Πίνοντας καφέ με τη Μαριέττα Φαφούτη

Πίνουμε καφέ με τη Μαριέττα Φαφούτη, που μάς μιλάει για το νέο της δίσκο, τις εμφανίσεις της στο KooKoo, αλλά και την κολεκτίβα «Αγάπη ρε+», τον φόβο, τον Pablo Pineda και τις ιστορίες που έφτιαχνε στο μυαλό της μικρή.

Είναι γεγονός πως η Μαριέττα είναι από τα πιο γλυκά και ταλαντούχα νέα παιδιά. Γι’ αυτό χάρηκα ιδιαίτερα όταν ήρθε η ώρα να συναντηθούμε στο Αίθριο του Αμαρουσίου και να πιούμε έναν καφέ.

Δεν ήταν συνηθισμένη συνέντευξη, η αλήθεια είναι. Ήταν περισσότερο μια κουβέντα κι αυτό δε συμβαίνει συχνά στις προγραμματισμένες συνεντεύξεις. Η Μαριέττα πέρασε ένα πολύ γεμάτο καλοκαίρι, με περιοδείες αλλά και μεγάλες συναυλίες, όπως αυτή στο Κατράκειο Θέατρο με την κολεκτίβα «Αγάπη ρε+» ή το άνοιγμα της συναυλίας της Zaz. Περίμενα λοιπόν πως θα δω μια Μαριέττα να χαλαρώνει, να ξεκουράζεται και να παίρνει δυνάμεις για το νέο έτος. Παρόλα αυτά, η Μαριέττα ετοιμάζει ήδη τον τρίτο δίσκο, ενώ παράλληλα ασχολείται και με άλλα projects. «Αν ήθελα να ήμουν κουρασμένη, θα ήμουν». Προφανώς, η Μαριέττα δε θέλει κι αυτό γιατί έχει καταφέρει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον μάλλον φιλικό παρά επαγγελματικό. Δε βλέπει τη δουλειά καταπιεστικά και, αν θέλετε τη γνώμη μου, ίσως κι αυτό είναι το μυστικό της.

Ο δίσκος επομένως πάει αργά, καθώς η Μαριέττα αποφάσισε μετά το καλοκαίρι ότι θέλει να δώσει κάτι μουσικά πρωτόγνωρο για τον εαυτό της. Έτσι, θα τον περιμένουμε μέσα στο 2014. Αυτό που θα έρθει σύντομα στα αυτιά μας είναι το νέο single που ετοιμάζει, με το οποίο η ίδια είναι πολύ ενθουσιασμένη. Αν κρίνω από ένα μικρό δείγμα της νέας δουλειάς που είχα την τύχη να ακούσω, η Μαριέττα επιστρέφει πολύ δυναμικά, πιο ώριμη και τολμηρή. Πειραματίζεται με μουσική και στίχο και αυτό μάλιστα δε την τρομάζει καθόλου. Τα νέα κομμάτια θα έχουμε ευκαιρία να τα ακούσουμε πιο ολοκληρωμένα στις εμφανίσεις της στο Kookoo, την Παρασκευή 29 Νοεμβρίου και το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου.

Όσο για την τελευταία της εμφάνιση, στην Ελευσίνα, την άφησε με μια πολύ ωραία ανάμνηση, καθώς μοιράστηκε τη σκηνή με το Monsieur Minimal. «Ο Χρήστος είναι υπέροχο παιδί. Είχε έρθει να με ακούσει στην παρουσίαση του δίσκου, που δε με ήξερε κανείς τότε. Είχα νιώσει τέτοιο δέος… Είναι πολύ καλό και απλό παιδί, πολύ ακομπλεξάριστο. Ήταν επόμενο ότι θα συνεργαστούμε. Το “Party” ήταν κομματάρα, οπότε ήταν τιμή μου να συμμετέχω.»

«Με το “Αγάπη Ρε+” νιώθω ότι ο φόβος που ένιωθα για αυτήν την περίοδο της ζωής όλων μας έχει γίνει πιο ανεκτός. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ τους φόβους μου και αυτό ίσως με κάνει να φοβάμαι λιγότερο ή να έχω περισσότερη δύναμη.»

Μια άλλη συνεργασία που σημαίνει πολλά για την ίδια είναι η συμμετοχή της στην κολεκτίβα «Αγάπη ρε+» που ξεκίνησε τις πρώτες ενέργειες τον Ιούλιο με μια μεγάλη συναυλία στο Κατράκειο Θέατρο. «Με τα παιδιά αυτά έζησα μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές που έχω ζήσει στη ζωή μου. Ήμασταν όλοι πάνω στη σκηνή και κλαίγαμε. Είναι πολύ δύσκολο πλέον να κανονίσουμε να βρεθούμε όλοι μαζί, αλλά επικοινωνούμε σε καθημερινή βάση. Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό, γιατί νιώθω ότι ο φόβος που ένιωθα για αυτήν την περίοδο της ζωής όλων μας έχει γίνει πιο ανεκτός. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ τους φόβους μου και αυτό ίσως με κάνει να φοβάμαι λιγότερο ή να έχω περισσότερη δύναμη».

Όταν η Μαριέττα ανέφερε τη λέξη «φόβος» το κλίμα ηλεκτρίστηκε ελαφρώς. Ξέραμε και οι δυο για τι πράγμα μιλούσε. «Δε μπορώ να συλλάβω ότι θα βρίσκεται στην εξουσία μια ομάδα ανθρώπων, η οποία θεωρεί υποδεέστερη μια άλλη ομάδα ανθρώπων και δε σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Θεωρώ ότι μια τέτοια ομάδα ανθρώπων έχει κερδίσει την υποστήριξη του κόσμου από φόβο και μόνο». Συμφωνήσαμε σε αυτό, αλλά εμένα πάντα η απορία μου είναι πώς περνάμε στην πράξη, πώς μπορεί ο καθένας από μας να πολεμήσει το φόβο που έχει μέσα του σε τέτοιους καιρούς. «Δείχνοντας στο συνάνθρωπό του ότι βρίσκεται δίπλα του και ότι μπορεί να τον υποστηρίξει ανά πάσα στιγμή. Πλέον υπάρχουν χίλιοι δυο τρόποι να δείξεις την υποστήριξή σου. Εκτός από αυτό, δείχνοντας ότι καταδικάζεις οποιοδήποτε γεγονός έρχεται σε αντίθεση με τις αρχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Τέλος, ψηφίζοντας, όχι από αντίδραση, αλλά ουσιαστικά. Η αποχή είναι τεράστιο λάθος».

Από την άλλη μεριά, μεγάλο ρόλο παίζει και ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τις προσωπικές σου υποθέσεις. Η Μαριέττα μου θύμισε πως είναι πολύ σημαντικό να προστατεύεις τον εαυτό σου, ακόμα κι αν η ίδια έφτασε σε ηλικία 28 ετών για να το κάνει. Τότε έμαθε μια πολύ βασική λέξη: «Όχι». «Δεν ήθελα να χαλάσω το χατίρι σε κανέναν και ντρεπόμουν έπειτα να διεκδικήσω όσα μου αναλογούσαν. Έτσι έμαθα να λέω τη λέξη “όχι” και να διεκδικώ. Επίσης, έχω κάνει πάρα πολλή δουλειά με τον εαυτό μου για να μπορέσω να αποβάλλω τον απαράμιλλο συγκεντρωτισμό μου. Ήμουν πολύ πιο συγκεντρωτική, χωρίς να το καταλαβαίνω.»

Τη μια στιγμή μου λέει πως «η ιστορία της ΕΡΤ είναι ιστορία ντροπής και η κατάσταση έχει φτάσει στο να παλεύουν οι άνθρωποι για τα δεδομένα, τα αυτονόητα», ενώ μετά από λίγο λάμπουν και γεμίζουν τα μάτια της μιλώντας για τη γνωριμία της με τον καθηγητή και ηθοποιό Pablo Pineda.

Αυτό που με κολακεύει στη Μαριέττα είναι το πώς μπορεί σε ένα πρόσωπο να χωρέσει τόση ευαισθησία και δυναμικότητα. Τη μια στιγμή μου λέει πως «η ιστορία της ΕΡΤ είναι ιστορία ντροπής και η κατάσταση έχει φτάσει στο να παλεύουν οι άνθρωποι για τα δεδομένα, τα αυτονόητα», ενώ μετά από λίγο λάμπουν και γεμίζουν τα μάτια της μιλώντας για τη γνωριμία της με τον καθηγητή και ηθοποιό Pablo Pineda: «Δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω από το θαυμασμό και τη συγκίνηση που νιώθω για αυτόν τον άνθρωπο. Είπε ένα από τα πιο όμορφα και αισιόδοξα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου: “Όταν ήμουν μικρός και έμαθαν οι γονείς μου ότι έχω σύνδρομο Down έκλαιγαν. Μου το είπαν και έκλαιγα κι εγώ. Μετά έψαξα και είδα ότι ένας άνθρωπος με σύνδρομο Down μπορεί να ζήσει μια φυσιολογική ζωή. Τότε αποφάσισα ότι από δω και πέρα θα κλαίω μόνο από χαρά και όχι από στεναχώρια”.»

Όταν βλέπω τη Μαριέττα συγκινημένη, σκέφτομαι πόσο θα ήθελα να γνωρίσω τη «μικρή Μαριέττα». Φανταζόμουν πως από μικρό θα χανόταν μπροστά από ένα πιάνο, αλλά η ίδια με διαβεβαίωσε πως δεν ήρθαν έτσι τα πράγματα με τη μουσική: «Ασχολήθηκα με τη μουσική μεγάλη, απλά είχα μια ευκολία στο να μαθαίνω. Πήγαινα στο σπίτι μιας φίλης μου, έβλεπα τι έπαιζε και μετά πήγαινα και το έπαιζα χωρίς να ξέρω τις νότες. Γενικά, τρελαινόμουν να φτιάχνω ιστορίες στο μυαλό μου και να τις ζω. Επίσης, είχα μια τριχασμένη προσωπικότητα! Είχα στο μυαλό μου ένα παραμύθι που μας έλεγε η γιαγιά μου με τρεις αδερφές, μια καλή, μια πιο κακιά και μια πολύ κακιά. Έτσι, για το κάθε τι που έκανα, σκεφτόμουν τι έκβαση θα είχε αν ήμουν μια από τις τρεις αδερφές. Γενικά ήμουν drama queen, τα ζούσα όλα στο πετσί μου!».

Λίγο πριν κλείσω το μαγνητόφωνό μου, ζήτησα από τη Μαριέττα μια ευχή για το νέο thefrog.gr και τους αναγνώστες του. Τα λόγια της τα έχετε ξανακούσει σίγουρα από πολλά στόματα, μα σίγουρα δεν έχετε δει μάτια να λάμπουν και να καρφώνονται αποφασιστικά σαν τα δικά της. Η ευχή της ήταν υγεία, αγάπη και αλληλεγγύη για όλους, γιατί αυτά είναι που μας δίνουν δύναμη ώστε να αντιμετωπίσουμε όλες τις δυσκολίες της ζωής.

Ευχαριστούμε πολύ τη Μαριέττα Φαφούτη και της ευχόμαστε μια δημιουργική season ανυπομονώντας για το ραντεβού μας στο Kookoo!