Θέλει να εισπράξει ποτέ αυτό το κράτος;

Τα πρόστιμα μειώνονται, οι δόσεις αυξάνονται, οι εξαγγελίες για ρυθμίσεις χρεών διαδέχονται η μία την άλλη. Θέλει να εισπράξει ποτέ αυτό το κράτος;

«Εκλογίκευση» των προστίμων για όσους συνταξιούχους εργάζονται χωρίς να το έχουν δηλώσει προβλέπεται σε τροπολογία του υπουργείου Εργασίας. Συγκεκριμένα, οι ποινές αναμένεται να μειωθούν κατά 50%.

Το παρόν σύστημα επιτρέπει στους συνταξιούχους άνω των 55 να εργάζονται χωρίς να χάσουν ολόκληρη τη σύνταξή τους: συνεχίζουν να εισπράττουν, εκτός από την αμοιβή για την εργασία τους, το ποσό της κύριας σύνταξης που αντιστοιχεί σε 30 ημερομίσθια ανειδίκευτου εργάτη συν το υπερβάλλον ποσό μειωμένο κατά 70%. Γιατί άραγε κρίνεται τόσο απαραίτητη η επιείκεια σε όσους ηθελημένα αποκρύπτουν εισοδήματα;

Η απάντηση είναι απλή: είναι η ίδια τακτική που ακολουθεί το πελατειακό κράτος  επί δεκαετίες για τις πάσης φύσεως οφειλές προς το Δημόσιο. Γι’ αυτό παρουσιάζεται ως μείζον θέμα των ημερών -και βασικό «μέτωπο» με την τρόικα- η ρύθμιση των χρεών προς Εφορία και ασφαλιστικά ταμεία σε 100 δόσεις. Λες και οι αμέτρητες προηγούμενες ρυθμίσεις για αποπληρωμή των οφειλών σε 12, 24 ή 48 δόσεις είχαν κάποιο αξιόλογο αποτέλεσμα.

Δεν υπήρξε αποτέλεσμα με τις προηγούμενες ρυθμίσεις, ούτε θα υπάρξει τώρα, γιατί στόχος δεν είναι η καταπολέμηση της φόρο- και εισφοροδιαφυγής, παρά τις θερμές και συνεχείς διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης. Στόχος είναι η συνέχιση της συνδιαλλαγής: οι ψήφοι ανταλλάσσονται με ολοένα και πιο ευνοϊκές ρυθμίσεις, ολοένα και μεγαλύτερες παρατάσεις στις προθεσμίες, που τελικά καταλήγουν άνευ νοήματος, βαθαίνοντας διαρκώς τις τεράστιες μαύρες τρύπες στα κρατικά ταμεία.

Το ίδιο το κράτος κλείνει κάθε τόσο συνωμοτικά το μάτι στον οφειλέτη σαν να λέει: «Πλήρωσε την πρώτη δόση των “ρυθμισμένων” χρεών στο ΙΚΑ και μετά ξέχνα το: θα έρθει η επόμενη ρύθμιση» ή «χτίσε τον ημιυπαίθριο που θέλεις και θα τα βρούμε με ένα πρόστιμο (σε δόσεις, βεβαίως)». Κι ας φωνάζουν κάθε τόσο υπουργοί και υφυπουργοί για «σκληρές ποινές» και «αμείλικτα κυνηγητά»: αυτό το κράτος δεν θέλει να εισπράξει.

Ποιοί χρειάζονται πραγματικά ευνοϊκή μεταχείριση για τα χρέη τους; Δεν θα μάθουμε ποτέ. Το υποκριτικό παιχνίδι της αέναης ρύθμισης ωφελεί εξίσου απατεώνες και γνήσια θύματα της κρίσης. Διότι, όπως όλα τα μέτρα, πρέπει και η «εκλογίκευση των ποινών» να είναι οριζόντια: ποιός κάθεται τώρα να διασταυρώνει στοιχεία και να ελέγχει κάθε περίπτωση ξεχωριστά; Όλοι ψηφίζουν, εξάλλου…