ΠΑΣΟΚ με ολίγον τι διανόηση;

Δεν είναι μόνο η συμμετοχή στελεχών του ΠΑΣΟΚ -συνυπεύθυνων για την καταστροφική πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία- που οδηγεί την πρωτοβουλία των 58 στο περιθώριο. Είναι και μία τραγική εσωστρέφεια.

Όταν είχε ανακοινωθεί η “Πρωτοβουλία των 58” ήμουν μεταξύ των πολλών που άσκησαν κριτική στην πρόσκληση σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Υποστήριζα τότε ότι ένα εγχείρημα που θέλει να παρουσιάζεται ως “φρέσκο”, ως φορέας ρήξης με το παρελθόν, δεν μπορεί να χτίζεται με φθαρμένα υλικά.

Πολύ σύντομα αποδείχτηκε ότι το αγκάλιασμα της πρωτοβουλίας από το ΠΑΣΟΚ είχε τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Πολλοί από τους πολίτες που έψαχναν διέξοδο απέναντι στο δίλημμα “ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ” γύρισαν την πλάτη στους “58”, κι ας φαίνεται ότι δεν υπάρχει προς το παρόν άλλη επιλογή στο χώρο της Κεντροαριστεράς.

Δεν είναι όμως μόνο η συμμετοχή στελεχών του ΠΑΣΟΚ -συνυπεύθυνων για την καταστροφική πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία- που οδηγεί την πρωτοβουλία στο περιθώριο. Είναι και μία τραγική εσωστρέφεια.

Μία βόλτα στους “τοίχους” του χώρου στα social media το αποδεικνύει. Ο ένας ασχολείται με το αν πρέπει στις ευρωεκλογές οι υποψήφιοι της νέας παράταξης να κατέβουν με τη “σημαία” του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος ή αν πρέπει να υπάρξει άλλη επιλογή για τους φιλελεύθερους και τους οικολόγους. Ο άλλος παρουσιάζει θεωρητικά μοντέλα επιλογής υποψηφίων μέσω “affirmative action” (“θετικής δράσης” ή καλύτερα πριμοδότησης π.χ. για τους νέους ή τις γυναίκες). Ο τρίτος αναλώνεται απλώς σε ειρωνικά σχόλια έναντι όσων δεν θεωρούν και τόσο αυτονόητη τη συμμετοχή πάλαι ποτέ “εκσυγχρονιστών” στο εγχείρημα.

Όλα αυτά ποσώς ενδιαφέρουν το ευρύ κοινό, που διψάει για συγκεκριμένες θέσεις – αρκετά ασχοληθήκαμε με τις ενδοπαραταξιακές διαδικασίες και με το ξεκατίνιασμα στο Facebook.

Πολλοί είχαν συμφωνήσει με τις γενικές αρχές που είχαν παρουσιαστεί στο προσκλητήριο των “58” – γιατί δεν ήταν παρά μία διακήρυξη καλών προθέσεων. Οι πολίτες όμως θέλουν να ξέρουν τί σημαίνει πρακτικά η “κοινωνική συνοχή και η κοινωνική δικαιοσύνη”, με ποιον τρόπο η “κοινωνική συμφωνία των πολιτών θα στηρίζει τους πραγματικά αδύναμους”, πώς ακριβώς θα “αναδιοργανωθεί εκ βάθρων η δημόσια διοίκηση”.

Βεβαίως, γράφονται καθημερινά σοβαρά άρθρα, ο διάλογος συνεχίζεται, ενώ αναμένεται και η Ιδρυτική Συνέλευση, στην οποία -φαντάζομαι- θα προκύψουν πολύ πιο σαφείς πολιτικές θέσεις. Και σίγουρα, ο δημοσιογραφικός κόσμος έχει μερίδιο ευθύνης για το γεγονός ότι περισσότερα γράφονται για το αν ο τάδε αντέδρασε στη συμμετοχή του δείνα, παρά για την ουσία. Αλλά και πάλι, έχει σπαταληθεί υπερβολικά πολλή ενέργεια σε διαδικαστικά ζητήματα, ενδοπαραταξιακά καβγαδάκια και αναμάσημα των γνωστών ευχολογίων περί ενότητας και μεγάλης δημοκρατικής παράταξης.

Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν και πρέπει άμεσα να υπάρξει ένα -έστω ελάχιστο- πολιτικό πρόγραμμα. Αλλιώς οι πολίτες -που έχουν χορτάσει από γενικόλογες διακηρύξεις- θα συνεχίσουν να βλέπουν στους “58” ένα μασκαρεμένο ΠΑΣΟΚ με ολίγον τί διανόηση.