Πέντε πράγματα που δεν μας λείπουν από τα PCs του ’90

“Αυτές ήταν εποχές!”, αναφωνείς πετυχαίνοντας screenshots από ένα παλιό παιχνίδι, σε κάποιο blog νοσταλγίας της “χρυσής εποχής” όπου οι υπολογιστές αφορούσαν λίγους και μυημένους. Σίγουρα, όσοι είχαν PC τη δεκαετία του ’90 έχουν πολλές γλυκές αναμνήσεις. Αλλά, ας το παραδεχτούμε: υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μας λείπουν καθόλου, τώρα που το Full HD, το DSL και το USB αποτελούν καθημερινότητα για όλους μας.

Το thefrog.gr δίνει μια γροθιά στη νοσταλγία των users για τα 90s, θυμίζοντας πέντε πτυχές του computing που -ευτυχώς- ανήκουν οριστικά στο παρελθόν.

Ασυμβατότητα

Είχες κάρτα ήχου Adlib, αλλά το παιχνίδι υποστήριζε μόνο Soundblaster. Είχες δώσει μια μικρή περιουσία για τιμονιέρα (γιατί ποιος σοβαρός “οδηγός” έπαιζε Need for Speed με πληκτρολόγιο;) αλλά ήταν αδύνατο να την εγκαταστήσεις σε DOS.

Ήταν εκείνα τα δύσκολα χρόνια πριν το USB. Το περίφημο Plug ‘n’ Play (δηλαδή, η αυτόματη αναγνώριση ενός περιφερειακού από τον υπολογιστή) θα εμφανιζόταν μαζί με τα Windows 95 αλλά θα έκανε χρόνια να ισχύσει πλήρως στην πράξη. Κάθε εγκατάσταση απαιτούσε ένα κατατοπιστικό manual και πολλή υπομονή – αν όχι δεήσεις στον Θεό των PC.

Όχι ότι σήμερα έχουν λυθεί όλα τα σχετικά προβλήματα -κάθε φορά που αλλάζουμε έκδοση Windows, έρχονται και μερικές ανατροπές- αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν μπορούμε να νοσταλγούμε τις εποχές όπου για κάθε νέο hardware ή software ζούσαμε ένα μικρό θρίλερ.

Δισκέτες

Σήμερα, μέχρι και το DVD έχει πάψει να θεωρείται απαραίτητο – χρειάζεσαι ένα πρόγραμμα ή ένα παιχνίδι; Το αγοράζεις online και το κατεβάζεις. Κάποτε, όμως, ένα ήταν το μέσο αποθήκευσης: η δισκέτα.

Η πιο δυσάρεστη εποχή ήταν όταν οι εταιρίες μεγάλωναν ολοένα το μέγεθος των προγραμμάτων, αλλά το CD-ROM παρέμενε ακριβό όνειρο για τους πολλούς. Με το κλασικό floppy disk των 3,5 ιντσών να χωράει μόλις 1,44 MB δεδομένων, ένα βαρύ – για τα δεδομένα της εποχής – software μπορούσε να καταλάβει 10 ή 15 δισκέτες. Οι τελευταίοι πιστοί του floppy άλλαξαν αναγκαστικά γνώμη στα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν, για παράδειγμα, αναγκάστηκαν να εγκαταστήσουν το MS Office 97 Professional από 55 (!) δισκέτες.

“Εντυπωσιακά” γραφικά

Ναι, το Doom ήταν πολύ εντυπωσιακό το 1993. Παραδόξως, τότε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπάρχει κάτι πολύ καλύτερο από την ανάλυση 320 Χ 200 και τα 256 χρώματα. Άσε που οι τρισδιάστατοι λαβύρινθοι ήταν λίγο-πολύ απίστευτη εξέλιξη.

Αλλά, ας είμαστε ειλικρινείς. Στους νοσταλγούς των games εκείνης της εποχής σίγουρα δεν λείπουν τα τετραγωνισμένα γραφικά κα τα τεράστια pixels. Απλώς έχουμε συνδέσει εκείνη την εποχή του gaming με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας, και άλλα τέτοια ρομαντικά.

Οθόνες CRT

Οι επίπεδες οθόνες υπήρχαν μόνο στο μυαλό των σεναριογράφων ταινιών επιστημονικής φαντασίας. ΟΚ, και σε κάποια πανάκριβα laptop. Τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ήσουν τυχερός αν η οθόνη χωρούσε πάνω στο γραφείο σου και ζύγιζε λιγότερο από 15 κιλά.

Διαγώνιοι άνω των 14 ιντσών και αναλύσεις άνω του 800 Χ 600 θεωρούνταν πολυτέλεια. Για όσους έκαναν εντατική χρήση, συστηνόταν ανεπιφύλακτα κάποιο φίλτρο, που (υποτίθεται ότι) προστάτευε τα μάτια από την ακτινοβολία. Στην πραγματικότητα, απλώς χειροτέρευε την απεικόνιση.

Συνδέσεις Dial-Up

Υπήρχε μία εποχή κατά την οποία για να συνδεθείς στο internet έπρεπε πρώτα να βεβαιωθείς ότι κανείς στο σπίτι δεν ήθελε να μιλήσει στο τηλέφωνο εκείνη την ώρα – αφού η σύνδεση γινόταν ουσιαστικά με κλήση ενός αριθμού από το modem. Αν δυσκολεύεστε να θυμηθείτε, ίσως βοηθήσει αυτός ο ήχος:

Αφού επιτυγχανόταν η σύνδεση – αυτό δεν ήταν πάντα εγγυημένο – έπρεπε να προσευχηθείς για μια βιώσιμη ταχύτητα. Αν “έπιανες” τα 5 KB το δευτερόλεπτο, έπρεπε να χαίρεσαι. Αυτό σημαίνει ότι ένα τραγούδι mp3 “κατέβαινε” σε 20 λεπτά – για βίντεο, ούτε λόγος. “Βαρύ” webpage ήταν οποιοδήποτε είχε πάνω από 1-2 φωτογραφίες, κι αυτές σε ανάλυση άστα να πάνε.

Θυμάμαι με συγκίνηση την έλευση του ISDN και την “εκτίναξη” της ταχύτητας στα 16 KB/sec. Ποιος να φανταζόταν ότι σήμερα θα βρίζαμε που το DSL μας δεν ξεπερνά τα 12 Mbps…