτε θέλεις. Αυτό στη μουσική είναι πολύ απελευθερωτικό. Όταν γράφω για μένα, έχω ένα προσωπικό στυλ. Όταν γράφω όμως για τα παιδιά, η φαντασία μου οργιάζει». Μέχρι σήμερα η Αλεξάνδρα έχει κυκλοφορήσει τα παραμύθια «Φλώρα: ακολουθώντας τη μαγική πυξίδα» και «Λήδα η φυσαλίδα», ενώ σύντομα θα κυκλοφορήσει και το τρίτο της παραμύθι.

Φωτογραφία: Ειρήνη Βανικιώτη

Παρόλα αυτά δεν είναι λίγες οι φορές που τα παιδικά παραμύθια και τραγούδια έχουν υποστεί αυστηρή κριτική και η δημιουργία τους από ενήλικες κρύβει ένα ρίσκο: «Θεωρώ πολύ σημαντικό να συμπεριφέρεσαι και να αντιμετωπίζεις τα παιδιά ως ώριμους ανθρώπους και με την αντίστοιχη γλώσσα. Καταλαβαίνουν τα πάντα. Επομένως στα παραμύθια μου, και στα τραγούδια που τα συνοδεύουν, προσπαθώ το λεξιλόγιο να είναι πρόκληση, ώστε να τους δημιουργώ απορίες και εικόνες που τα κάνουν να φεύγουν πέρα από την πεζή πραγματικότητα, την οποία προσπαθούμε συνεχώς να βάλουμε στο κεφάλι τους. Ωστόσο, όταν γυρνάω καμιά φορά στα παλιά, σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να πω κάποια πράγματα κάπως αλλιώς. Στην επιλογή των λέξεων προσπαθώ να είμαι πολύ προσεκτική. Δεν είναι μόνο το τι μεταφέρεις, αλλά και με ποιον τρόπο».

Εκτός από τον παιδικό ενθουσιασμό και τη φαντασία, άλλα χαρακτηριστικά που ζωγραφίζουν τη μουσική φιγούρα της Αλεξάνδρας είναι το χιούμορ και ο (αυτο)σαρκασμός, φανερά και στα δυο digital singles που έχουμε ακούσει ως τώρα. «Είναι πολύ σημαντικά συστατικά της ζωής μου. Έτσι τα πράγματα γίνονται λιγότερο σοβαρά και περισσότερο περιπαικτικά, δίνοντας μια άλλη νότα στη ζωή. Αν τα παίρναμε όλα τόσο σοβαρά και προσωπικά, θα ήμαστε συνέχεια σκουντούφληδες. Το χιούμορ σύμφωνα με τους επιστήμονες είναι ευεργετικό, αγχολυτικό και μαρτυρά μια μεγαλύτερη οξυδέρκεια. Έτσι λοιπόν, το επιδιώκω!».

Άραγε, όπως σαρκάζεται τη σχέση ως σχέση στο «Μαζί για πάντα», έτσι και στην καθημερινότητά της; «Καμιά φορά μεγενθύνω τα πράγματα και, για να ξορκίσω το κακό, τα χλευάζω. Εννοείται πως τη στιγμή που τα βιώνεις τα βλέπεις εντελώς διαφορετικά. Λένε ότι το χιούμορ είναι τραγωδία συν χρόνος. Σίγουρα όταν βιώνεις μια τραγική κατάσταση είναι δύσκολο να βρεις χιούμορ σε αυτή. Εγώ ποντάρω στο να παίρνω δύσκολες καταστάσεις που με έχουν πονέσει και να τις τουμπάρω βρίσκοντας το χιουμοριστικό κομμάτι τους».

Συζητώντας περισσότερο για τις σύγχρονες σχέσεις και το πώς αυτές καταστρέφονται συχνά από τον εγωκεντρισμό και το πείσμα, η Αλεξάνδρα παραδέχεται πως σίγουρα δεν έχει μέτρο σύγκρισης ως προς τις σχέσεις σε παλαιότερες εποχές, αλλά ίσως μπορεί κανείς να μαντέψει τους λόγους που προκύπτουν καταστροφικές για μια σχέση συγκυρίες: «Πιστεύω ότι επειδή έχουμε πολλές επιλογές, πάντα βάζουμε στον εαυτό μας τη σκέψη ότι μπορούμε και καλύτερα. Το ιδανικό για μένα είναι να σμίξουν δυο άνθρωποι μαζί, οι οποίοι είναι από μόνοι τους ανεξάρτητοι και έχουν βρει τρόπους να είναι ευτυχισμένοι, έτσι ώστε, όταν σμίξουν, απλά να διπλασιάσουν την ευτυχία. Αυτό που συμβαίνει όμως συνήθως είναι ότι έχουμε ανασφάλειες και κενά που περιμένουμε ο άλλος να μας καλύψει και να μας κάνει ευτυχισμένους. Αυτό είναι εξαρχής συνταγή αποτυχίας».

Φωτογραφία: Χρήστος Πότσιος

Εκτός από συνταγές αποτυχίας, μοιραστήκαμε και συνταγές επιτυχίας, κι αυτές αφορούν το πώς είναι να κάνεις την αγάπη σου επάγγελμα – στη συγκεκριμένη περίπτωση τη μουσική. Η συνταγή λοιπόν περιλαμβάνει θέληση, τόλμη ή ρίσκο; «Μόνο θέληση χρειάζεται», λέει με σιγουριά. «Η τόλμη είναι επακόλουθο. Δεν πιστεύω καθόλου στην τύχη και κατ’ εμέ δεν παίζει κανένα ρόλο. Πιστεύω ότι οι συγκυρίες έρχονται να συμπληρώσουν τις προθέσεις. Πιστεύω ότι επειδή όταν ήμουν μικρή ήθελα να ασχοληθώ με τη μουσική, βρέθηκα σε ανάλογες καταστάσεις που με οδήγησαν εκεί. Δεν ήταν εύκολο. Το να κάνουμε όμως αυτό που αγαπάμε είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που μας οδηγεί προς την ευτυχία».

Φέτος το καλοκαίρι ταξίδεψε στο «Μαγικό Νησί» του Βαγγέλη Γερμανού μετά από 10 ακριβώς χρόνια, σε μια συνεργασία με το Ρένο Χαραλαμπίδη και τον Ηλία Κατελάνο, για τους οποίους μίλησε στο Βάτραχο με τα καλύτερα λόγια και ανυπομονησία για επόμενες συνεργασίες: «Ο Βαγγέλης Γερμανός ήταν από τους πιο αγαπημένους Έλληνες τραγουδοποιούς. Οπότε, όταν μου πρότειναν να κάνω αυτό το τραγούδι, τρελάθηκα από τη χαρά μου. Η συνεργασία με το Ρένο Χαραλαμπίδη ήταν πάρα πολύ ευχάριστη, είναι πολύ ενδιαφέρων άνθρωπος. Είναι πολυτάλαντος και έχει πολλή εμπειρία από το χώρο. Στην παρέα ήταν και ο Ηλίας Κατελάνος, εξαιρετικός παραγωγός. Έχουμε πολλά πράγματα στα σκαριά και μέσα στο χειμώνα ίσως ξανασυνεργαστούμε».

Σήμερα το βράδυ, στις 22:00, θα βρίσκεται μαζί με τη full μπάντα της στο Zaf, στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης, με ελεύθερη είσοδο και ένα πρόγραμμα που θα περιλαμβάνει υλικό από τον επερχόμενο δίσκο, ενδιαφέρουσες διασκευές σε πασίγνωστα τραγούδια και κομμάτια των δεκαετιών ’20, ’30, ’40, που θα προτρέψουν τους παρευρισκόμενους σε αγκαλιαστούς χορούς του παρελθόντος, τους οποίους αγαπά πολύ η ίδια, αν και, όπως είπε, «δύσκολο σήμερα να βρεις καβαλιέρο».

* Φωτογραφία εξωφύλλου: Ειρήνη Βανικιώτη