Εμάς πιρόγα δεν θα μας κάνετε!

«Ζούσαμε σύμφωνα με κάποιους στο δικό μας κόσμο. Ενώ την τελευταία τετραετία ζούμε αυτό που μας αξίζει;». Μια ανώνυμη οργισμένη επιστολή.

«Τα τελευταία χρόνια ζούσαμε στον κόσμο μας» ακούω και διαβάζω συχνά πυκνά να δηλώνουν καλλιτέχνες και αυτοί που συνηθίζουμε να αποκαλούμε άνθρωποι της διανόησης. Δηλαδή κατ’ αυτούς αυτό που ζούμε τώρα είναι το ιδανικό;

Αρνούμαι να δεχτώ ότι ως άνθρωποι έχουμε υποδουλωθεί τόσο εύκολα σε αυτό που προμελετημένα και στοχευμένα έχει κάνει το αόρατο χέρι των γεωπλανηταρχών. Δεν μπορεί στις «Δημοκρατίες» του 21^ου αι. οι πολίτες να μην αντιλαμβάνονται το παιχνίδι που έχει στηθεί εις βάρος τους. Η θεωρία είναι απλή, πανάρχαια και τη συναντάμε και στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο: οι εργάτες θα δουλεύουν απλά για να επιβιώνουν και οι κηφήνες θα διαχειρίζονται το μελίσσι και τον πλούτο. Η διαφορά είναι ότι θεωρητικά εκτός από το ένστικτο οι άνθρωποι έχουν νόηση. Έχουν όμως;

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.  Το κοντινό παρελθόν και το παρόν ενός λαού με γονίδιο -έτσι συνηθίζουμε να λέμε- ασυμβίβαστο, δημοκρατικό και με πολυμήχανη σκέψη. Merde όπως καλόπιστα θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Γερμανοί… Φαίνεται ότι τελικά όλα αυτά είναι μύθος. Ως λαός στην πλειονότητά μας δεν έχουμε ούτε μνήμη ούτε κρίση… Για αυτό είπα να φρεσκάρω τη μνήμη μας… Να κάνουμε ένα flashback όπως αγαπάμε πλέον να λέμε την ανασκόπηση! Α, κι όπου κάνω λάθος συγχωρέστε με αλλά παρέα με ΚΥΠατζίδες, αριβίστες καθάρματα και δωσίλογους δεν κάνω για να έχω inside πληροφόρηση. Απλώς ερωτήματα θέτω…

Πριν καμιά 15ετία δεν ήταν που παίζαμε παροξυσμικά στο χρηματιστήριο, μη εξαιρουμένων των Ασφαλιστικών Ταμείων, επειδή ο Γιάννος Παπαντωνίου (αν θυμάμαι καλά) και ο καθηγητής κύριος Σημίτης μας έλεγαν ότι είναι… άλογο η ελληνική οικονομία;

Λίγο αργότερα δεν ήταν που μπαίναμε εν χορδαίς και οργάνοις στην ΟΝΕ και θριαμβολογούσε ο κύριος «ευχαριστώ τους Αμερικάνους για τα Ίμια» επειδή θα ισχυροποιούταν η οικονομία μας; Τη δεκαετία αυτή, δεν ήταν που μας έλεγαν «δανειστείτε, είναι φθηνό το χρήμα» και πέσαμε όλοι με τα μούτρα στα δάνεια που οι εύρωστες Τράπεζές μας (ιδιωτικές μην ξεγελιόμαστε) μας τα έστελναν με απλή αλληλογραφία στα σπίτια μας με την ένδειξη «εισπράξτε άμεσα 10000 Ευρώ»;

Μια δεκαετία πριν, τέτοια εποχή δεν ήμασταν όλοι μες την καλή χαρά όταν προετοιμάζαμε του Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ ΠΑΣΟΚ –ΝΔ, ντόπιο και ξένο επιχειρηματικό κατεστημένο μας έπειθαν μέσω δημοσιευμάτων ότι είμαστε στις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη και αντέχουμε το κόστος τους;

Α little bit later, πάλι, δεν ήταν που η ευδαιμονία μας ολοκληρωνόταν όταν ο Ζαγοράκης σήκωνε την κούπα του Euro και προφανώς το εξαργύρωνε τότε με πολλά μπερντέ- Euro και σήμερα με την υποψηφιότητα στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ;

Ο Κωστάκης-ανιψιός του «Θεού» (ναι, ναι,  έτσι τον αποκαλούσαν οι δεξιές εφημερίδες τον θείο) Καραμανλή δεν ήταν που μοίραζε αμέσως μετά επιδόματα και έκανε τρελίτσες ή εγκληματικές αστοχίες με βασικούς μετόχους, Βατοπαίδια, κουμπάρους και Ταμεία;

Αυτός δεν ήταν που ενώ κυβερνούσε αυτόν τον έρμο λαό, στις εκλογές του 2009 από τα μπαλκόνια έλεγε ότι αν τον ξαναψηφίσουμε θα λάμβανε πολύ σκληρά μέτρα και για πρώτη φορά πρωθυπουργός της πρώτης μετά το1974 μεταπολίτευσης δεν έταζε λαγούς με πετραχήλια; Τι ήξερε ο playstation man και μας ζητούσε να τον απαλλάξουμε από το βαρύ φορτίο;

Η συνέχεια πιο κοντινή χρονικά, αλλά ας τη φρεσκάρουμε στη μνήμη μας… Ο στρουμπουλός-καλοζωισμένος  Κωστάκης Καραμανλής ο Β’ (γόνος της ελληνικής δυναστείας των Καραμανλήδων – ξάδερφος και πολιτικός προϊστάμενος Λιάπη επί πρωθυπουργίας του πρώτου) παρέδωσε χαλαρά τη σκυτάλη στο μπουμπούκι της έτερης δυναστείας των Παπανδρέου. Τον Παπανδρέου τον Γ’.

Αυτός δεν ήταν που -όπως αποκαλύφθηκε και δεν διαψεύστηκε- είχε συναντηθεί με τον Στρος Καν (ναι, μάλιστα, τον ερωτύλο bon viveur  του ΔΝΤ) προεκλογικά; Αυτός δεν είχε κολλητάρι τον Πάγκαλο (που ‘σαι καημένε Οτσαλάν), που ενοχοποιούσε στην αρχή του μνημονίου σύσσωμο το ελληνικό έθνος; Αυτός αμέσως μετά τις εκλογές, στο τέλος του 2009, δεν μοίραζε επιδόματα των 100 Ευρώ; Αυτός τρείς μήνες μετά δεν πήγαινε στο Καστελόριζο για να μας πει όλο χαρά ότι πάμε στα νύχια της Τρόικας; Αυτός δεν δήλωνε ότι θα είναι μια σύντομη φάση και άμεσα «βγαίνουμε στις αγορές»; Αυτός δεν ήταν που την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια όταν τον άδειασαν οι ευρωπαίοι και τροϊκανοί φίλοι του και έκτοτε παίρνει την βουλευτική «αποζημίωση» και διατρέχει τον πλανήτη ως κομήτης για διαλέξεις του τύπου «πώς να επιβάλλεις την νέα οικονομική τάξη σε μια μπανανία»; Αυτός δεν ήταν που διέψευσε πανηγυρικά το σύνθημα  η «Ελλάδα ανήκει στους  Έλληνες» του μπαμπά του;

Ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο στη σύγχρονη ιστορία της χώρας  είναι ο καθηγητής Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο γίγαντας της πολιτικής, που άργησε λίγο να πάρει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ γιατί του… χύθηκε ένας καφές έξω από τη Χαριλάου Τρικούπη. Ο κύριος Ρέλος, που μάλλον είχε ικανότητες ενόρασης, τον ράντισε με φραπεδιά, ο φιλόδοξος κύριος «Μπένι» είδε συνωμοσίες, με ύφος Ντούτσε και το βαθύ ΠΑΣΟΚ τον τιμώρησε βάζοντας ξανά τιμονιέρη το ΓΑΠ. Τι πόνος βυθίζει σε πέλαγα το νου, βραδιάζει και αλλάζει το χρώμα του χοντρού…

Όμως επειδή φαίνεται πως και η βλακεία δεν είναι ανίκητη, η ιστορία γράφεται από τους βλάκες αδίστακτους (με την καλή έννοια πάντα).

Άσχετο με την υπόθεσή μας, αλλά τελικά ο Βαγγέλης – που όταν διεκδικούσε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση, πριν γίνει φραπές, έχτιζε αρχηγικό προφίλ και μέχρι σε μπαρ χορεύοντας με την κόρη του μας πλασαρίστηκε από τα μέσα- μόλις οι Ευρωπαίες εταίρες δεν χρειάζονταν άλλο τον ΓΑΠ και τον κάνανε «ξου» στη συνάντηση των Καννών, έσπευσε να ρίξει το ειδικό βάρος του για να σώσει τη χώρα.

Το ίδιο διάστημα ο Αντώνης Σαμαράς που είχε πάρει αναστολή για το προπατορικό αμάρτημα από τον μπαμπά της Ντόρας, του Κυριάκου και παππού του Κώστα Μπακογιάννη, αναβαπτισμένος στη συνείδηση των δεξιών κάνει Ζάππεια (και ένα και δυο και τρία) και καταγγέλλει τα μνημόνια, ενώ ο άκρως προβεβλημένος από τα μέσα Γιώργος Καρατζαφέρης γίνεται καταλύτης των εξελίξεων και ψηφίζει το μνημόνιο για να βάλει τα θεμέλια της «σωτηρίας» μαζί με τους ΠΑΣΟΚους.

Ο Μπένι παράλληλα παίρνει τα κλειδιά του ΠΑΣΟΚ, ο ΓΑΠ όμως πιο γάτουλας απ’ ό,τι επικοινωνιακά το επιτελείο του φρόντιζε να τον πλασάρει, του έδωσε το μαγαζί άδειο (κληρονομιά του ήταν άλλωστε). Τι να κάνει κι αυτός ο δύσμοιρος αναγκάστηκε να υποκύψει στο μέχρι τότε ορκισμένο εχθρό, για το καλό της πατρίδας! Τόσο που εσχάτως αναγκάστηκε -παραγνωρίζοντας τα ιδιαίτερα σωματικά του χαρίσματα-  να κρυφτεί πίσω από μια… ελιά για να επιβιώσει πολιτικά.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες… Ο αξιοσέβαστος κύριος Παπαδήμος βγήκε ως λαγός από το καπέλο μάγου για να μας σώσει και αυτός! Μπλε και πράσινοι… κόκκοι ενώθηκαν και το πλύσιμο τα έκανε όλα αστραφτερά. Ξαφνικά έγιναν της μόδας οι κυβερνήσεις συνεργασίας, που για να μας πείσουν μας λένε ότι τις χρησιμοποιεί το πολιτικό οικονομικό σύστημα και αλλαχού.

Το πόπολο αγανακτισμένο ή μη όλο αυτό το διάστημα αντέχει με γαϊδουρινή υπομονή μνημόνια, μέτρα, υποσχέσεις για ανάκαμψη ανάπτυξη κλπ, που κάθε φορά διαψεύδονται.

Στις διπλές εκλογές του 2012 ξεχνάμε όλα όσα προηγήθηκαν, λίγο επειδή τη… φάγαμε ότι μαζί τα φάγαμε, λίγο γιατί τσιμπήσαμε ότι με τον Αντώνη θα έρθει η σταθερότητα, λίγο γιατί ο μυστακοφόρος σοβαρός κύριος Κουβέλης ενέπνεε σεβασμό, λίγο γιατί τα γκάλοπ έδειχναν ότι ο ισχυρός είναι τα συστημικά κόμματα, λίγο γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχονταν τότε (πράγμα που δυστυχώς δεν το κάνει και πολύ εμφατικά σήμερα) ότι θα μας γυρνούσε στη δραχμή και… συνεπώς έλεγαν οι αποδέλοιποι, θα ξεμέναμε από  φάρμακα και πετρέλαιο, βάλαμε ξανά στο τιμόνι Φώτη, Βαγγέλη και Αντώνη!

Ναι, γιατί οι Έλληνες θεωρούμε “γριά” τη Βίσση για να τραγουδήσει αλλά τζόβενο τον Αντώνη για να κυβερνήσει!

Προκύπτει μια σούπερ-ντούπερ κυβέρνηση σωτηρίας διανθισμένη περιφερειακά με Μπαλτάκο, Φαήλο, Λαζαρίδη και Μπούρα (αυτός δεν ήταν σε βίντεο-ντοκουμέντο του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου που υπόσχονταν σε δήθεν ψηφοφόρο του να νομιμοποιήσει καμμένη δασική έκταση στη Ραφήνα;). Σε αγαστή συνεργασία για το ΚΑΛΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ (και όχι της δικής τους πολιτικής παρτίδας) Σαμαράς-Βενιζέλος και Κουβέλης ψηφίζουν ό,τι πρέπει. Πρώτο βιολί ο μπουμπούκος της Ευγενίας Μανωλίδου Άδωνις Γεωργιάδης που έβριζε σκαιότατα τον Σαμαρά, όταν ήταν χέρι-χέρι με τον κουμπάρο του και τώρα τον γλείφει, όπως και την Μέρκελ. Πρωτοσύγκελος στο ναό της Δημοκρατίας και ο Μάκηθ Βορίδηθ, με αγέρωχος ύφοθ και την επισθτημονική τεκμηρίωθη. Κατέχουν την απόλυτη γνώση και αλήθεια. Μαζί τους και ο πάλαι ποτέ βοηθός της Ρούλας Κορομηλά στο Bravissimo, Σίμος Κεδίκογλου.

Αρωγοί-δεκανίκια όλα αυτά τα χρόνια για την ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ είτε μετείχαν σε κυβέρνηση είτε όχι, το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, η ΔΗΜΑΡ του «αχ και εγώ να έκλανα στης Βουλής τα έδρανα» Γρηγόρη Ψαριανού και του μπάρμπα Φώτη, η Χρυσή αυγή του νέου «Καραϊσκάκη» (όνειδος)  Μπαρμπαρούση, που στο κεφάλι των Κασιδιαρο-ψηφοφόρων ανέκοψε ψήφους αντίδρασης που θα κατευθύνονταν πιθανότατα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητους Έλληνες. Κι ο Καμμένος όμως, που έπαιξε κι αυτός ένα παιχνίδι με τον έχοντα τον τίτλο του  πρόεδρου της Δημοκρατίας, κύριο Παπούλια, για να μπει στο… κυβερνητικό κόλπο, τη γλίτωσε ξώφαλτσα.

Ο καιρός πέρασε και ενώ οι εταίρες της Ευρώπης έχουν λόγους να στηρίζουν τον κυβερνητικό εναγκαλισμό των πάλαι ποτέ άσπονδων εχθρών κυκλοφορώντας ένα success story και η ΔΗΜΑΡ κάηκε, άρχισε να κυλάει ένα θολό «Ποτάμι». Ένα προσωποπαγές -αρχικά- κόμμα, που χωρίς να έχει καν θέσεις έλαβε σε δημοσκοπήσεις άμα τη εμφανίσει (αν θυμάμαι καλά έγιναν εν μέσω αργίας της Καθαράς Δευτέρας!) ποσοστά που αν επιβεβαιωθούν το καθιστούν καταλύτη των εξελίξεων. Ακόμη και αν ο συμπαθής ως δημοσιογράφος κύριος Θεοδωράκης έχει τις καλύτερες των προθέσεων, αν αναλογιστεί ποιους ωφελεί εκλογικά και ποιόν ζημιώνει με την κίνησή του αυτή θα αντιληφθεί ότι αν μη τι άλλο το κόμμα του ήρθε σε λάθος τάιμινγκ. Τη φωτιά δεν τη σβήνεις με κουβαδάκια εκτρέποντας το νερό σε παραπόταμους, αλλά παίρνοντας από τη θάλασσα με πυροσβεστικά αεροσκάφη.

Το ίδιο φάουλ έκανε και η Αλέκα το 2012, όταν καιγόταν η γούνα των Ελλήνων εργαζομένων-συνταξιούχων και μικροεπιχειρηματιών και ο Περισσός στο προσκλητήριο ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της αριστεράς, που θα ανέκοπτε τη λαίλαπα σφύριζε αδιάφορα. Σύντροφοι η λογική λέει πρώτα σβήνουμε τη φωτιά και μετά πάμε για αναδάσωση!

Όλα έγιναν στάχτη και το μόνο που αναλαμβάνει το πολιτικό προσωπικό που διαδέχεται τους προηγούμενους είναι η πολιτική ευθύνη. Ωραίο το κόλπο. Που είναι σήμερα η Βάσω, ο Λαλιώτης και οι άλλοι ΠΑΣΟΚοι; Γιατί δεν μιλάνε; Που είναι η Μπιρμπίλη, ο Γερουλάνος και ο Παπακωνσταντίνου; Ήρθαν, έκαναν τη θητεία τους και απήλθαν. Που είναι ο παρολίγον πρόεδρος της Δημοκρατίας Σουφλιάς; Που είναι ο κιθαρωδός κύριοθ Αλογοθκούφηθ; Ο άνθρωπος της αγοράς κύριος Παπαθανασίου; Ο κύριος Ρουσσόπουλος; Ο Βουλγαράκης; Απόμακροι  και δικαιωμένοι από την ιστορία καθώς οι επίγονοί τους συνεχίζουν να κυβερνάνε. Τα έχτισαν με γερά θεμέλια τα μαγαζιά τους. Αλλά αφού όπως λέει και ο Άδωνις το πολιτικό σκηνικό έχει υποστεί μετάλλαξη και για όσα ζούμε φταίνε τελικά οι πρώην, ποιοι εκτός του Άκη είναι αυτοί οι πρώην που έβαλαν τη φωτιά; Ο λαός το λέει πολύ σοφά: 40 βουρδουλιές σε ξένο κώ*ο δεν πονάνε!

Οι πολιτικές επιθεωρήσεις όλα αυτά τα χρόνια σταμάτησαν να πουλάνε γιατί η πραγματικότητα ξεπερνάει τη φαντασία.  Οι μόνοι που κάνουν αντιπολίτευση είναι ο Λαζόπουλος και η εκπομπή Ελληνοφρένεια! Οι υπόλοιποι είτε γιατί είναι Μπάμπηδες, είτε από φόβο, είτε γιατί είμαστε κορόιδα και αγοράζουμε τη συστημική ελπίδα, είτε γιατί κάποιοι διακατέχονται από το σύνδρομο της Στοκχόλμης σκάμε και κολυμπάμε! Έτσι η εφαρμοζόμενη τακτική για «σοκ και δέος» περνάει και ο… τράχηλος του Έλληνα υπομένει το ζυγό.

Ζούσαμε λοιπόν σύμφωνα με κάποιους στο δικό μας κόσμο. Ενώ την τελευταία τετραετία ζούμε αυτό που μας αξίζει; Διογκούμενη ανεργία, αναρίθμητες αυτοκτονίες, διαλυμένα σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία. Τώρα δηλαδή με το ευρώ –ταμπού έχουμε φάρμακα, δημόσια υγεία, δωρεάν παιδεία και πετρέλαιο για τα σπίτια μας; Τώρα που δανειστήκαμε για να δώσουμε στις τράπεζες (τις μόνες επιχειρήσεις που διασώσαμε στη χώρα) γλιτώσαμε τις καταθέσεις μας; Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο Έλληνας και χρωστάει ως ιδιώτης και ως φορολογούμενος και δεν έχει ασφάλιση, ούτε φυσικά κομπόδεμα… Ο μύλος χάρβαλο και το νερό κομμένο!

Όσο για τη Δημοκρατία μας, τι ζήσαμε; Σιδηρόφρακτο τείχος έξω από τη Βουλή, χημικά, ξύλο, «μαύρο» στην ΕΡΤ, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, κομματική πειθαρχία και διαγραφές, κυβερνήσεις χωρίς εκλογές (Παπαδήμου), τρικομματικές κυβερνήσεις με εκλογικό ποσοστό που φτάνει με το ζόρι το 40%, αποφασίζομεν και διατάσσομεν…

Έχω ασθενή μνήμη; Έτσι δεν είναι συνοπτικά η ιστορία; Η εθνική κυριαρχία πήγε περίπατο (από τα απομεινάρια του Ανδρέα  Παπανδρέου και από τα καθαρά δεξιά χέρια), ο δανεισμός μεγάλωσε, ξεπουλήσαμε και ξεπουλάμε τα πάντα σε ιδιώτες, με τα Μέσα και τα γκάλοπ βγαίνουν οι κυβερνήσεις. Αδυνατώ να κατανοήσω πως γίνεται να καταγγέλλουμε όλοι νυχθημερόν Σαμαρά και Βενιζέλο για το κατάντημά μας και στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης στον πρώτο γύρο να ψηφίζουμε τους εκλεκτούς τους. Όμως επειδή εκτός από το DNA του Έλληνα κάποιοι διαθέτουν και το γονίδιο της αισιοδοξίας, ελπίζουμε ότι οι περισσότεροι στις Ευρωεκλογές θα αφυπνιστούν και θα πουν: «κουφάλες νεκροθάφτες δεν θα πεθάνουμε, όταν σας βολεύει» ή θα το εκφράσουν με όρους της ζούγκλας που ζούμε δανειζόμενοι την ατάκα από το ανέκδοτο: «εμάς πιρόγα δεν θα μας κάνετε».

Α.Β.Γ.