Χειμερινοί Κολυμβητές: «Εκεί που νομίζουμε ότι είμαστε αδύνατοι, να ορμάμε κατευθείαν»

Εάν υπάρχει ένα ελληνικό μουσικό σχήμα που παραμένει αυθεντικό στο πέρασμα του χρόνου και πιστό, τόσο απέναντι στον εαυτό του όσο και στο κοινό του, αυτό είναι οι Χειμερινοί Κολυμβητές, και αυτήν την Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου, τους απολαύσαμε στην πρώτη από τις δύο προγραμματισμένες εμφανίσεις τους στο ΙΛΙΟΝ plus.

Λίγο πριν πάρουν τις θέσεις τους κατά μήκος και πλάτος της σκηνής, ο Βάτραχος ένιωσε περιέργεια για τα συναισθήματά τους λίγο πριν την έναρξη κάθε εμφάνισης, σχεδόν 37 χρόνια από την πρώτη φορά: «Δε νομίζω ότι υπάρχει πλέον κάποια ανυπομονησία» λέει χαρακτηριστικά ο Αργύρης Μπακιρτζής. «Για την ακρίβεια, το θέμα δεν είναι αυτό που συμβαίνει πριν, αλλά αυτό που συμβαίνει μόλις ξεκινήσει η συναυλία. Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, δεν έχουμε ούτε αγωνία, ούτε ανυπομονησία. Αυτό που συμβαίνει, συμβαίνει εκείνη την ώρα. Προσωπικά μπορώ να πω ότι πολλές φορές είμαι και έξω από όλα αυτά. Όταν μπαίνεις όμως στο παιχνίδι, είναι σαν ένα ματς…».

Η συναυλία ξεκίνησε ακριβώς στην ώρα της και οι Χειμερινοί Κολυμβητές πήραν θέσεις, έτοιμοι να γεμίσουν το ΙΛΙΟΝ plus με μνήμες μιας άλλης εποχής, περισσότερο αγνής, θα μπορούσε να πει κανείς, με ιστορίες ειλικρινείς, ρομαντικές, ανθρώπινες. Ακούγοντας ιστορίες για τη Θάσο, το πάρκο, τη Μυροβόλο, το αστικό, τον καλοπερασάκια, τον ποδηλάτη, σκέφτομαι μήπως όλα αυτά έχουν μείνει μόνο στα τραγούδια και η γενιά μου τα ακούει σήμερα νομίζοντας πως εκφράζουν μια άλλη εποχή, μια περασμένη ευαισθησία.

«Περιγράφουμε τη δική μας ατμόσφαιρα» θυμήθηκα να μου λέει ο Αργύρης Μπακιρτζής προλαβαίνοντας την ολοκλήρωση της σκέψης μου. «Δε μπορεί να πει κανείς ότι είναι παρωχημένο. Είναι αυτό που είμαστε εμείς. Αυτό που κάνει εντύπωση ίσως είναι το γεγονός ότι έρχονται πολλοί πιτσιρικάδες. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένας κοινός στόχος, κάτι τους τραβάει, κάτι ευχάριστο και εντυπωσιακό. Πολλές φορές μάλιστα ξέρουν τα τραγούδια καλύτερα από εμάς. Εμείς τα έχουμε ξεχάσει, αυτοί τα ξέρουν».

Τι γίνεται όμως σήμερα με τον έρωτα, το φλερτ, τις τυχαίες συναντήσεις, την ανυπομονησία, το παράπονο;

«Εσείς είστε οι νέοι, εσείς πρέπει να μας πείτε! Ο έρωτας στην ηλικία μας είναι κάτι οδυνηρό και επικίνδυνο, οπότε μη νομίζετε ότι έχω να σας πω πολλά! Είναι όμως δύσκολα τα πράγματα» διαπιστώνει ο Αργύρης Μπακιρτζής. «Βλέπω πολλά κορίτσια μόνα και αγόρια αντίστοιχα. Εμείς όταν ήμαστε πιτσιρικάδες, είχαμε μεικτές παρέες».

«Απλά οι αντροπαρέες μεταπολιτευτικά δεν ήταν της μόδας» παρεμβαίνει ο Κώστας Βόμβολος, «θεωρούνταν παλιομοδίτικο πράμα. Ήταν της μόδας να κάνεις παρέα και με κορίτσια, εκτός από το να φλερτάρεις. Ενώ πολλά κορίτσια και αγόρια ήθελαν να έχουν κοριτσοπαρέες και αντροπαρέες αντίστοιχα, δεν ήταν politically correct τότε. Αυτό σιγά σιγά ξεπεράστηκε. Για την ακρίβεια δε νομίζω ότι είναι τόσο θέμα μόδας, όσο κλίματος εποχής. Τότε θεωρούνταν αξιοκατάκριτο, παλιομοδίτικο και συντηρητικό. Η γενιά μου είναι η τελευταία που πήγαινε σε σχολείο αρρένων – θηλέων μέχρι τα 18. Μετά ήταν λογικό να έχουν μια ανάγκη μείξης. Αυτό άλλαξε το ‘80 και μοιάζει σαν οι αναγκαστικές παρέες που δημιουργούνταν στο σχολείο να επιστρέφουν στο κοινωνικό μοντέλο που θέλει τους άντρες με τους άντρες και τις γυναίκες με τις γυναίκες».

«Ίσως τώρα δεν υπάρχει σεξουαλική πείνα» συνεχίζει. «Δεν αναφέρομαι στην ατομική, σεξουαλική πείνα, αλλά στο συλλογικό ασυνείδητο. Είναι τόση η εικόνα του σώματος και του ερωτισμού που καταλήγουν να είναι απειλητικά. Όταν βλέπεις γιγαντοοθόνες με μεγάλα στήθη ή ένα σώμα με γραμμώσεις και φουσκωμένο σλιπάκι, είναι λογικό να αναπτύσσεις κάποια άμυνα απέναντι σε αυτό».

Μεταξύ ωμότητας και αντανακλαστικής άμυνας όμως, υπάρχει χώρος για ρομαντισμό; «Νομίζω μόνο ρομαντισμός υπάρχει» απαντά χωρίς δεύτερη σκέψη ο Κώστας Βόμβολος. «Εγώ το νιώθω από όλα αυτά που βλέπω. Μπορεί να είναι ακραία θανατηφόρος, αλλά τον βλέπω στις επιλογές στη μουσική, στο ντύσιμο, στον τρόπο ομιλίας. Υπάρχει αναζήτηση για ρομαντισμό. Είναι σα να ζητάμε μόνο αυτό πλέον. Από την άλλη, είναι κι αυτό μέσα στο κλίμα της εποχής – όλα είναι χάλια, όλα είναι σκληρά, αλλά κάπου στο μυαλό μας υπάρχει ρομαντισμός, σα να λέμε “Είμαι δολοφόνος, αλλά κατά βάθος ρομαντικός”! Αισθάνομαι ότι μόνο με αυτό κινείται ο κόσμος και μόνο αυτό επιτρέπεται».

Από την άλλη πλευρά, όσον αφορά στον κυνισμό που ακόμα αφήνει τα ίχνη του σε ανύποπτο χρόνο, ο Κώστας Βόμβολος είναι σίγουρος πως αυτός είναι χαρακτηριστικό μιας περασμένης γενιάς: «Δε νομίζω ότι υπάρχει κυνικότητα. Υπάρχει πραγματισμός, σκληρός αλλά και καλός ταυτόχρονα. Είναι τρομακτικός. Αυτό βέβαια δεν το είχαμε εμείς στα 21, για παράδειγμα, το να μη λειτουργείς μέσα από το όνειρο, μέσα από την επιθυμία, μέσα από το «ό,τι θέλω θα γίνει». Σήμερα οι νέοι σκέφτονται πάντα παίρνοντας feedback από την πραγματικότητα. Εμείς είχαμε τη νοοτροπία «αυτό θέλω να γίνει και θα γίνει» – αυτό που λέγαμε βολονταρισμό».

Κλείνοντας τη συζήτησή μας, δε θα μπορούσα να φύγω χωρίς να μάθω ποιο είναι το δίδαγμα που τους έχουν προσφέρει οι Χειμερινοί Κολυμβητές μέχρι σήμερα.

Για τον Αργύρη Μπακιρτζή «είναι μια παρηγοριά – κάπως ξεγελάς το χρόνο. Είσαι παρέα με ανθρώπους που εκτιμάς και αγαπάς, δεν είναι λίγο αυτό». Για το Χάρη Παπαδόπουλο «όσο συνεχίζει η ιστορία, όλα παίζονται, όλα παίρνουν άλλη μορφή μέσα στο χρόνο». Ο Κώστας Βόμβολος, από την άλλη, έχει μάθει πως «δε μπορείς να επιβάλλεις στον άλλο να σε βλέπει με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Ο καθένας σε βλέπει όπως θέλει εκείνος. Άμα θες να δείξεις κάτι, ο άλλος θα πάρει αυτό που θέλει εκείνος».

Κι ενώ όλοι έφυγαν για να ρυθμίσουν τον ήχο τους, ζήτησα από τον Αργύρη Μπακιρτζή μια τελευταία σκέψη, μια προτροπή για όσους ασχολούνται με τη δημιουργία σε οποιαδήποτε έκφανσή της: «Να μη διστάζουν. Ιδίως εκεί που νομίζουν ότι είναι αδύνατοι, εκεί να ορμάνε κατευθείαν. Αυτό, για το οποίο νιώθουμε πολλές φορές ότι είμαστε ακατάλληλοι, είναι η πύλη για εντός μας».

«Για τα περισσότερα πράγματα που έκανα στη ζωή μου» συνεχίζει, «ένιωθα πολύ ακατάλληλος. Για μένα έχει μεγάλο ενδιαφέρον αυτό και, κατά τη γνώμη μου, αξίζει ο καθένας να το δοκιμάσει. Για παράδειγμα, στο θέατρο εκθέτεις τον εαυτό σου, τον βλέπεις, τον δοκιμάζεις, αισθάνεσαι φοβερή ευχαρίστηση και ταυτόχρονα μεγάλη δυσκολία. Το να βγεις στο πάλκο, έστω και ερασιτεχνικά, έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον. Εγώ, ας πούμε, έχω μεγάλο πρόβλημα με την ομιλία μου. Παρόλα αυτά, ασχολήθηκα με το θέατρο, είχα μονολόγους μεγάλους. Εκεί όλα χάνονται, όλα ξεχνιούνται. Κι εδώ, στο πάλκο, όταν ξεκινάει η συναυλία, αλλάζουν όλα».

Η συναυλία ξεκίνησε και πράγματι όλα άλλαξαν – η παλιά παρέα των Χειμερινών Κολυμβητών τραγούδησε σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα έπειτα από τρεις γεμάτες δεκαετίες και ίσως για αυτό παραμένουν το πιο ειλικρινές και ταυτόχρονα ταπεινό μουσικό σχήμα, για το οποίο μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να αγκαλιάσει 100% το μοναδικό του χαρακτήρα.

* Οι Χειμερινοί Κολυμβητές, όπως εμφανίστηκαν το βράδυ της Παρασκευής:

Αργύρης Μπακιρτζής – φωνή
Κώστας Σιδέρης – φωνή, τζουράς
Κώστας Βόμβολος – ακορντεόν
Χάρης Παπαδόπουλος – μπουζούκι
Μιχάλης Σιγανίδης – κοντραμπάσο
Θοδωρής Ρέλλος – σαξόφωνο
Διονύσης Ρούσσος – κιθάρα, φωνή
Μπάμπης Παπαδόπουλος – κιθάρα