Μια θλιβερή μειοψηφία

Αυτό είμαστε: μια θλιβερή μειοψηφία. Καλό είναι να το χωνέψουμε και να προετοιμαστούμε για μια σκοτεινή εποχή.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: μακροϊστορικά, δεν υπάρχει κανένας λόγος απαισιοδοξίας. Η ιστορία μετράει τα χρόνια της σε αιώνες και -σε γενικές γραμμές- εδώ και αρκετούς αιώνες η ανθρωπότητα καταγράφει εντυπωσιακή πρόοδο.

Το πρόβλημα είναι ότι, σε αντίθεση με την ιστορία, οι άνθρωποι –ατομικά- μετρούν τα χρόνια τους με χρόνια, και καλά κάνουν: η πρόβλεψη ότι το 2116 τα πράγματα θα είναι –σε γενικές γραμμές- καλύτερα, δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Το 2116 θα έχουμε πεθάνει όλοι.

Είναι λογικό λοιπόν, μικροϊστορικά, να είμαστε απαισιόδοξοι. Και είμαστε. Όχι για τη νίκη του Trump, per se. Αλλά γιατί αυτή έρχεται να προστεθεί σε μία αλληλουχία αυτοκτονικών μεν, απόλυτα δημοκρατικών δε, επιλογών ανά τον κόσμο- η οποία από ό,τι φαίνεται θα συνεχιστεί για καιρό.

Όμως: αν η πλειοψηφία εκλέγει πανηγυρικά αυτούς που εκλέγει, από την Ουγγαρία έως τις ΗΠΑ, εμείς που απαισιοδοξούμε, ποιοι είμαστε ακριβώς;

Μια θλιβερή μειοψηφία- αυτό είμαστε. Επαναπαυμένοι, εγκλωβισμένοι για καιρό σε μία αυταπάτη: ότι υπάρχουν οικουμενικές αρχές και αξίες που δεν θα αμφισβητούνταν ποτέ ξανά. Γιατί; Επειδή έτυχε να μην αμφισβητηθούν στα σοβαρά για λίγες δεκαετίες (δηλαδή: λίγους μήνες, από την μακροϊστορική σκοπιά).

Ε, λοιπόν, οι δήθεν οικουμενικές και αιώνιες (τι ύβρις!) αρχές μας αμφισβητούνται ανοιχτά. Καταπατώνται. Ηττώνται. Από μία εξίσου θλιβερή πλειοψηφία, που δεν παύει όμως να είναι πλειοψηφία. Και μία από τις ιερές αρχές μας είναι ο σεβασμός της γνώμης της πλειοψηφίας, όσο θλιβερή κι αν είναι αυτή.

Την πατήσαμε: νομίζαμε ότι κάποια βασικά ζητήματα ήταν λυμένα, και ότι τα εναπομείναντα έβαιναν προς λύση –αργά, βασανιστικά, με πόνο, αλλά έβαιναν προς λύση. Στην πραγματικότητα, η θλιβερή πλειοψηφία ήταν πάντα εκεί, αλλά ανεχόταν να ακούει πληκτικά λογύδρια για τις αρχές μας, όσο αυτά δεν διατάρρασσαν μία ψευδαίσθηση ασφάλειας- κυρίως οικονομικής.

Η ψευδαίσθηση διαλύθηκε οριστικά: η δημοκρατία μας, τα ανθρώπινα δικαιώματα μας, η πολυφωνία μας, η πολυχρωμία μας, δεν αφορούν τη θλιβερή πλειοψηφία τους πια. Όλα αυτά είναι –κι ήταν πάντα- γι’ αυτούς κενές λέξεις που απλώς ανέχονταν όσο το πορτοφόλι τους γέμιζε έστω και λίγο περισσότερο κάθε χρόνο.

Ευημερία: αυτό είναι το μόνο ζητούμενο για τη θλιβερή πλειοψηφία. Κι αν έρθει με ανισότητα, απολυταρχισμό και βία; Ας έρθει όπως θέλει, λένε- αρκεί ο πόνος και οι θυσίες να ζητηθούν από άλλους.

Ας το χωνέψουμε λοιπόν. Δεν είμαστε παρά μια θλιβερή μειοψηφία και πρέπει να προετοιμαστούμε για μια σκοτεινή εποχή.

ΥΓ. «Τα ίδια θα ζήσουμε και στην Ελλάδα», λέει ο άλλος, λες και δεν τα ζούμε ήδη.