Φιλοσοφώντας για τις γυναίκες

«Η μεγαλύτερη ερώτηση που δεν έχει απαντηθεί ποτέ και που κι εγώ δεν έχω κατορθώσει να απαντήσω μετά από τριάντα χρόνια έρευνας, είναι: “τι θέλει μια γυναίκα;”’».

Σίγκμουντ Φρόυντ, (1856-1939, Αυστριακός ψυχίατρος)

Όταν αυτοί, σαν τον Φρόυντ, παραδόθηκαν, τι να πεις εσύ και εγώ. Όποιος και να είσαι όμως, η αλήθεια είναι ότι νιώθεις μια αμηχανία όταν μιλάς για τις γυναίκες. Όση εμπειρία και αν διαθέτεις. Με ό,τι χαρίσματα επικοινωνίας και αν έχεις προικιστεί. Όσο πολυμαθής, παρατηρητικός και υπομονετικός και αν είσαι, πάντα όταν θα μιλήσεις για τις γυναίκες πλημμυρίζεσαι από το «άγνωστο». Σαν να μπαίνεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο που δεν έχεις καμιά απολύτως ιδέα τι περιέχει. Μπορεί να συναντήσεις τέρατα άλλα και παραδείσους.

Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ένας άντρας για την γυναίκα στην ζωή του είναι πως ποτέ δεν μπορεί να θεωρήσει ότι γνωρίζει τι σκέφτεται, σε καμιά περίπτωση. Οι τυχεροί παίρνουν αυτό το μάθημα σχετικά νωρίς. Οι άτυχοι το παίρνουν αργά. Αλλά είναι το πρώτο και τελευταίο μάθημα. Δεν υπάρχει συνέχεια. Στην υπόλοιπη ζωή του ο άντρας απλά επιβεβαιώνει συνεχώς το πρώτο αυτό κανόνα. Όσο μεγαλώνει, τόσο περισσότερο το αποδέχεται. Όλα τα τυχόν λάθη του με το αντίθετο φύλο θα πηγάζουν πάντα από την παραβίαση αυτού το πρώτου νόμου.

Αυτό το «άγνωστο» λοιπόν που κρύβει το μυαλό μιας γυναίκας έχει προκαλέσει τον τρόμο σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, σε κάθε λογής άντρες. Αρχαίοι συγγραφείς και φιλόσοφοι, στρατηγοί, πολεμιστές, αυτοκράτορες, βασιλιάδες, ποιητές, επιστήμονες, καλλιτέχνες, απλοί άνθρωποι, όλοι συγκλίνουν τις απόψεις τους σε μια ερμαφρόδιτη εικόνα που ενώνει την απόλυτη απειλή με την απόλυτη ευτυχία.

Ο Αριστοφάνης (445-386 π.Χ., αρχαίος Έλληνας κωμωδιογράφος) την είπε θηρίο και μάλιστα το πιο δύσκολο να πολεμήσεις από όλα τα θηρία. Ο Μένανδρος (4^ος αιώνας π.Χ., αρχαίος Έλληνας ποιητής) είπε ότι καλύτερα είναι να ζεις με λιοντάρι παρά με γυναίκα. Ο Λόρδος Βύρων (1788-1824, Βρετανός ποιητής) προτιμάει να πεθάνει για μια γυναίκα παρά να ζήσει μαζί της. Ο Νίτσε (1844-1900, Γερμανός φιλόσοφος) πιστεύει ότι στο μίσος (αλλά και στον έρωτα), η γυναίκα είναι περισσότερο βάρβαρη από τον άντρα. Ο Καζαντζάκης (1883-1957, Έλληνας συγγραφέας) χαρακτηρίζει το γυναικείο σώμα σαν έναν ολάνθιστο γκρεμό. Ακόμα και μια γυναίκα, η Μάργκαρετ Μιντ (1901-1979, Αμερικανίδα ανθρωπολόγος) πιστεύει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται γυναίκες στις πολεμικές μάχες γιατί θεωρεί ότι τα θηλυκά είναι υπερβολικά άγρια.

Με «τρόμο» τελικά αντικρίζουμε εμείς οι άντρες τις γυναίκες. Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, είναι μια επέλαση αρχέγονων αισθήσεων που προκαλούν σοκ και δέος. Οι Γάλλοι έχουν μια παροιμία που λέει ότι «αυτό που θέλει η γυναίκα, ο Θεός το τρέμει». Μέχρι και στον Θεό έφτασε ο «φόβος» για να περιγραφεί όσο πιο γλαφυρά μπορεί το άγνωστο και απρόβλεπτο του γυναίκειου φύλου.

Ένας φίλος μου φιλοσοφεί. Λέει ότι ο πληθυσμός της Γης είναι γύρω στα επτά δισεκατομμύρια και υπολογίζεται ότι το 50% είναι γυναίκες, δηλαδή περίπου τρεισήμισι δισεκατομμύρια. Τόσες θα ήταν και οι διαφορετικές απόψεις που θα άκουγες αν τις ρώταγες όλες για ένα συγκεκριμένο θέμα. Ενώ στους άνδρες οι παραλλαγές της απάντησης αυτής, μειώνονται τραγικά σε κάτω των δέκα. Ένας ανώνυμος γράφει, ότι αν κάνεις στη γυναίκα δώρο ένα εκατομμύριο κόκκινα τριαντάφυλλα, εκείνη θα πει ότι θα ήθελε μόνο ένα. Δώσε της ένα και θα σου πει ότι θα το προτιμούσε να ήταν λευκό. Έτσι κάπως ο άντρας αφοπλίζεται. Παραδίδεται στην γοητεία του αμετάφραστου και στη ματαιότητα της μάχης κατά του ανίκητου.

Αυτή όμως η περιγραφόμενη απειλή που γεννιέται μέσα από το άγνωστο είναι η μία πλευρά. Η άλλη είναι αυτή που κρύβει τους παραδείσους. Συνυπάρχουν και οι δυο στο ίδιο μαγικό πλάσμα. Δεν έχει περιγραφεί πιο όμορφα η «φύση» αυτή από τα λόγια του Γάλλου συγγραφέα Félicité Robert de Lamennais (1782-1854), που παρομοιάζει την γυναίκα σαν ένα λουλούδι, από αυτά που χαρίζουν το άρωμά τους μόνο στο σκοτάδι. Τελικά το στοιχείο αυτό του τρόμου, του αγνώστου, του ακατανόητου είναι το σκοτάδι που χρειαζόμαστε εμείς οι άντρες για να μπορέσουμε να μυρίσουμε τα αρώματα αυτού του λουλουδιού.

Τίποτα όμως δεν θα μας σταματήσει από το να ψαχουλεύουμε στο σκοτεινό αυτό δωμάτιο. Ποιος ξέρει; Μπορεί σε χίλια χρόνια και μετά από εκατόμβες παραδομένων ψυχών, να μάθουμε τα μυστικά τους και να μπορέσουμε να τις χωρέσουμε επιτέλους στις περιγραφές μας. Και τις τρεισήμισι δισεκατομμύρια από αυτές.

ΥΓ. «Γυναίκες, σας περιγράφουμε όπως μας αρέσει
κι εξοργιζόμαστε που δεν χωράτε στις περιγραφές μας.»

Τίτος Πατρίκιος (1927, Έλληνας ποιητής)