Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος, τι θα έκανες;

Η ανθρωπότητα έχει καταφέρει στην μακρά ιστορία της μια σειρά από φρικαλεότητες. Τα πιο σκοτεινά τρόπαια αυτής της συλλογής είναι ο Πρώτος (1914-1918) και ο Δεύτερος (1939-1945) Παγκόσμιος Πόλεμος. Αν υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε κοντά στην απόκτηση του τρίτου, και ίσως πιο αποκρουστικού τρόπαιου από όλα, άραγε με ποιο τρόπο θα το αντιμετωπίζαμε;

O Paolo Coelho (Βραζιλιάνος συγγραφέας, 1947), στη διάσημη νουβέλα του «Ο Αλχημιστής», μας λέει ότι όταν κάτι συμβαίνει μία φορά, μπορεί να συμβεί και δεύτερη. Αν όμως κάτι συμβεί δύο φορές, τότε σίγουρα θα συμβεί και τρίτη. Είναι μία από τις πολύ ιδιαίτερες, συμπαντικές αποκρυπτογραφήσεις του αγαπημένου μας Paolo. Πέρα όμως από τους ψιθύρους του σύμπαντος, υπάρχουν και αυτοί που βλέπουν συνεχώς αφορμές για την έναρξη ενός πολέμου παγκόσμιας κλίμακας. Είτε πρόκειται για την απόκτηση περισσότερων φυσικών πόρων και οικονομική επικυριαρχία είτε εξαιτίας θρησκευτικού φανατισμού κ.α. Υποστηρίζεται ότι είναι αναπόφευκτο και πως πρέπει  να το αναμένουμε.  Αρκετοί έχουν πάει ένα βήμα παραπέρα και έχουν προετοιμαστεί με την κατασκευή καταφυγίων και την αποθήκευση τροφών, νερού κτλ. Ο,τι χρειάζεται δηλαδή για να καταφέρουν να επιβιώσουν σε κάποιο υπόγειο καταφύγιο για πολλά χρόνια.

Με αφορμή τη νέα ταινία του Kevin Macdonald, «How I Live Now» (Ελληνικός τίτλος: «Σ’ Αγαπώ»), αναγκάστηκα να σκεφτώ αυτό το ενδεχόμενο. Η υπόθεση, θέλει ένα κορίτσι από την Αμερική να επισκέπτεται συγγενείς της που ζουν στην αγγλική ύπαιθρο. Ξαφνικά όμως βρίσκεται να αγωνίζεται για την επιβίωσή της, καθότι το Ηνωμένο Βασίλειο δέχθηκε επίθεση με πυρηνική βόμβα και ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος μόλις ξεκίνησε. Ας υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε στη θέση της πρωταγωνίστριας και ξαφνικά, εκεί που βιώνουμε μια συγκεκριμένη κατάσταση για πολλές δεκαετίες, με σταθερά, γενικότερα, χαρακτηριστικά αλλά και τρόπο ζωής, αναγκαζόμαστε να  ψάξουμε νέους τρόπους για να καλύψουμε βασικές ανάγκες όπως την εύρεση τροφής και νερού και την προστασία από το κρύο. Ακόμα χειρότερα, πρέπει να προφυλαχθούμε από τα εχθρικά πυρά που ίσως  βρίσκονται έξω από την πόρτα μας ή και από τον γείτονά μας, ο οποίος θα κάνει πλέον τα πάντα για να βρει φαγητό για την οικογένεια του. Τα τηλέφωνα, το διαδίκτυο και η τηλεόραση δεν θα λειτουργούν. Μόνο το ράδιο και αυτό σε κάποιο κανάλι έκτακτης μετάδοσης. Ρεύμα δεν θα παρέχεται πλέον, ούτε και καύσιμα για μετακίνηση. Τι θα έκανες σε αυτή την περίπτωση αγαπητέ αναγνώστη;

Στη ταινία, η Elizabeth, μέσα από αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα, ανακαλύπτει έναν εντελώς νέο κόσμο από αυτόν στον οποίο ζούσε μέχρι εκείνη την στιγμή. Έρχεται σε επαφή με τη φύση και ανακαλύπτει τη μαγεία της. Διαπιστώνει τη σοφία της απλότητας και βλέπει πλέον καθαρά πόσο περιττά είναι τα περισσότερα αντικείμενα που μας περιβάλλουν. Μέσα από αυτή την προσπάθεια επιβίωσης,  συνειδητοποιεί την αξία της ζωής. Ερωτεύεται και μετά θα αγαπήσει. Τα πάντα πλέον θα αφιερωθούν σε αυτή την αγάπη γιατί μόνο αυτό είναι νόημα της ζωής. Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης, μας μεταφέρει με ποιητικό τρόπο σε αυτόν τον νέο κόσμο και προσπαθεί να μας υπενθυμίσει τα απλά και σημαντικά στη ζωή μας.

Άραγε τι θα κάναμε εμείς στη θέση της; Θα αγωνιούσαμε να ξαναχτίσουμε τον παλιό μας κόσμο ή θα αντιμετωπίζαμε το γεγονός σαν την τέλεια ευκαιρία για να απομακρυνθούμε από αυτό το τεχνητό περιβάλλον που ζούμε ώστε να ανακαλύψουμε και πάλι το χαμένο νόημα; Είναι προφανές πλέον ότι ο διακαής πόθος που κρύβουμε οι περισσότεροι μέσα μας, αυτός της απόδρασης στο αγαπημένο μας «νησί» με τον άνθρωπο μας, αποτελεί την καλύτερη επιλογή. Είναι περίεργο για ποιο λόγο αυτή η επιθυμία σβήνεται κάτω από το θόρυβο της σύγχρονης ζωής, τώρα που δεν αντιμετωπίζουμε αυτή την ακραία κατάσταση. Ποια είναι αυτά τα αόρατα δεσμά που μας κρατάνε μακριά από τις πραγματικές μας ανθρώπινες ανάγκες; Γιατί η σύγχρονη κοινωνία, ένα ανθρώπινο προϊόν,  υπερτρέφει το σώμα και αφήνει την ψυχή να λιμοκτονεί; Πρέπει τελικά να αντιμετωπίζουμε πάντα ακραίες καταστάσεις για να συνειδητοποιούμε τις πραγματικές αξίες; Δυστυχώς πρόκειται για ένα τόσο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Είτε είναι θέμα υγείας ή μια ακραία και απότομη αλλαγή που αφαιρεί τα περιττά, η κατάληξη είναι πάντα η ίδια. Να αναρωτιόμαστε γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν δίναμε περισσότερο βάρος στις πραγματικές μας επιθυμίες.

Ως απόλυτα αισιόδοξος, ξεροκέφαλος και ερωτευμένος με την ανθρωπότητα στο σύνολό της, πιστεύω ότι όσο αναπτυσσόμαστε, τόσο μικραίνει και η πιθανότητα των πολεμικών δραστηριοτήτων. Η αυξημένη νοημοσύνη έχει πάντα πολύ καλύτερες επιλογές από αυτή του πολέμου. Αν τώρα μας φαίνεται αποκρουστικός ένας πόλεμος, φανταστείτε σε 100 ή και 1000 χρόνια. Κάλο θα είναι να μην περιμένουμε έναν «Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο» για να ταΐσουμε την ψυχή μας με αυτό που πραγματικά επιθυμούμε. Ας τινάξουμε την σκόνη του αποπροσανατολισμού για να προχωρήσουμε ελεύθερα προς τη ζωή που πραγματικά θα επιλέγαμε.

Υ.Γ. Αν πάντως πέσω έξω, εγώ επιλέγω Σέριφο.