Το δαιμόνιο, το φάντασμα και ο dj

Στενεύουν τα περάσματα, φίλε αναγνώστη. Εκεί που κάνεις το μπάνιο σου, ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι για αρκετές μέρες λούζεσαι με το αφρόλουτρο και πλένεις το σώμα σου με το σαμπουάν.

Η στήλη, περιμένοντας την ανάπτυξη, σου παρουσιάζει παράξενα φαινόμενα που μπορεί να σου κάνουν τη ζωή δράμα στην κατά τ’ άλλα υπέροχη Ελλάδα του σήμερα.

Το δαιμόνιο των κλειδιών

Ανάμεσά μας ζει ένα φρικτό δαιμόνιο, ένα πλάσμα που τρέφεται με το να παίρνει τα κλειδιά σου και να τα μετακινεί άσκοπα, με αποτέλεσμα να μη μπορείς να τα βρεις πουθενά. Η ύπαρξή του επιβεβαιώνεται από πολλούς παθόντες, διότι δεν είναι δυνατόν κύριοι να ψάχνεις μισή ώρα τα κλειδιά και τελικά να τα έχεις «ξεχάσει» στον πάτο του κάδου με τα σκουπίδια. Το αποτρόπαιο διαβόλι δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε κλειδιά σπιτιού και κλειδιά αυτοκινήτου, ενώ όταν είναι στα κέφια του μετακινεί ακόμα και γαλλικά κλειδιά ή κλειδιά του σολ.

Το φάντασμα στο παρκάρισμα

Γυρίζεις σπίτι από τη δουλειά κουρασμένος και ψάχνεις να παρκάρεις. Φυσικά και δε βρίσκεις από κάτω, οπότε αρχίζεις να κάνεις τον γύρο του τετραγώνου. Με ένα μαγικό τρόπο, μόλις περνάς δίπλα από ένα αυτοκίνητο, αυτό ανάβει φώτα και ετοιμάζεται να αναχωρήσει. Είναι όμως πολύ αργά για να επιχειρήσεις παρκάρισμα, καθώς πίσω σου έχει δημιουργηθεί μια ουρά με εξαγριωμένους οδηγούς που απαιτούν να συνεχίσεις την πορεία σου. Κάνεις τον κύκλο για να παρκάρεις, αλλά το φάντασμα, καλά κρυμμένο πίσω από τους εξαγριωμένους οδηγούς, έχει προλάβει να σου πάρει τη θέση. Οπότε για να μη μπλέκεις, μετακόμισε στο Παγκράτι, που μέχρι να βρεις να παρκάρεις πρέπει να ξαναπάς για δουλειά, και ουδέν πρόβλημα. Πάει το φάντασμα.

Τα αντικαπνιστικά φανάρια

Αν οδηγείς, φίλε αναγνώστη, θα έχεις περάσει κι εσύ τεράστιο μέρος από τη ζωή σου περιμένοντας να ανάψει το πράσινο. Θα έχεις παρατηρήσει ότι αυτή η διαδικασία είναι συνήθως αβάσταχτη. Θέλεις να λυθεί αυτό το πρόβλημα; Με κάποιο μυστήριο τρόπο, μόλις πας να στρίψεις τσιγάρο, το φανάρι γίνεται πράσινο, αν όμως δεν στρίψεις, θα είναι κόκκινο για δέκα λεπτά. Οπότε; Έχεις έναν καπνό στη θέση του συνοδηγού, ακόμα κι αν δεν καπνίζεις, και μόλις μας πιάσουν τα κόκκινα τσουπ, κάνεις την προσποίηση. Την πατάει το φανάρι, ανάβει, και πας πιο γρήγορα στη δουλειά, μεγάλη επιτυχία, συγχαρητήρια.

O dj που περνάει καλά μόνος του

Πας και συ να διασκεδάσεις και να πιείς ένα ποτό, και να σου ο καλός ο ντιτζέης. Το μαγαζί έχει κόσμο που σπίτι του ακούει Placebo και Pixies, κανά δυο γκοθάδες, ένα πανκιό, πέντε έξι κοπελιές που δεν θα τις χάλαγε καθόλου αν έπαιζε Πέγκυ Ζήνα, και εσένα που θέλεις να ακούσεις Motorhead και μέχρι τρεις νότες. Αλλά την πατήσατε όλοι, γιατί ο κύριος πίσω από τα ντεκς έχει αποφασίσει να σας παίξει αφγανική κάντρι, που την έχει σε επτάρι βινύλιο, την έχει ψάξει τη φάση, όχι σαν εσένα τον πίθηκα που κάθεσαι και ακούς Sepultura στο γιουτιούμπ. Αντί να βάλει το «Every you every me» για τον πολύ λαό, το «Temple of love» να χορέψει ο γκοθάς και το «Ματώνω» για τα κορίτσα, σου βάζει να ακούς τον Χοσαφισίν Μιραγκάμ, τον βοσκό που κάνει το λαούτο να κλαίει γιατί του ψόφησε η κατσίκα στο Εσχίς Εχίρ. Για να τον τρολάρεις, που είναι και της μόδας, πήγαινε και ζήτα του να παίξει το «Born to be wild» από Νταλάρα, και αν σου πει «δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα», πες του «ναι, αλλά σκέψου πόσο ωραία θα το έλεγε», πράγμα που πιθανόν να ισχύει, αν το καλοσκεφτείς.