Καλή τύχη, Πασκουάλ Μουτάμπα

Λίγο πριν τις 10 το πρωί, σε ένα στριμωγμένο βαγόνι του μετρό στην Αττική. Απορροφημένος από την οθόνη του κινητού, ξαφνιάζομαι όταν ακούω μία σχεδόν ψιθυριστή φωνή δίπλα στο αυτί μου: «Excuse me, do you speak English?».

Σηκώνω το βλέμμα μου για να αντικρίσω έναν ψηλό, γεροδεμένο Αφρικανό. Χαμογελάει αλλά δεν μπορεί να κρύψει το άγχος του. «Ψάχνω… πρέπει να πάω κάπου για aktinografia», συνεχίζει σε άψογα Αγγλικά- τονίζοντας όμως την ελληνική λέξη, για να βεβαιωθεί ότι κατάλαβα. Του δείχνω τη στάση του Ευαγγελισμού – «γιατί δεν πας σε ένα δημόσιο νοσοκομείο;», του λέω. «Οι γιατροί μου ζητάνε ΙΚΑ ή 10 ευρώ, δεν έχω ΙΚΑ, ούτε 10 ευρώ. Δουλεύω όποτε βρίσκω μεροκάματο, αλλά μου δίνουν 10, άντε 15 ευρώ, για 8 ώρες», απαντάει.

Του δίνω οδηγίες για το ιατρείο των Γιατρών του Κόσμου στο Θησείο, του δείχνω και τη στάση του Ελληνικού, μήπως βρει το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο. Δεν ξέρω αν κάνουν ακτινογραφίες εκεί, αλλά δεν έχω κάποια καλύτερη ιδέα. «Thank you, thank you my friend» μου λέει. «Εσύ έχεις δουλειά;», ρωτάει. Του εξηγώ ότι είμαι δημοσιογράφος. «Είσαι τυχερός, είναι δύσκολοι καιροί».

Ο Πασκουάλ Μουτάμπα -συστηνόμαστε καθώς οι πόρτες του βαγονιού κλείνουν στο Μεταξουργείο- είναι από το Κονγκό. «Διέσχισα με τα πόδια την έρημο της Σαχάρα», λέει με φυσικότητα. «Έφτασα εδώ μέσω Μυτιλήνης – it was like Lampedusa, you know? Μια μέρα θα σου πω όλη την ιστορία μου, αλλά όχι με κάμερες».

Κατεβαίνει στο Σύνταγμα, όπως κι εγώ. Του λέω να μείνει στο συρμό, για να φτάσει στο ιατρείο του Ελληνικού- «όχι, πρέπει να πάω στη Δουκίσσης Πλακεντίας πρώτα, μου είπαν για μια εκκλησία εκεί που δίνει φαγητό». Κοντοστέκεται καθώς ανεβαίνουμε μαζί τα σκαλιά και χαμηλώνει το βλέμμα. «Πεινάω».

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, παρά να του βάλω διακριτικά στο χέρι τα λίγα μετρητά που έχω πάνω μου. Κοιτάζει τα χρήματα σαν να μην πιστεύει στην τύχη του. «Thank you so much, thank you, thank you» μου λέει και με αγκαλιάζει. Με κρατάει σφιχτά μέσα στα πελώρια χέρια του και μου υπόσχεται ότι μια μέρα θα με ξεπληρώσει -αν και του λέω ότι δεν χρειάζεται. «Όχι, είμαι μορφωμένος, έχω τελειώσει το Πανεπιστήμιο. Μια μέρα θα γυρίσω στο Κονγκό, θα φτάσω ψηλά- μπορεί να γίνω ακόμη και Πρόεδρος. Και τότε θα σταματήσει η βία, θα τελειώσουμε με τα όπλα.»

Τον ρωτάω αν μπορώ να γράψω για αυτόν- χωρίς φωτογραφίες, χωρίς κάμερες. «Να γράψεις. Γράψε ότι είμαστε όλοι αδέρφια -μουσουλμάνοι και χριστιανοί, Αφρικανοί και Ευρωπαίοι. Είμαστε όλοι το ίδιο», λέει και χάνεται στο ποτάμι των αδιάφορων περαστικών στις σκάλες του μετρό.

Καλή τύχη, Πασκουάλ Μουτάμπα.