Οι 7 (οδηγικές) Πληγές του (νεοέλληνα) Φαραό

Είτε ατενίζοντας ολόγυρα από το δυσθεώρητο ύψος του πεντάμετρου – και βάλε!… SUV, είτε σχεδόν οριζοντιωμένος στο βάθος του πειραγμένου ψευτοσπόρ με τις εκκωφαντικές «μπούκες», ο αρχετυπικός οδηγός στους ελληνικούς δρόμους, μοιάζει να πάσχει από 7 θανάσιμα αμαρτήματα, που πυορροούν σαν τις πανάρχαιες Πληγές του Αιγύπτιου Φαραό, στην πασίγνωστη βιβλική ιστορία. Η κατάσταση τα τελευταία χρόνια ξεφεύγει ολοταχώς προς το χειρότερο, με την διαβόητη «κρίση» να αποτελεί άλλοθι εύκολο και πρόχειρο, για όποιον φαίνεται να φέρει έστω και μερίδιο ευθύνης.

Επιχειρώ την απαρίθμηση, κατά σειρά σοβαρότητας κάθε παραπτώματος δική μου.

• Παραβίαση ερυθρού σηματοδότη.

Ίσως ο Έλληνας οδηγός συντηρεί κάποια προαιώνια διαμάχη με το κόκκινο χρώμα, μια σχέση αντιπαλότητας που τον προκαλεί να το «νικήσει», να το προλάβει (διατύπωση τυπική: – Πάτα να προλάβουμε το φανάρι!), ίσως να είναι κι ο φόβος του επερχόμενου γρήγορου, που σχεδόν κολλημένος στον οπίσθιο προφυλακτήρα χειρονομεί και καθυβρίζει, όμως το άθλημα: «Πέρασα-με-βαθύ- κόκκινο» λουλουδίζει και μπολιάζει κάθε καινούργιο οδηγό. Οι σοβαρές συνέπειες είναι συνήθως περιορισμένες, ίσως όλοι έχουμε προσαρμοστεί και ελέγχουμε τον δρόμο πριν ξεκινήσουμε στο «πράσινο», όμως ορισμένοι κάποτε την πληρώνουν ακριβά.

• Παραβίαση σήματος ΣΤΟΠ.

Ανάλογη κτηνωδία με την αμέσως προηγούμενη, μόνον που εδώ η ανυπαρξία φαναριού κάνει τις κατόπιν εορτής αντεγκλήσεις περίπλοκες, εφόσον ο παράνομος πάντοτε ισχυρίζεται πως είχε δίκιο. Η παρουσία της Τροχαίας κάνει τα πράγματα ευκολότερα, εσχάτως όμως και τα δικαστήρια περιέργως αποδίδουν «συνυπευθυνότητα». Φαίνεται ότι κανείς δεν έχει δει αμερικάνικες ταινίες, όπου όλοι σταματούν ΑΠΟΛΥΤΩΣ στο STOP, ακόμη κι αν δεν υπάρχει κουνούπι στον ορίζοντα. Όμως γι’ αυτό τους ονομάζουμε και «αμερικανάκια»…

• Εσκεμμένο κλείσιμο διασταυρώσεων.

Κλασική νεοελληνική «γαϊδουριά», όταν όλοι τρέχουν να καταλάβουν τα ελάχιστα εκατοστά κενού χώρου ενώ βλέπουν ότι δυο μέτρα πιο κάτω τα πάντα είναι ακινητοποιημένα. Στις δίκαιες διαμαρτυρίες των καθέτως εκκινούντων «αντιπάλων», άλλοι αντιδρούν με αισχρά νοήματα ή λόγια κι άλλοι κοιτάζουν με εμβρίθεια τα σπυράκια τους στο καθρεφτάκι. Το παγκοσμίως χρησιμοποιούμενο κίτρινο «πλέγμα» στις διασταυρώσεις –σεβαστό από όλους, γιατί μπορεί να αποβεί σωτήριο, π.χ. σε ασθενοφόρο, στην Ελλάδα αγνοήθηκε επιδεικτικά από την αρχή κιόλας της προσπάθειας να ισχύσει. Σιγά και μη μας τρόμαζε, εμείς τους «μπακλαβάδες» τους μασάμε!…Ακόμη και ζωγραφιστούς στην άσφαλτο.

• Μη χρήση φλας στην αλλαγή πορείας.
• Σιγά και μη σου δείξω πού θα πάω, ρε μ…! Γιατί, μήπως με παρακολουθείς;

Το δικαίωμα στην αλλαγή κατεύθυνσης είτε από λωρίδα σε λωρίδα είτε για στροφή σε άλλο δρόμο είτε για ξεκίνημα από στάση ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ είναι Ιερό και Πατρογονικό. Ιδίως όταν συνδυάζεται με το κόψιμο της πορείας του ποδηλάτη που κινείται παράλληλα και στα δεξιά μας σε (νόμιμη) ποδηλατολωρίδα. «Ας με έβλεπε αυτός!».

Μια προσεκτική βέβαια παρατήρηση εν οδηγήσει θα αποκάλυπτε ότι η Πληγή αυτή συνδέεται άμεσα πλέον με την τελευταία, την έβδομη. Για προσέξτε λίγο πού έβαλαν οι ηλίθιοι κατασκευαστές τον διακόπτη του φλας: στην ίδια πλευρά με το αριστερό χέρι, που κρατά το κινητό! Καλά, μιλάμε και για πολύ στόκους!

• Μη χρήση ζώνης ασφαλείας.

Κάποτε υπήρχαν Τροχονόμοι που σε σταματούσαν και σου έκοβαν κλήση αν η χοντροκοιλάρα σου δεν περιβαλλόταν από την αντιπαθητική μαύρη λουρίδα που οι παλιο-Γιαπωνέζοι επινόησαν για να μας «κόβει» στα ευαίσθητα σημεία. Καλά που οι φίλοι μας οι Γερμανοί έχουν επιβάλει τη χρήση σαράντα (40) τουλάχιστον αερόσακων. Τι να τις κάνουμε λοιπόν τις ζώνες; Εξακολουθούν να φταίνε οι Γιαπωνέζοι! Όσο για τον μικρό, ναι τον βάζω μπροστά με το πιγούνι στο ταμπλό, για να με βλέπει και να μαθαίνει από νωρίς οδήγηση. Σαν τον μπαμπά του.

• Παρκάρισμα «όπου λάχει».

«Του Έλληνος ο τράχηλος…κ.λπ.». Απόλυτα κατανοητή συνήθεια, πηγάζει από την τάση μας για ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση. Ίσως ιστορικά ανάγεται στα χρόνια της ύπαρξης πόλεων-κρατών, με τα «αμάξια» μας σήμερα να αποτελούν το ελάχιστο υποκατάστατο του εδαφοκεντρικού μας τσαμπουκά…Και μην ακούω διάφορα χαζά περί αναπήρων, τυφλών, μαμάδων με καροτσάκια, γερόντων και τα σχετικά! Χάθηκε το οδόστρωμα;

• Μόνιμη χρήση κινητού στην οδήγηση.

Το πιο χρήσιμο εργαλείο για τον συν-Έλληνα: το κινητό. Απορίας άξιον, πώς τα σωματεία και οι σύλλογοι δεν έχουν κινητοποιηθεί ακόμη να ανεγείρουν μνημεία «Τω Αγνώστω Κινητώ»! Η τηλεόραση είναι πλέον γιαγιά μπροστά του, το «κομπιούτερ» αχρηστεύθηκε. Όλοι συνομιλούν διαρκώς με όλους, αγοράζουν το τελευταίο μοντέλο κάθε συσκευής με μανία, τα «πακέτα» των εταιρειών ξεφτιλίζονται τιμολογιακά, για να δώσουν στο Έθνος κι άλλο Χρόνο Ομιλίας. «Μιλάτε, γιατί χανόμαστε!». Το δυστύχημα –και το γράφω κυριολεκτώντας, είναι ότι όταν μιλούν ΔΕΝ οδηγούν, μπορεί να σκέφτονται, να χειρονομούν, να νευριάζουν, να γελούν και ό,τι άλλο, εκτός από το να Οδηγούν.

Αν στα παραπάνω επιθυμείτε να προσθέσετε τόσα, άλλα τόσα, κι ίσως κι άλλα…, άφοβα να το κάνετε! Θα βρείτε ατελείωτα παραδείγματα. Και με όποια σειρά προτεραιότητας επιθυμείτε.

Ένα είναι βέβαιο: οδηγούμε όπως ζούμε, με άγχος, απροσεξία, τσαμπουκά, ανοησία, έπαρση ή βλακεία, κυρίως όμως (και οπωσδήποτε εξ αυτού): με έλλειψη ΠΑΙΔΕΙΑΣ.