Νέα Κεντροαριστερά με φθαρμένα υλικά;

Θετικά σχολιάστηκε από πολλούς το προσκλητήριο των “58” για τη συγκρότηση μίας νέας, ισχυρής Κεντροαριστεράς. Πόσο όμως μπορεί να ωφεληθεί ένας νέος φορέας όταν σπεύδει να τείνει χείρα συνεργασίας στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ;

Θετικά σχολιάστηκε από πολλούς το προσκλητήριο των “58” για τη συγκρότηση μίας νέας, ισχυρής Κεντροαριστεράς. Το κείμενο απευθύνεται σε όσους “δεν αναγνωρίζονται ούτε στη δεξιά ούτε στη νεοκομμουνιστική-εθνολαϊκιστική αριστερά” και πιο συγκεκριμένα σε αυτούς που “κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού”.

Πράγματι, πρόκειται για έναν χώρο που έχει επείγουσα ανάγκη εκπροσώπησης από έναν κοινό πολιτικό φορέα. Είναι πολλοί οι πολίτες που δεν εκφράζονται από το νέο, “μικρό και πολιτικά στείρο” όπως σωστά τον χαρακτηρίζουν οι “58”, δικομματισμό ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ. Όταν όμως συμπεριλαμβάνεται το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ στους φορείς που καλούνται να συμμετέχουν, τί πραγματικά καινούριο μπορεί να προκύψει;

Βέβαια, και τα δύο κοινοβουλευτικά κόμματα που υποτίθεται ότι καλύπτουν τον κεντροαριστερό χώρο έχουν δηλώσει ότι επιθυμούν την ανασυγκρότηση και συμπαράταξη- πάντα όμως το καθένα ξεχωριστά και με προαπαιτούμενο την ηγεμονία στον όποιο νέο φορέα προκύψει. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει για “συμμαχία των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς με το ΠΑΣΟΚ” και “συσπείρωση του τρίτου πόλου γύρω από τη ΔΗΜΑΡ”. Μπορεί να συνεργάστηκαν στην κυβέρνηση, δεν θέλουν όμως σε καμία περίπτωση να μοιραστούν τα ηνία στον ευρύτερο ιδεολογικό χώρο – πόσο μάλλον να ενταχθούν σε μία νέα, ανεξάρτητη πρωτοβουλία.

Η συζήτηση, λοιπόν, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καθαρά φιλολογική. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα αποδεχτούν την πρόσκληση το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, αλλά το κατά πόσο μπορεί να ωφεληθεί ένας νέος φορέας όταν σπεύδει να τονίσει την συγγένειά του με τα κόμματα αυτά και να τους τείνει χείρα συνεργασίας.

Ειδικά το ΠΑΣΟΚ έχει συνδεθεί με την καταστροφή της οικονομίας, την υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα και μία σειρά μεγάλων σκανδάλων. Από το 2010, δε, με την απαρέγκλιτη εφαρμογή των φοροεισπρακτικών μέτρων και των περικοπών που προβλέπονται στο μνημόνιο -και μόνο αυτών: ελάχιστες από τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις προχώρησαν έγκαιρα, με σωστό σχεδιασμό, και ακόμη λιγότερες αποτέλεσαν πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ.

Η ΔΗΜΑΡ, από την άλλη, αποτέλεσε καταφύγιο πολλών ψηφοφόρων που είχαν πειστεί από τη διέξοδο της “υπεύθυνης Αριστεράς” στις εκλογές του 2012. Στην συγκυβέρνηση όμως, δεν ήταν ούτε Αριστερά, καθώς οι κόκκινες γραμμές και η επαναδιαπραγμάτευση έμειναν στα λόγια, ούτε υπεύθυνη, από τη στιγμή που αποχώρησε μετά από πολλά και αδικαιολόγητα μπρος-πίσω στο θέμα της ΕΡΤ.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα δύο κόμματα έχουν κατρακυλήσει δημοσκοπικά – ελάχιστους εκφράζουν πλέον, και σίγουρα όχι την πλειοψηφία των πολιτών εκείνων που αυτοτοποθετούνται στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Ορισμένοι από τους αυτούς είναι “κρυμμένοι” σε μικρά εξωκοινοβουλευτικά κόμματα ή στις διάφορες ανεξάρτητες κινήσεις του φιλελεύθερου και του σοσιαλδημοκρατικού χώρου. Πολλοί περισσότεροι παραμένουν ανένταχτοι γιατί ελπίζουν σε ένα πραγματικά νέο, δυναμικό φορέα που θα συγκροτήσει τον τρίτο πόλο χωρίς δεσμούς με το αποτυχημένο παρελθόν.

Η πρόσκληση που απηύθυναν οι “58” στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ τελικά όχι μόνο δεν ωφελεί το εγχείρημα, αλλά και αποθαρρύνει ένα μεγάλο κομμάτι των εν δυνάμει υποστηρικτών της πρωτοβουλίας. Ποιος πείθεται ότι χτίζεται κάτι καινούριο, όταν χρησιμοποιούνται παλιά και φθαρμένα υλικά;