Το Μόνο Θέμα

Είναι φορές που δεν έχεις τίποτα να γράψεις. Δεν είναι οι μέρες που η επικαιρότητα είναι βαρετή – πάντα βρίσκει κανείς κάτι να σχολιάσει. Είναι εκείνα τα μακρά διαστήματα που ένα και μοναδικό γεγονός κυριαρχεί, εκτοπίζοντας όλες τις υπόλοιπες ειδήσεις, σαν να μη συμβαίνει τίποτα άλλο στον κόσμο: όταν υπάρχει το Μόνο Θέμα.

Ο Παύλος Φύσσας ήταν μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, κάποιου άλλου κόμματος ή απλώς αντιφασίστας; Κατέβαινε στις πορείες; Ήταν ήσυχο παιδί; Είχε προηγούμενα; Τί δήλωσε η μητέρα του; Ο κολλητός του; Ο περιπτεράς του; Η γιαγιά που έμενε απέναντι από το πατρικό του; Ανήκε στο low bap ή στη hip hop σκηνή; Και ο δολοφόνος; Ήταν γνωστός στην περιοχή; Είχε οικονομικά προβλήματα; Ή μήπως ψυχιατρικά; Τί λένε οι θαμώνες του καφενείου; Τί αποκαλύπτει με πλάτη στην κάμερα το μέλος της Χρυσής Αυγής που τον ήξερε προσωπικά; Και η αστυνομικός που τον συνέλαβε; Ήταν καλό και σεμνό κορίτσι; Κοιτούσε πάντα τους άντρες στα μάτια; Έτρεχε πάντα πρώτη στο καθήκον; Πώς την περιγράφει ο γείτονας που την έβλεπε κάθε μέρα να καβαλάει τη μηχανή για να πάει στη δουλειά;

Όχι, όχι, αυτά είναι για τους κουτσομπόληδες. Το σημαντικό είναι να μάθουμε: τι συμβαίνει πραγματικά στους πυρήνες της Χρυσής Αυγής; Κρύβουν όντως λοστούς και μαχαίρια στις γιάφκες τους οι φασίστες; Τα μέλη περνούν από στρατιωτική εκπαίδευση; Πώς λειτουργεί η ιεραρχία; Από πόσο ψηλά δίνονται οι εντολές για τις επιθέσεις; Τί λέει σε αποκλειστικότητα ο μετανιωμένος πρώην χρυσαυγίτης;

Μα όχι, ούτε έτσι βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Πρέπει αμέσως τώρα να αποφασίσουμε: θα θέσουμε εκτός νόμου τη Χρυσή Αυγή; Τί λένε οι νομικοί και οι συνταγματολόγοι; Τί συνιστά σύσταση εγκληματικής οργάνωσης; Ποια είναι η ψυχολογική ερμηνεία της ψήφου στο φασισμό; Φταίει η κυβέρνηση; Φταίει το μνημόνιο; Φταίει ο καπιταλισμός; Φταίει η Αριστερά; Να δώσουμε αυτή τη στιγμή απαντήσεις και λύσεις!

Γράφτηκαν και ειπώθηκαν όλα. Επί δέκα ημέρες, κάναμε λυσσασμένα κλικ σε όλα τα σχετικά άρθρα, ρουφούσαμε παθιασμένα την πληροφορία, μοιραζόμασταν ατελείωτα σχόλια και αναλύσεις. Το πρόβλημα ήταν ότι όσο εμείς ασχολούμασταν με το Μόνο Θέμα, η ζωή συνεχιζόταν. Τα δημόσια πανεπιστήμια δηλώνουν αδυναμία λειτουργίας, η τρόικα επιστρέφει με νέες απαιτήσεις, η Μέρκελ έχει επανεκλεγεί, στη Συρία συνεχίζεται ο αιματηρός εμφύλιος… αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε, κι έτσι όταν ξυπνήσουμε από το μονοθεματικό μας παραλήρημα, για άλλη μία φορά δεν θα μπορούμε να κατανοήσουμε τί και γιατί συμβαίνει γύρω μας.

Το ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι αυτή η εμμονή τελικά μας στερεί τη δυνατότητα να αναλύσουμε σωστά την ουσία του ίδιου του εκάστοτε Μόνου Θέματος – στην προκειμένη περίπτωση, του εξαιρετικά κρίσιμου προβλήματος του φασισμού. Αυτό είναι αδύνατον χωρίς την περισυλλογή που μόνο η χρονική απόσταση μπορεί να προσφέρει. Όσοι, όμως, επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτή την απόσταση καταδικάζονται στην αδιαφορία του κοινού, που στο μεταξύ έχει μπουχτίσει από τον όγκο των πληροφοριών – ή απλώς έχει ανακαλύψει ήδη το επόμενο Μόνο Θέμα.

Κι αν μέχρι πριν λίγα χρόνια έφταιγαν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, οι “αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι” και τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, τώρα η ευθύνη είναι πολύ περισσότερο ατομική. Οι πληροφορίες είναι όλες εκεί, διαθέσιμες με ένα κλικ, και ο καθένας έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ελεύθερα τί διαβάζει και τί μοιράζεται με τους άλλους. Αλλά εμείς επιβάλλουμε εθελοντικά στους εαυτούς μας το ίδιο για το οποίο κατηγορούσαμε επί χρόνια το μιντιακό σύστημα: μονοθεματική και ενίοτε μονόπλευρη ενημέρωση χωρίς ουσία. Κι ύστερα λήθη…